Ποιός αλήθεια ήταν ο Ερμής Τρισμέγιστος και τί δίδαξε; | Θρησκεία :: Έλευσις Ελλήνων

 

1 Ο Ερμής ο τρισμέγιστος ήταν Ελληνικής καταγωγής. (Artemi Passio, Migne Patrologia greca XCVI).

2 ΣτηνΕρμητική Θεολογία κυριαρχεί ο Μονοθεϊσμός, όπως ακριβώς εκφράστηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο τον Ορφέα, κ.λ.π. Αξιο να παρατηρηθεί ότι όλοι οι υγιείς ψαλμοί της βίβλου είναι σχεδόν εντελώς πιστή αντιγραφή από τα Ερμητικά και τα Ορφικά.

3 Ο Ερμής έζησε γύρω στο 25.000 π.Χ. και υπήρξε αντιβασιλέας του Κρόνου στην Αίγυπτο, δάσκαλος του Οσίριδος και της Ισιδος.

4 Ερμής ο Τρισμέγιστος 3.1 :" Η δόξα των πάντων είναι ο Θεός…Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά εν σοφία εις υπόδειξη όλων…Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο και νερό λεπτό και πνεύμα λεπτό και νοερό με τη δύναμη του Θεού, βρισκόμενα στο χάος. Και έλαμψε φως άγιο και στερεώθηκαν σε άμμο τα υγρά στοιχεία…".

5 Ερμής ο Τρισμέγιστος 4.1 : " Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα. Και όχι βέβαια με τα χέρια, αλλά με το λόγο του ".

6 Ερμής ο Τρισμέγιστος 141.18 : " Αυτά είπε ο Κύριος και Θεός μας και ανέμειξε το νερό με τη γη. Ανακινώντας το μίγμα, και εμφύσησε σ' αυτό πνεύμα…από αυτό το μίγμα έπλασε ζώδια με μορφή ανθρώπου ".

7 Ερμής ο Τρισμέγιστος 1.18 : Και μόλις έγινε αυτό, είπε ο Θεός: Αυξάνεστε και πληθύνεστε εν πλήθη όλα τα δημιουργήματα".

8 Ο Στοβαίος γράφει ότι ο Ερμής έγραψε 42 βιβλία, ο δε Μανέθων λέει ότι αυτά βρισκόντουσαν στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και από εκεί τα αντέγραψε ο Μωυσής ( και αφού τα αντέγραψε μετά έπρεπε δια της πυρράς να εξαφανιστούν και να μείνουν μόνο σαν πρωτότυπα του Μωυσή, έτσι ώστε να μπορούν να μιλάνε για "εβραϊκή" θρησκεία, ενώ η αλήθεια έχει τις ρίζες της στην Ελλάδα).

9 Η διδασκαλία του Ερμή, ως γνωστόν επειδή ήταν μυστική ονομάστηκε "Ερμητική" που έκτοτε πήρε την έννοια του σφραγισμένου μυστικού. Ηδη από την εποχή του ο Ερμής γνωρίζοντας όπως φαίνεται καλά τα ανάλογα καταστροφικά αποτελέσματα που είχε για την τότε ανθρωπότητα (καταστροφή της Ατλαντίδος ενδεχομένως) η ανεξέλεγκτη διασπορά των αντίστοιχων μυστηρίων, έδωσε εντολή στους Έλληνες μαθητές του Ασκληπιού και Άμμωνα να κρατήσουν απόλυτη σιγή για τα μυστικά της φύσης και τα " Θεϊκά μυστήρια ". (Ερμητικά κείμενα ).

10 Ο Ερμής είναι γιος του βασιλιά Δία και της κόρης του Άτλαντα Μαίας. Κατά την συνήθειά του ο Δίας την έστειλε να γεννήσει στη Κυλλήνη.

11 Ο πρώτος και μεγαλύτερος προφήτης στην Ελληνική παράδοση είναι ο Θεός Ερμής ή Ερμής Τρισμέγιστος κατά την Αιγυπτιακή εκδοχή. Μεταξύ των μαθητών του φέρεται και ο Θεός Ήφαιστος. Ο Ερμής έζησε κατά άλλους το 9.000 π.Χ. ή κατ' άλλους το 25.000 π.Χ. ή αν θεωρήσουμε ότι ο Ήφαιστος ήταν μαθητής του που έζησε σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο το 50.000 π.Χ, σημαίνει ότι ο Ερμής έζησε πριν το 50.000 π.Χ.

12 Ο Ορφέας αναφέρει πώς στην αρχή βασίλεψε ο Ουρανός που τον διαδέχτηκε ο Κρόνος. Μετά τον Κρόνο βασίλεψε ο Δίας και στη συνέχεια ο Διόνυσος (Ολυμπιόδωρος "Υπόμνημα στον Φαίδωνα" στα Ορφικά) . Ο Ερμής γεννήθηκε από την κόρη του Άτλαντα, Μαία και υπηρέτησε σαν γραμματέας τον Κρόνο, αδελφό του Άτλαντα, μαρτυρία που επιβεβαιώνεται και στην "Ευαγγελική προπαρασκευή" του Ευσέβιου. Ωστόσο, η αποκάλυψη πνεύματος υπερφυσικού, δημιούργησε στο πρόσωπο του Ερμή, τον πρώτο "απόστολο" του μονοθεϊσμού.

13 Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του γραμματολόγου Ιωάννη Στοβαίου τα κείμενα των έργων του Ερμή, γραμμένα στην ιερογλυφική γραφή και κρυμμένα στους αιγυπτιακούς ναούς και στις πυραμίδες, βρέθηκαν από τον αρχιερέα των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα στην αρχαία Αθήνα, Βούτη. Ο Βούτης που υπήρξε γενάρχης της ιερατικής κάστας των Ετεοβουτάδων, ήταν γιος του βασιλιά της Αττικής, Πανδίονα και όταν διαμοιράστηκε η εξουσία του πατέρα του, αυτός πήρε την ιερατική εξουσία και ο αδελφός του, Ερεχθέας, την πολιτική. Στην Αίγυπτο όπου ακολούθησε τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, βρήκε τα κείμενα αυτά και τα μετέφρασε στην ιερατική γραφή.

14 Παυσανίας "Κορινθιακά" 3 - 4 : "Αυτά που λένε στις μυστικές τελετές της Μητρός (Δήμητρας) σχετικά με τον Ερμή και το κριάρι, αν και ξέρω πολύ καλά τι συμβολίζουν, δεν τα μνημονεύω".

15 Κατά την Ερμητική θεολογία, ο Ποιμάντρης είναι η αποκαλυπτική παρουσία του υπέρτατου Όντος σε μια στιγμή έκστασης του Ερμή του τρισμέγιστου. Η αποκάλυψη της δημιουργίας ξεκινάει από τον πρώτο Νου, τον Πατέρα και την εμφάνιση του φωτός και του σκότους. Από το φως εμφανίζεται ο λόγος, δηλαδή ο γιος του Θεού. Στη συνέχεια το φως οργανώνεται σε ένα κόσμο αμέτρητων δυνάμεων. Δημιουργείται ο άνθρωπος - αρχέτυπο από τον πρωταρχικό Νου κατ' εικόνα του Πατέρα και στη συνέχεια ο ίδιος ο άνθρωπος αρχίζει και αυτός να δημιουργεί και με τη θέληση του Πατέρα γίνεται και αυτός δημιουργός. Στο εσχατολογικό μέρος του Ποιμάντρη αναφέρεται ο θάνατος και η μελλοντική ζωή της ψυχής, όπου η μεν μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν και τα οποία επανέρχονται στη προηγούμενη κατάστασή τους, αδρανοποιημένου πια και του θνητού χαρακτήρα, η δε ψυχή απελευθερωμένη διέρχεται από τις 7 σφαίρες της κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρων δυνάμεων.

16 Στον πρώτο λόγο ( 24 - 26 ) γίνεται υπαινιγμός στις Πύλες και στις Θύρες που οδηγούν στην Ογδοατική φύση, δηλαδή στους θείους κόσμους των παραλλήλων. Διακρίνεται επίσης η αναφορά στη χημική διαδικασία της σύνθεσης και της αποσύνθεσης της ύλης με υπαινιγμό, επίσης της θείας ουσίας, που ενώνει την ύλη με το πνεύμα.

17 Στο δεύτερο λόγο αναλύεται η φύση και η αιτία της κίνησης στο χώρο της ακινησίας καθώς και η αιτία του πρώτου κινούντος. Όλα αυτά που λαμβάνουν μέρος στο χώρο των συμπάντων κόσμων, αποτελούν " κοίλα στοιχεία " περιδινούμενων κυκλώνων ενεργείας.

18 Στο τρίτο λόγο γίνεται αναφορά στη δημιουργία και την διάλυση των όντων. Έτσι λοιπόν γίνεται αναφορά στους κατώτερους θεούς που αναφέρει και ο Πλάτωνας, δηλαδή στα φωτοφόρα όντα που κατ' εντολή του Θεού επεμβαίνουν στους γενετικούς κώδικες των όντων, όπως στην περίπτωση των Ε και των διαδοχικών τους επεμβάσεων πάνω στην εξελικτική πορεία του γόνου.

19 Στην ουσία οι " θεϊκοί κύκλοι " του Ερμή, οι παραδοσιακοί θεοί της αρχαιοελληνικής θεολογίας (Ωκεανός - Τηθύς - Φόρκυς - Κρόνος - Ρέα - Δίας - Ήρα και άλλοι) και οι θεοί του Πλάτωνα (Τίμαιος 41) είναι αυτό ακριβώς που αναφέρει ο τελευταίος, δηλαδή κατώτεροι θεοί που είχαν την δυνατότητα να διαμορφώνουν τα δημιουργήματα του Θεού.

20 Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος γράφει ότι " αυτό που είναι ψηλά μοιάζει με εκείνο που είναι χαμηλά " και ότι το ελάχιστο μοιάζει με το μέγιστο" . Χιλιάδες χρόνια πριν από την έλευση του Ιησού Χριστού στην γη, ο Ολύμπιος Ερμής, ο υιός του Δία και της Μαίας, αξιώνεται της αποκαλύψεως από τον ίδιο τον Θεό, τον οποίο αποκαλεί Ποιμάντρη. Ο ύμνος του Ερμή προς Παντοκράτορα (Σινά 327, φ 234 β - Ιβήρων 386, φ 174 β) : Βλέμμα ακοίμητου πυρός γρηγόρει. Εσύ που ζωογονείς τον δρόμο του αιθέρα, που ενισχύεις την θέρμη του ήλιου, που δίνεις την λαίλαπα εις τα νέφη, εσύ, που το όνομά σου δεν χωρά εις τον κόσμο. Βλέμμα άφθαρτο, αιώνιο, φοβερό, που εποπτεύει τα πάντα, πατέρα όλων, που είσαι ένας και μοναδικός Θεός, που δεν έχεις καμία αρχή από πουθενά, σε έχω γνωρίσει. Έναν μόνο τιμώ μετά από εσένα, τον Υιόν που προέρχεται από εσένα, με απόρρητη δύναμη και οξύτερη φωνή, με ξεχωριστό τρόπο ευθύς χωρίς φθόνο και πάθος, χωρίς γέννηση γέννησες τον Λόγο, που είναι Θεός, την ουσία εκ της ουσίας, ο οποίος φέρει την δική σου εικόνα, του Πατέρα, την όμοιά σου εις όλα. Ώστε εκείνος να ευρίσκεται μέσα σε εσένα, εσύ δε μέσα σε εκείνον, ως καθρέπτης κάλλους και πρόσωπον αμοιβαίας ευφροσύνης.

22 η υπερφυσική αποκάλυψη του πνεύματος του Θεού, καθιστά τον Ερμή τον πρώτο "Απόστολο" του μονοθεϊσμού. Το όνομα Ερμής και η λέξη Θρησκεία έχουν τον ίδιο λεξάριθμο. ΕΡΜΗΣ = 353 = ΘΡΗΣΚΕΙΑ

23 Κυρανίδες, πρόλογος Αρποκρατίωνος : ο Ερμής ελάμβανε την Θεία σοφία από αγγέλους του Θεού δια να την μεταδώσει στους ανθρώπους.

24 Λακτάντιος, Diu. inst. I, 6 : Και να τα ίδια τα λόγια του Ερμή : "Ο Θεός είναι ένας και ο Ένας δεν χρειάζεται όνομα.

25 Ερμής Τρισμέγιστος - Εκ της ιεράς βίβλου - παρ. 18 : "Τόσα μόνον αφού είπε ο Θεός και δικός μου Κύριος, ανέμιξε τα υπόλοιπα συγγενή στοιχεία, δηλαδή το ύδωρ και την γη…".

26 Ερμής Τρισμέγιστος - Καθολικός λόγος προς Τατ - 14 : "Κανένας από τους άλλους που λέγονται Θεοί, κανένας άνθρωπος και κανένας δαίμονας δεν δύναται να είναι τόσο αγαθός όσο ο μόνος Θεός. Αυτό είναι το αγαθόν αυτός είναι ο Θεός. Και να μην πεις κάτι άλλο αγαθό, διότι ασεβείς και μην δώσεις εις τον Θεό άλλο όνομα πέραν του αγαθού".

Η έρευνά μας συνεχίζεται, οι μαρτυρίες και η αλήθεια που υπάρχει είναι απλά συγκλονιστικά γεγονότα.ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, η ιερή γή φωτός.


 

Πηγή

Ποιός αλήθεια ήταν ο Ερμής Τρισμέγιστος και τί δίδαξε

Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ - Φιλοσοφείν της ΕΛλάνθειας

 

Η 21η Δεκεμβρίου 2012, για πολλούς θα μπορούσε να είναι το πέρασμα μεταξύ του τριγώνου «’Ιμερου, Δείμου και του Φόβου». Από την 12η Δεκεμβρίου - 13η και 14η εισήλθαμε, ορισμένοι στη Τροχιά του Δείμου. Η κερκόπορτα παρέμεινε ανοιχτή, φυλασσόμενη από τον Κέρβερο. Προχωρήσαμε στο 2013 και συνεχίζουμε .. Η θύρα παραμένει ανοιχτή μέχρι ο ανθρώπινος νους να αντιληφθεί την έννοια του "Ι", τη διαφορά αλλά και τη συνοχή των Ελληνικών γραμμάτων, από το "Φόβο" στο "Φοίβο". Από τα τιτανικά μας πάθη, στην έλευση του Φωτός, την χαρά, και την ευδαιμονία.
Καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε, να συντηρήσουμε, και να τηρήσουμε την μια υπόσχεση μας "ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΆΝΘΡΩΠΟΙ" ...
ΦΟΒΟΣ- ΦΟΙΒΟΣ Ι ( Γιώτα) και η κατάληξη "ίσμα", μας παραπέμπει εύστοχα, ως το 9ο γράμμα της Ελληνικής αλφαβήτου, στην Ίαση του κτίσματος του ανθρώπινου γένους. "Ισμα" είναι το κτήριο σύμφωνα με τον Ησύχιο, και το "Ι" πρωτοστατεί για να χαράξει την Κάθετη στη συνέχεια ακτινοβολία του Απόλλωνα - Ήλιου, με το Ηλιοστάσιο και την Ισημερία. Δια Πυρός αφενός, το πέρασμα, η μύηση και η διείσδυση στα νοήματα ζωής. Κοινώς διύλιση πνεύματος, αφετέρου το πέρασμα στην "Ίσια" - Ευθεία , στην αμεσότητα και την Ειλικρίνεια, ώστε να γίνει κάθε ένας μας Ισιοστήμονας. 
Ι και Ε μαζί γιατί είναι Ίσια - Ευθεία η ΔΙΑ-δρομή του ανθρώπου, και οδηγεί στην αντίπερα όχθη, δια την αντίληψη της ουσιαστικής ανάγκης, της ενσυνείδητης επιλογής και της περαίωσης εκκρεμοτήτων. Καθείς ποικιλοτρόπως επιλέγει και επιλέγεται . Αναλαμβάνει και εκτελεί ή αποσύρεται. Αποστολή ή χρέος ... αγώνας νυν υπέρ πάντων η Ελλάς. Η Ελληνική μαθηματική γλώσσα που σημαίνει όπως ο Απόλλων, και που με νοήματα και νήματα, που ανασύρουν το πνεύμα, ταξιδεύουν το Νου μέσα από πολυδιάστατα πεδία στην ολοκλήρωση και το «ΕΙ».
Και για να προχωρήσει, να προοδεύσει η ΕΛλάνια, χρειάζεται το στόλο της καθαρό, αγνό, δυνατό. Στόλος και στρατός και σύμμαχος και πολεμιστής είσαι ΕΣΥ! Εμείς μαζί στο "ΕΝ". Η "ΑΡΓΩ"ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΕΝΑΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΑΤΑ , ΣΥΝ- ΠΛΗΡΩΜΑΤΑ .. ΠΡΟΣ-ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ " ΣΥΝ-ΤΕΛΕΙΑ" ... ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΗ ΒΟΗ-ΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΖΑΓΡΕΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΠΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ. ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΧΟΡΗΓΟ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ - ΤΟ ΦΩΤΟΦΟΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ Το πρωί της 21ης Δεκεμβρίου ο Ήλιος κάνει τη μικρότερη τροχιά γύρω απο τη γη, η νύχτα είναι η μεγαλύτερη του έτους, ΑΛΛΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΗ ΓΗ. Έτσι το βράδυ της 22ης Δεκεμβρίου, ο Φωτοδότης, ο Φωσφόρος Απόλλων, ο Καθάρσιος, ρίχνει τις ακτίνες του κάθετα πλέον και καθοριστικά. Κατά συνέπεια, δεν είναι η πάλη της Νύχτας με το Φως, αλλά η συνεργασία της Σελήνης της Άρτεμης με τον αδερφό της Απόλλων.

Εορτάζεται ο Διόνυσος Ζαγρέας για τη μέθεξη και ουχί τη μέθη . Διόνυσος και Απόλλων στο ΕΝ, για να εορταστεί η μάχη που δίνει ο Ήλιος για να καθαρίσει να ζεστάνει και να φωτίσει με το Απολλώνιο Φως και να φέρει τα Ηλιούγεννα. Τα γνωστά παλαιά Σατουρνάλια, ( όπου εορτή του Κρόνου προγενέστερα - Κρόνια) . Ιστορικά στοιχεία πάμπολλα, κάθε ένας μας μπορεί να αναζητήσει προς ενημέρωση και γνώση. Σύμφωνα με την δικιά μας, την Ελληνική θεώρηση- ιστορία, φιλοσοφία και τρόπο ζωής, το Χειμερινό ηλιοστάσιο είναι η αφετηρία των Βρουμαλίων, της Γέννησης του Ήλιου.
Στην ουσία αποτελεί την έκκληση στη Δήμητρα, στη Φύση, στην ανθρώπινη φύση μας, για να ξυπνήσει, να ανθοφορήσει και να ισορροπήσει.
Το μέσο για να επιτευχθεί η γονιμότητα, είναι το "υγρό του αμπελιού" που ποτίζει τη γη- Δημήτηρ-Παν γαία - ο Διόνυσος.
Η έκφραση αυτής της ανάγκης, πραγματώνεται μέσα από την "τέλεια και αρχέγονη έκκληση στον Φοίβο". Η ΈΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΉΛΙΟ ΤΟ "ΝΟΗΤΟ" - ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. Για να μείνει κοντά στον άνθρωπο το Φως. Για να ενδυναμώσει και να μη χαθεί η Ελπίδα, η ζεστασιά μέσα στη καρδιά του Χειμώνα. Ενός χειμώνα ψυχής, ενός κρύου χειμώνα που καθένας καλείται για τον προσωπικό Ηράκλειο Άθλο του.
«Τον Βάκχο τον περίστυλο επικαλούμαι, τον δωρητή του κρασιού, που περιστρεφόμενος προς κάθε κατεύθυνση στα δώματα του Κάδμου, τη γη στήριξε….» (Ορφέως, Βάκχου Περικιόνιου θυμίαμα)
Ο Διόνυσος, ο Βάκχος έρχεται με τις Μαινάδες, (όπου Μανάς είναι η ικανότητα που διακρίνει τον άνθρωπο, επειδή έχει νοημοσύνη και ηθική). Γεννιέται από τη παρθένα Σεμέλη, συνοδεύει τον Απόλλωνα, και έτσι επιτυγχάνεται η σύλληψη με τη σύνοδο αστερισμών για να περάσει μέσα από μύθους στη πραγματικότητα, και να μεταφερθεί το νέο της Γέννησης ενός θεού και κατά συνέπεια της ΣΥΝ- ΕΙΔΗΣΗΣ... ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΑΣ.
ΤΑ ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ 


 Ο Στησίχορος αναφέρει : Κι ο Ήλιος εκατέβαινε σε χρυσαφένιο τάσι,
ο γιος του Υπερίωνα, τον Ωκεανό περνώντας,
να φτάσει μέσα στης νυχτός της ιερής τα βάθη
στη μάνα, στη γυναίκα του, στ’ αγαπητά παιδιά του.
Ενδεικτικές γεννήσεις στο διάστημα των Πανάρχαιων Ελληνικών Ηλιούγεννων, είναι η γέννηση του Ηρακλή,του Άδωνη, του Ρα, του Ατόν και του Όσιρη, του Βράχμα και Βισνού, του Μίθρα, του Ωρου, του Βααλ, και πολλών άλλων. Τα δικά μας Ηλιούγεννα διαρκούσαν 12 ημέρες, τιμώνταν έτσι αντιπροσωπευτικές θεότητες - δηλαδή βασικές αρχές που διέπουν τον άνθρωπο και συνδράμουν στην ενάρετη ζωή. Το όλον μέσα από μία λέξη " Απόλλων" Απόλλων ο Υπατος θεός, όπου "Ιαω" - Ιανός, είναι για τους μυημένους "Δίας- Αδης- Ποσειδώνας- Απόλλων.
Ο Δίας για παράδειγμα και η Κυβέλη, τιμώνταν με στολισμούς, και λιτανείες. Τα κάλαντα του Τριέσπερου - του Απόλλωνα, οι διακοσμητικές κορδέλες και τα φαναράκια που κρέμονταν από ένα δέντρο ελιάς, συμβόλιζαν τη δύναμη του Φωτός, τη γέννηση του Αήττητου Ζωοδότη Ηλίου, την πνευματική φώτιση. Ο στολισμός ενός δέντρου, συναντάται ακόμα στους Κέλτες , Δρυίδες, αλλά και στους Βίκινγκς, σημεία πού οι πρόγονοί μας επισκέφθηκαν και μετέφεραν φως, έθιμα, γνώση και πολιτισμό.
Η ειρεσιώνη και η ικετηρία είναι τα δικά μας ΕΛληνικά δέντρα.
«Των δένδρων το νόμο αυξάνει ο χαρωπός Διόνυσος, το αγνό φέγγος της αυγής που συλλέγονται οι καρποί» Πίνδαρος.    Αυτά στολίζαμε, με ένα κλαδί ελιάς και δάφνης περιφέρονταν τα παιδιά μας στους δρόμους και στα γειτονικά σπίτια για να μεταφέρουν την επιστροφή του Φωτός, της Ζωής. Στα θεσμοφόρια μοιράζαμε τον Άρτο- τη σημερινή βασιλόπιτα. ο "Άγιος Βασίλης" είναι ο δικός μας Απόλλωνας επάνω στο άρμα του που μοιράζει το Φως - τα αγαθά της ζωής σε όλους.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΥ Τα Κάλαντα του Τριέσπερου, από τους Αρχαίους Χρόνους, και την Κύπρο.
Καλήν εσπέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας Ηλίου τη θεία γέννηση να πω στ' αρχοντικό σας. Απόλλων άρχοντα θεέ, έλα ξανά κοντά μας συ φωτοδότη Βασιλιά, φώτισε την καρδιά μας. Λιώσε τα χιόνια στα βουνά ζέστανε τα πλατάνια φέρε μας γέλια και χαρά, ειρήνη και ζωντάνια. Στο σπίτι αυτό που μπήκαμε οι εστίες να μη σβήσουν κι όλοι οι νοικοκυραίοι του χίλια χρόνια να ζήσουν Ποιος θεός όμως θα μπορούσε να είναι ο πιο γιορτινός ; Ποιος θεός θα μπορούσε να ευφραίνει καρδία και να φέρει τους ανθρώπους κοντά ; Στη καρδιά λοιπόν του χειμώνα, Ας πιούμε και ας γιορτάσουμε με οίνο !
«Τον Διόνυσο προσκαλώ, τον θορυβώδη που φωνάζει ευά! Τον πρωτογενή που έχει δύο φύσεις και γεννήθηκε τρεις φορές. Τον Βακχικό βασιλιά, που ζει στους αγρούς, τον ανέκφραστο, τον απόκρυφο που έχει δύο κέρατα και δύο μορφές, τον γεμάτο από κισσό, που έχει πρόσωπο ταύρου, τον βακχικό, τον αγνό, τον τριετή που τρέφει τα σταφύλια και έχει για πέπλο βλαστάρια…… Αθάνατε θεέ, άκουσε μακάριε τη φωνή μου και σπεύσε με γλυκύτητα και με προσήνεια, έχοντας ευμενή διάθεση μαζί με τις καλλίζωνες συντρόφους σου». (Ορφέως, «Διονύσου θυμίαμα»).
Ας ευχηθούμε "εὐοῑ και εὐοὶ και εὐαὶ και εὐαί και εὖα και εὐάν" ,( επιφώνημα Διονυσιακού Ενθουσιασμού) , ή αν προτιμάτε "εβίβα" , από το vivere, που σημαίνει ΖΩΗ ! Γιατί ο Διόνυσος θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο από όλους ! ο Διόνυσος ως Α και Ω . Ο Διόνυσος ο καλός ποιμένας, Ο Διόνυσος που είναι κοντά στην ανθρώπινη φύση. ΔΙΟΝΥΣΟΣ = ΔΙΑΣ + ΟΙΝΟΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ - ΤΟΥ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΕΝΟΥ - ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΠΕΛΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΤΑΜΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ ΚΑΘΕ ΘΝΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΤΡΑΠΟ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ. 
     Ό γιος της Περσεφόνης και του Δία. ο κυνηγημένος από τους Τιτάνες ! Ναι, ένας διαμελισμένος που γιορτάζει, που πεθαίνει και που ξαναγεννιέται. Όπως η Ελλάδα, όπως κάθε Έλληνας ! Είναι αυτός που σε κυνηγάει για να σε φτάσει στη θέωση,(ο Ζ - ΑΓΡΕΥΣ) είναι αυτός που κατέχει τα μυστήρια της ζωής αλλά και του θανάτου, αυτός που συνδυάζει τα δάκρυα με τους σάτυρους και το βακχικό γλέντι! Είναι ο Διόνυσος που κοιτάζεις στο καθρέφτη και καλείσαι να μετριάσεις να νικήσεις τους Τιτάνες, τα πάθη και τις ορμές σου, για να σε οδηγήσει στους Δελφούς, και να δεις το Φως. Είναι ο Διόνυσος που ανεβάζει στον ουρανό τη μητέρα του Περσεφόνη κοντά στους Ολύμπιους. Είναι η Ψυχή σου, Η ψυχή της παρέας, το κέφι και η αυτοθυσία. ΔΙΟΝΥΣΟΣ = ΔΙΑΣ + ΝΥΣΗ ΒΑΚΧΟΣ = ΙΑΚΧΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ, ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΙΝΗΣΗ - ΔΟΝΗΣΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΕΛΘΕΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ Η ΙΑΣΗ, Ο ΙΑΚΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΦΕΑΣ, ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ! Είναι Διόνυσος και Απόλλωνας μαζί ! - ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΠΥΛΗ ΓΝΩΣΗΣ ΔΙΟΣ !, γιατι Δίας και Διόνυσος έχουν κοινή καταγωγή. Ο Δίας διόρισε βασιλιά των Θέών τον γίο του, και τον προίκισε με ΣΚΗΠΤΡΟ ΚΑΙ ΚΕΡΑΥΝΟ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ - ΡΟΗΣ. ( ΑΚΡΑΤΟΣ ΟΙΝΟΣ- ΙΓΩΡ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ).
ΖΕΥΣ ΚΡΗΤΑΓΕΝΗΣ, ΥΑΚΙΝΘΟΣ (Αρκαδία) , ΔΙΟΝΥΣΟΣ Ζ- ΑΓΡΕΥΣ . Γι' αυτό το Λόγο Κορύβαντες και Κουρήτες και Κάβειροι και Σιληνοί τους συνόδευαν. Ήταν τα "μέσα", στρατιώτες, δαιμόνια πνεύματα, του Νερού, του Αιθέρα, και της Φωτιάς. Νύμφες και Πάνες, που συμβάλλουν στην αποκρυπτογράφηση, τη μίμηση πράξεως, σπουδαίας και τελείας, της Ζωής τη τραγωδία... (Τράγων Ωδή) .
Είσαι ο θνητός που έρχεται στη ζωή ως "Νέος Διόνυσος", ως "Βάκχος και νεομύητος", και που η γνώση - η σοφία, η Αθηνά, βοηθά για να γίνεις Θεός κοντά στον "Απόλλων.." 

 
 

 Είναι το αριστερό και δεξί ημισφαίριο, ΣΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ, ΤΗΣ ΓΗΣ Ο ΝΑΟΣ - Νους, μέσα στο κρανίο, στο "Νύσσιον Πεδίο", που σημαίνουν το ΓΝΩΘΙΣ ΑΥΤΟΝ - ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ . Είναι ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, που και συνάμα είναι ο Ναός του Διονύσου. Ναός εκ του "νέω", που σημαίνει "κολυμπώ". Η θάλασσα που αγκαλιάζει και περικλείει τη Γαία. Ποσειδώνια Πύλη
Ο Ακτινωτός Ήλιος - τροχός, ο Ρόδακας, τα αγάλματα του Απόλλωνα, είναι στοιχεία όχι μόνο έκφρασης του Αρχαίου Έλληνα, αλλά σύμβολα που ενεργοποιούν την υπόφυση. Ο Διόνυσος Δενδρίτης είναι οι ρίζες μας, το Αρχαίο Ελληνικό Δέντρο, Η Ελληνική καταγωγή μας . Η ποίηση και η μουσική, έρχεται να συμπληρώσει και πλέον να αποδείξει μέσα από γραπτά, τη κοσμοθεωρία και τη σοφία των προγόνων μας, που υμνούσαν, εξηγούσαν τα φυσικά φαινόμενα και την ανθρώπινη φύση, μέσα από μύθους και παραδείγματα. Οι προγονοί μας έφτασαν στο θείο, απέκτησαν γνώση, και μεταλαμπάδευσαν όχι μόνο τη τέχνη του "ευ ζην" αλλά άφησαν παρακαταθήκη και τους τρόπους διδαχής . Έτσι τιμώντας και μαθαίνοντας τον άνθρωπο κάθε μέρα, κατέβασαν τους θεούς μέσα στη ζωή τους, ώστε να πάρουν δύναμη και να έχουν ΔΙΑ-νοια, και συνδιαλλεγόμενοι με θεούς, να αποτελέσουν το πλέον ΘΕΪΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.
Χρόνια Πολλά από καρδιάς ! ( ΚΑΡΑ ΔΙΟΣ)
 
 ΕΛλάνθεια Ε.Φ.Η. Παππά

ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Τι απέγινε η Αριάδνη;

 

Κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της κόρης του Ήλιου Πασιφάης. 
Ετυμολογικά το όνομά της, Αριάδνη ή Αριάγνη σημαίνει την ιερή την αγνή. Η ρίζα αδ- προέρχεται από το ρήμα ανδάνω, εκ του ήδομαι που σημαίνει τέρπω, ευαρεστώ.

Μ' αυτήν την έννοια η Αριάδνη είναι η φιλήδονη, μία έκφραση της Πάνδημου Αφροδίτης. Μία ακόμα παράφραση του ονόματός της είναι το «Αριδήλα», που σημαίνει την πολύ φωτεινή, αυτήν που φαίνεται από μακριά. Αυτό το όνομα το πήρε όταν ανέβηκε με τον Διόνυσο στον ουρανό 

 Πριν αποκτήσει το χαρακτήρα θνητής ηρωίδας σχετιζόταν στην Κρήτη με τη Θεά-Φύση ή μεγάλη μητέρα, θεότητα που αποτελούσε την προσωποποίηση της φύσης που γεννιέται και πεθαίνει κατά τη διάρκεια του έτους...

 Η Αριάδνη πεθαίνει στη γη και ξαναζεί στον ουρανό, κοιμάται και ξυπνάει, όπως και η φύση. 

Τα χαρακτηριστικά της μοιάζουν μ' αυτά της Περσεφόνης. 

Αριάδνη και Αριδήλα, στα δυτικά νησιά, ονόμαζαν μία θεά με δύο μορφές και με διπλή μοίρα, καλή και κακή. Επίσης λατρευόταν με διάφορους τρόπους και σε άλλες περιοχές : στη Νάξο, την Δήλο, την Κύπρο, τη Ρώμη κ.α.Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή του μύθου, η Αριάδνη ερωτεύεται τον Θησέα, που φτάνει στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, ο οποίος κατασπάραζε 7 νέους και 7 νέες από την Αθήνα...

  Γίνεται συνεργός του και του έδωσε λοιπόν ένα κουβάρι κλωστή (ο περίφημος και ως έκφραση της νεοελληνικής γλώσσας «Μίτος της Αριάδνης»), ώστε όταν θα έμπαινε στον Λαβύρινθο να το ξετυλίγει για να μπορέσει έπειτα, αφού σκοτώσει το Μινώταυρο, να βρει την έξοδο.
   Η Αριάδνη τον έβαλε να υποσχεθεί ότι θα την έπαιρνε στην πατρίδα του και θα την παντρευόταν.
Ο Θησέας πράγματι σκότωσε το τέρας και χρησιμοποιώντας το Μίτο της Αριάδνης που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια πάλι στο φως του ήλιου,κατάφερε να βγει από το Λαβύρινθο. Εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι της νύχτας, ο Θησέας, η Αριάδνη και οι υπόλοιποι νέοι δραπέτευσαν στο λιμάνι και πήραν με το πλοίο τους το ταξίδι της επιστροφής. 
  Η Αριάδνη αποφάσισε να φύγει μαζί του και με τους συντρόφους του άνοιξαν τα πανιά για την Αθήνα...
  Ο ήρωας πήρε μαζί του την Αριάδνη και την αδερφή της Φαίδρα, αχρήστευσε τα μινωικά πλοία για να γλιτώσει την καταδίωξη και απέπλευσε. Ο Θησέας επιστρέφοντας από την Κρήτη στην Αθήνα, κάνει μια στάση στο νησί της Νάξου,που τότε ονομαζόταν Δία. 
Ο σκοπός της στάσης αυτής έχει μείνει στη σκοτεινή πλευρά του μύθου, ίσως γιατί θεωρήθηκε κατά έναν παράξενο τρόπο αυτονόητος. Ίσως να θεωρήθηκε ότι έτσι θα εκπληρωνόταν το πεπρωμένο της Αριάδνης. 
Ο Θησέας ήταν σ’ αυτό το νησί ένας απλός περαστικός, ένα εμπόδιο στο σχέδιο του θεού. Πολλές αγγειογραφίες απεικονίζουν τον Θησέα να εγκαταλείπει το νησί διωγμένος από τη θεά Αθηνά, ενώ ο Διόνυσος απομακρύνεται με την Αριάδνη.  

 Εκεί, στο όνειρο του Θησέα εμφανίστηκε ο θεός Διόνυσος και του είπε ότι έπρεπε να φύγουν από το νησί χωρίς την Αριάδνη, αφού ήταν γραφτό να μείνει εκεί και να γίνει γυναίκα του. Την εγκαταλείπει ενώ κοιμόταν. Η κοιμισμένη (μήπως νεκρή;) Αριάδνη ανήκε δικαιωματικά στον θεό και ο θνητός ήρωας δεν είχε άλλη επιλογή από την αποχώρηση. Η Κυρά του Λαβυρίνθου έμεινε για τον Θησέα στη σφαίρα του ανέφικτου.
 Ο ήρωας όμως τελικά το μόνο που κατάφερε να κρατήσει από την θεία θηλυκή παρουσία που οδήγησε τα βήματά του πίσω στο φως ήταν το είδωλό της. Ο Θησέας κράτησε το ξόανο της Αφροδίτης το οποίο η Αριάδνη κουβαλούσε από τη στιγμή που άφησαν την Κρήτη. Σαν ζωντανή ανάμνηση κράτησε την Φαίδρα η οποία σχετίζεται με την φωτεινή και προσιτή στον άνθρωπο όψη της Αριάδνης. 
 Εκεί ο Διόνυσος, άρχοντας της Νάξου την ερωτεύεται και την κάνει ουράνια σύζυγό του. Αποκτήσανε τέσσερις  γιούς, τον Ευανθή, το Στάφυλλο τον Πεπάρηθο και τον Οινοπίωνα, αναφέρονται όμως και ως  παιδιά της από τον Θησέα. 
Την οδηγεί στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της χαρίζει την αθανασία. Λέγεται ακόμη πως ο Διόνυσος (ή η Αφροδίτη ή οι Ώρες) της χάρισε ένα χρυσό στέμμα με πολύτιμους λίθους, έργο του Ήφαιστου.Ήταν το περίφημο στεφάνι με το όνομα της με το οποίο οι θεοί έκαναν καδένα από αστέρια στον ουρανό.  Η Αριάδνη έμεινε στη Νάξο και παντρεύτηκε τον θεό Διόνυσο κι έτσι αναπτύχθηκε και η λατρεία της σαν θεότητα στο νησί.  
 Η θνητή Αριάδνη έφθασε έτσι να γίνει αθάνατη σύζυγος θεού. 

Αυτός είναι ο βασικός κορμός του μύθου, ο οποίος όμως έχει αρκετές παραλλαγές. 
Στις ραφές των δύο μυθικών κύκλων, χώρεσαν ένα σωρό παραλλαγές, αντικρουόμενες και αντιφατικές. 
Από τη συσχέτιση των παραδόσεων προκύπτει πως δύο είναι κυρίως οι μύθοι που συνδέονται με την Αριάδνη: ο μύθος της εγκαταλειμμένης από τον Θησέα απαρηγόρητης γυναίκας και εκείνος της ευτυχισμένης συζύγου του Διονύσου.   

Σύμφωνα όμως με το μύθο, ο Θησέας, αφού ενώθηκε με την Αριάδνη, στο νησάκι Δία, και έκανε μαζί της δύο παιδιά, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα, ή τον Δημοφόντα και τον Ακάμα, την εγκατέλειψε. Η μυθολογία λέει ότι την άφησε γιατί αγαπούσε την Αίγλη, ή γιατί του το υπέδειξε η θεά Αθηνά ή ο θεός Διόνυσος που αγάπησε την Αριάδνη και ήθελε να ενωθεί μαζί της.Άλλοι λέγουν πως αυτή, η Αριάδνη, κρεμάστηκε γιατί την εγκατέλειψε ο Θησέας, άλλοι πως ναύτες («υπό ναυτών») την έφεραν στην Νάξο όπου παντρεύτηκε τον ιερέα του Διόνυσου Οίναρο, γιατί ο Θησέας αγάπησε άλλη και την παράτησε , τον έλιωνε δεινός έρωτας για την Πανοπηίδα Αίγλη….. 

Ο Θησέας την εγκατέλειψε για χάρη μιας Αθηναίας, της Αίγλης και απελπισμένη η βασιλοπούλα κρεμάστηκε από λύπη λέει η μια εκδοχή.
Άλλη εκδοχή λέει ότι την σκότωσε η Άρτεμις επειδή ζευγάρωσε με τον Θησέα ιερόσυλα μέσα στο ιερό της. Αποκτά γιους με τον Θησέα, αλλά συχνά οι γιοι της σύμφωνα και με τα δηλωτικά τους ονόματα, αναφέρονται σαν καρπός της ένωσής της με τον Διόνυσο. 

Ο Παυσανίας, μιλάει για μία μια παράδοση που θέλει την Αριάδνη να είναι θαμμένη στο ναό του Διόνυσου στο Άργος. 

Κατά μια άλλη εκδοχή, το καράβι του Θησέα, παρασυρμένο από τρικυμία, έφτασε στην Κύπρο, όπου η καταπονημένη από τις κακουχίες και την εγκυμοσύνη Αριάδνη, έσβησε πριν προλάβει να γεννήσει και στην συνέχεια λατρεύτηκε σαν Αριάδνη-Αφροδίτη. 

Ένας από αυτούς είναι και ο Χίος ποιητής Ιών, γράφει : 

 "Ο Θησέας ξέπεσε από την κακοκαιρία στην Κύπρο έχοντας μαζί του την Αριάδνη έγκυο. Και καθώς αυτή ήταν άρρωστη από τη θαλασσοταραχή και του παραπονιόταν, την έβγαλε στη στεριά ενώ ο ίδιος, καθώς επισκεύαζε το πλοίο, παρασύρθηκε πάλι στο πέλαγος. Οι ντόπιες γυναίκες πήραν την Αριάδνη τότε γεμάτη θλίψη στη μοναξιά της, την περιποιήθηκαν και της παρουσίασαν πλαστό γράμμα, γραμμένο τάχα από το Θησέα, τη βοήθησαν και της παραστάθηκαν στους πόνους της γέννας, αλλά πέθανε χωρίς να προφτάσει να γεννήσει και την έθαψαν……" 

Η Αριάδνη ξέχωρα από τη θνητή ταυτότητά της είχε και μια θεϊκή που διακρινόταν από τη χαρακτηριστική διττότητα της θηλυκής αρχής. 
Είχε, επομένως, μία πλευρά φωτεινή και μία σκοτεινή. 
Ήταν ταυτόχρονα η πλέον άμωμη Αριάγνη ως υποχθόνια θεά και η διαυγής Αριδήλη ως ουράνια. Ήταν εκείνη που οδηγούσε τον μυούμενο στον θάνατο και εκείνη που του δίδασκε τον τρόπο για να επιστρέψει. 
Ήταν η Αριάδνη, λοιπόν, η αφιερωμένη στον Ταύρο, όπως η γιαγιά της Ευρώπη και η μητέρα της Πασιφάη η μόνη που είχε εξουσία στον χώρο του Ταύρου και μπορούσε να διδάξει τον Θησέα.  . Όμως οι απεικονίσεις του Λαβυρίνθου που τον παρουσιάζουν με μία μοναδική διαδρομή που εύκολα οδηγούσε πάλι στην έξοδο δικαιολογούν περισσότερο την μάλλον παλαιότερη εκδοχή που θέλει την Αριάδνη να δίνει στον Θησέα το φωτεινό στεφάνι της για να του δείχνει τον δρόμο μέσα στα ζοφερά σκοτάδια του Λαβυρίνθου/Άδη.
 Η σκοτεινή και μυστική όψη της Αριάδνης/Αριάγνης ως Κρητικής Περσεφόνης μόνο από τον θεό μπορεί να γίνει θεατή εκτός μυστηρίων. Η φωτεινή όψη της Αριάδνης γίνεται φανερή και στο όνομα της Αίγλης, της κόρης του Πανοπέως (μήπως του Ήλιου;), για χάρη της οποίας ο Θησέας εγκατέλειψε την κόρη του Μίνωα σε μια άλλη εκδοχή του μύθου. 

Διάφορες διηγήσεις θέλουν την Αίγλη να ονομάζεται επίσης και Κορωνίς. 
Αυτό το όνομα έφερε και η ερωμένη του Απόλλωνα, η άτυχη μητέρα του Ασκληπιού που πέθανε πυρπολημένη, επειδή πρόδωσε τον θεό μ’ έναν θνητό, τον Ίσχυ. 
Ενδιαφέρον προκαλεί στον προσεκτικό παρατηρητή μία αγγειογραφία που απεικονίζει την αρπαγή κάποιας κοπέλας με το όνομα Κορώνα από τον Θησέα. 
Μήπως ο Θησέας ήταν εκείνος ο ‘ισχυρός’ θνητός που για χάρη του η μητέρα του Ασκληπιού απαρνήθηκε τον Απόλλωνα, όπως η Αριάδνη είχε απαρνηθεί τον Διόνυσο; Μ’ έναν παράξενο τρόπο ο αστερισμός του Βορείου Στεφάνου φέρνει τις δύο θεϊκές συντρόφους ακόμη πιο κοντά. Η Κορωνίς ή Κορώνη αντανακλάται στην λατινική ονομασία Corona Borealis.(είναι το στεφάνι-στέμμα που στεφάνωσε ο Διόνυσος την Αριάδνη). 
 Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο αστερισμός φαίνεται στον ουρανό σαν να «στεφανώνει» τον αστερισμό του Οφιούχου που σχετίζεται με τον Ασκληπιό! 
Εκεί ανοίγεται ένας άλλος μυθικός κύκλος που θέλει την Αριάδνη μέσα από το ζευγάρωμά της με τον Διόνυσο, να γίνεται αγέραστη και αθάνατη.
 Όταν οι Ολύμπιες Άρτεμις και Αφροδίτη σφετερίστηκαν τις ιδιότητες και τον λατρειακό της χώρο, εκείνη υποβαθμισμένη πια, μια Θεά της βλάστησης και της γονιμότητας, που προσαρμόστηκε στον τύπο της βασιλοπούλας που ερωτεύεται το ξένο παλικάρι, τον Θησέα, τον πολέμιο του ίδιου της του σπιτικού.

Η Αριάδνη συνδέεται στενά και με την θεά Αθηνά, σαν Εργάνη Αθηνά, θεά της τέχνης και ιδιαίτερα της υφαντικής, όπως και η Αριάδνη εξαιτίας του μίτου. Σε συμβολικό επίπεδο έχει τις ιδιότητες της αράχνης, είναι αυτή που υφαίνει τον κόσμο.
Σύμφωνα με μία πιο εσωτερική ερμηνεία του μύθου, η Αριάδνη είναι η ίδια η αντανάκλαση της ψυχής του ανθρώπου - ήρωα (Θησέας), που δίνοντας του τον μίτο, τον οδηγεί στον λαβύρινθο  και του επιτρέπει όχι μόνο να βγει έξω, αλλά να φτάσει, πριν, στο κέντρο του λαβύρινθου, να κατανοήσει τον μηχανισμό αυτό, των ψευδαισθήσεων και μάλιστα να οδηγήσει και άλλους ανθρώπους.
Στον μακρύ χρόνο ως τις ημέρες μας, την Αριάδνη δεν την ταξίδεψε η Θεϊκή της φύση, αλλά η πολύπαθη θνητή με όχημα τον Έρωτα ανάμεσα σε Θησέα και Διόνυσο.
Ο απελπισμένος και προδομένος έρωτας από τη μια και ο ανέλπιστα ξανακερδισμένος, ο δοξαστικά λυτρωτικός με Θεϊκό χιτώνα από την άλλη. 
Κινώντας οι δύο εραστές της, θνητός και αθάνατος, τα νήματα της ερωτικής της μοίρας, την ανυψώνουν ο καθένας με τον τρόπο του, σε σύμβολο ερωτικό και ακραία φορτισμένο. Μα πιο πολύ, στο διαχρονικό της ταξίδι μέτρησε το “τραύμα”…..
Η εξανθρωπισμένη δραματικότητα της μορφής της, της χάρισε αμέριστα τη συμπάθεια των αιώνων, αφήνοντας έτσι έκθετο σε αφορισμούς τον Αθηναίο ήρωα, παρ’ όλη την μέριμνα της Αθηναϊκής προπαγάνδας να κρατηθούν αλώβητα το ήθος και το γόητρό του.  

 Ομόλογη από αυτή την άποψη με την άλλη μοιραία βασιλοπούλα, τη Μήδεια. Και όπως εκείνη, έτσι και η Αριάδνη γίνεται συνεργός του ξένου στον φόνο του αδελφού της του Μινώταυρου, βοηθώντας τον Θησέα με τον περιβόητο μίτο και απαρνιέται τους δικούς της, τον κραταιό πατέρα της τον Μίνωα και ακολουθεί τον εραστή της στο φευγιό του, για να εγκαταλειφθεί όμως άσπλαχνα από εκείνον στη Νάξο.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η δυναμική του μοτίβου της ερωτικής προδοσίας, είναι εκείνη που έφτασε να μαζέψει περισσεύματα συμπάθειας ακόμα και για τη μάγισσα, την παιδοκτόνο Μήδεια. Γιατί όσο και αν αξιώθηκε η Αριάδνη την εύνοια του Διόνυσου, όσο και αν πυρακτώθηκε από τον Θεϊκό εραστή, δεν έπαψε να πέφτει πάνω της η σκιά του απαρνητή Θησέα.
Και τι θα ήταν αλήθεια το Διονυσιακό σμίξιμο χωρίς την εγκατάλειψή της από τον θνητό εραστή;
Έχει μάλιστα κανείς την αίσθηση, πως τους χυμώδεις ερωτικούς καρπούς που γεύτηκαν Διόνυσος και Αριάδνη, τους όφειλαν στον Θησέα.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η Αριάδνη ήταν η ενσάρκωση της θεάς της βλάστησης που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο. 
 Η Αριάδνη ενσαρκώνει στους αιώνες το αρχέτυπο της εγκαταλειμμένης ερωμένης. 
Της γυναίκας που δόθηκε άνευ όρων και προδόθηκε κυριολεκτικά ανυποψίαστη.  

ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ..

Οι γαμήλιες τελετές των Αρχαίων Ελλήνων

Ο δ' αμφιθαλής Έρως χρυσόπτερος ηνίας ηύθυνε παλιντόνους,
Ζηνός πάροχος γάμων της τ' ευδαίμονος Ήρας.
ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε ! ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε !
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ "Όρνιθες" στ.17371743

(Και ο αθάνατος Έρως με τα χρυσά φτερά, τραβούσε τα ηνία του άρματος, παράνυμφος στους γάμους του Διός και της ευδαίμονος Ήρας)

Στις εικοσιτέσσερις του μηνός Γαμηλιώνος (που διαρκούσε από τα μέσα Ιανουαρίου έως τα μέσα Φεβρουαρίου) γιορταζόταν στην αρχαία Αθήνα ο Ιερός Γάμος του Διός και της Ήρας. Από την εορτή αυτή πήρε το όνομά του ο μήνας, που για τους Αθηναίους ήταν ο κύριος μήνας τελέσεως των γάμων τους. Προτιμούσαν να είναι η ημέρα της Πανσελήνου και να έχει καλό καιρό. Θυσίαζαν δε εις τον Δία, την Ήρα και την Άρτεμι. Θεωρούσαν ότι αυτή η μεταβατική εποχή, του τέλους του χειμώνος και της αρχής της ανοίξεως, προσφερόταν για την τέλεση του γάμου και την επίτευξη της συλλήψεως, σαν ένα είδος εναρμονίσεως με την φύση που ετοιμάζεται να ανθοφορήσει και να καρποφορήσει. Τα ανθισμένα φυτά και οι ερωτικές περιπτύξεις των θεών ήταν, για τους αρχαίους, εκδηλώσεις της ίδιας αναπαραγωγικής δυνάμεως.

Ο Έρως και η Αφροδίτη είναι οι δυνάμεις της γονιμότητος, που δημιουργεί την ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσεως, αλλά και την θελκτική ομορφιά των νέων ανθρώπων. Όταν ο Δίας και η Ήρα συνευρίσκονται ερωτικά, η Γή τους προσφέρει έναν πλουμιστό τάπητα, από χλόη, τριφύλλια, κρόκους και υακίνθους, για να ξαπλώσουν, ενώ ένα χρυσό σύννεφο τους παρέχει κάλυψη και δροσιά. (''Ιλιάς'', ραψωδία Ξ', στ. 341351).

Πολλές θρησκευτικές εορτές της αρχαίας Ελλάδος αποσκοπούσαν στην χαλιναγώγηση της φυσικής και της ανθρώπινης γονιμότητος για το καλό της πόλης. Στα πλαίσια αυτών των εορτών ήταν ενταγμένη και η εορτή του Ιερού Γάμου, για την οποία δεν έχουν σωθεί λεπτομέρειες. Μπορούμε ασφαλώς να αναζητήσουμε πληροφορίες σε αξιόπιστες εργασίες αρκετών μελετητών. (π.χ. Κωνσταντίνου Ζιώγα ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΑΡΧΑΙΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ'', Κωνσταντινούπολις 1896, εκδ. ''ελεύθερη σκέψις'' 1993. Θεοδοσίου Β. Βενιζέλου ''ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ'', ΑΘΗΝΑΙ 1873, εκδ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ 1995, κ.ά.). Αναφορές για τα γαμήλια έθιμα υπάρχουν στα έργα των ποιητών της αρχαίας Ελλάδος καθώς και σε ορισμένες απεικονίσεις επί αγγείων. Οι στίχοι 490496 της Σ΄ ραψωδίας της Ιλιάδος περιγράφουν μια γαμήλια πομπή: από τους δρόμους της Πόλης περνούν οι συντροφιές που συνοδεύουν τις νύφες, με λαμπάδες και με γαμήλια τραγούδια, δυνατά ηχούν οι αυλοί και οι φόρμιγγες [αρχαϊκές λύρες], και οι νέοι χορεύουν στροβιλιστά, οι γυναίκες στέκονται όρθιες στα παράθυρα των σπιτιών και παρακολουθούν με θαυμασμό.

Οι στίχοι 10361079 της τραγωδίας του Ευριπίδη ''Ιφιγένεια η εν Αυλίδι'' αναφέρονται στην λαμπρότητα των γάμων του Πηλέως με την Νηρηίδα Θέτιδα. Μουσική από κιθάρες και σύριγγες (καλαμένιους αυλούς) συνόδευε τον χορό των χρυσοπέδιλων Πιερίδων Μουσών, που έλεγαν επαινετικά τραγούδια για την νύμφη και τον νυμφίο, στο κατάφυτο όρος Πήλιο. Ο Γανυμήδης κερνούσε κρασί από χρυσά πιθάρια, και πενήντα Νηρηίδες είχαν στήσει κυκλικό χορό στην ακρογιαλιά.

Και ενώ ο χορός περιγράφει εκείνους τους ενδόξους γάμους, ο (δόλιος) Αγαμέμνων και η (ανυποψίαστη) Κλυταιμνήστρα ετοιμάζουν τον γάμο της αθώας Ιφιγένειας με τον ανύποπτο Αχιλλέα: συζητούν για τα πρόσφορα και τον αγιασμό που θα ριχτούν στο καθάρσιο πυρ, για τα μοσχάρια που θα θυσιαστούν στη θεά Άρτεμι, για την επιλογή της ημέρας του γάμου (:την ημέρα της Πανσελήνου) και για το έθιμο, σύμφωνα με το οποίο η μητέρα της νύφης πρέπει να κρατεί την νυφική λαμπάδα. Αλλά το πεπρωμένο της Ιφιγένειας ήταν να δοξαστεί με την θυσία της στην Αυλίδα, ως ''ανύμφευτος νύμφη'' της Ελλάδος. Οι φίλες και οι θεραπαινίδες της νύφης, την οδηγούσαν στο σπίτι του νυμφίου, τραγουδώντας ένα γαμήλιο άσμα, με την επωδό: ¨ω, Υμήν! ω, Υμέναιε!'' Το όνομα ''Υμέναιος'' εδήλωνε άλλοτε την γαμήλια ωδή, και άλλοτε τον θεό προστάτη του γάμου, τον Υμέναιο. Αρκετοί μύθοι αναφέρονται σε έναν ωραίο νέο που ονομαζόταν Υμέναιος. Ίσως το όνομα ''Υμέναιος'' να παράγεται από το ''υμήν''(: η μεμβράνη, το λεπτότατο ύφασμα, ο παρθενικός υμήν). Υπάρχουν όμως και διαφορετικές ετυμολογήσεις, ότι δηλαδή προέρχεται : 1) από το ''ομού νέω''(συμπλέω''), 2) από το ''ομονοέω'' ( έχω ομόνοια, συμφωνία απόψεων ), 3) από το ''υμνείν'' και 4) από το ''ύμνος νέος''.

(φώτο δεξιά: Γαμήλια άμαξα σε Αττικό αγγείο του 550 π.Χ.)
Οι παραδοσιακές γαμήλιες τελετές αποδείχτηκαν ανθεκτικές στις διαβρώσεις του χρόνου. Αρκετά στοιχεία των επιβιώνουν και στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες εθιμικές αποσαθρώσεις και τελετουργικές απλουστεύσεις. Οι λαογράφοι έχουν διασώσει πολλές πληροφορίες σχετικά με τα γαμήλια έθιμα στις διάφορες περιοχές της χώρας μας. Οι περισσότεροι ''πολιτισμένοι'' άνθρωποι του εικοστού πρώτου μ.Χ. αιώνα, δραστηριοποιούμενοι μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν η πρακτικότητα, η ταχύτητα, ο αγώνας για την εξοικονόμηση χρήματος και χρόνου, αισθάνονται αμήχανα και συχνά εκνευρίζονται με τις τελετές, με όλα τα συμβολιστικά που τα αντιμετωπίζουν ως μη ορθολογιστικά. Η τάση που υπάρχει είναι να εγκαταλείπονται έθιμα που δεν είναι πλήρως κατανοητά, και να απλουστεύονται διαδικασίες, σύμφωνα με ένα σύστημα "φαστφούντ'', που είναι βολικό σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας.

Συχνά δε, οι γονείς των μελλονύμφων, ή και οι ίδιοι οι νεόνυμφοι, υπερχρεώνονται και φορτώνονται με άγχη, προκειμένου να τελέσουν έναν ''μεγαλοπρεπή'' γάμο, να ετοιμάσουν ένα σπίτι με όλα τα περιττά απαραίτητα έπιπλα και άλλα μη ουσιώδη ''κομφόρ''. Κατά την ημέρα του γάμου όλοι φορούν χαρούμενα προσωπεία όμως η νευρικότητα που νοιώθουν είναι έκδηλη, καθώς γυαλίζει στους ιδρωμένους κροτάφους των, και λεκιάζει τις ακριβές (αγορασμένες ειδικά για την περίσταση) ενδυμασίες των. Δεν είναι εύκολο, σε εποχές χαρακτηριζόμενες από μηχανιστική νοοτροπία, να συμμετάσχει κανείς με ζέση και ενθουσιασμό σε τελετουργίες (δρώμενα, δηλαδή, που κατά παράδοσιν αποσκοπούν στον προσανατολισμό μιάς, τρόπον τινά, στοιχειακής ή ''αποκρυφιστικής'' δυνάμεως προς μία καθορισμένη ενέργεια). Αναπόφευκτα οι άνθρωποι βιώνουν εσωτερικές συγκρούσεις και διχασμούς, αισθάνονται σαν να πρέπει να υποταχθούν σε κάτι το ακατανόητο, και ίσως ανόητο.

Και όμως, αν διαθέταμε χρόνο για να βιώσουμε τα δρώμενα στη φύση, θα αντικρίζαμε την λαμπρότητα της πολύπλοκης συμπεριφοράς που έχει σκοπό την έλξη αρσενικού και θηλυκού για την επίτευξη της συνουσίας και την γονιμοποίηση. Αυτή η ονομαζομένη ''αναπαραγωγική συμπεριφορά'' αποτελεί αντανακλαστικό εγγεγραμμένο στο Νευρικό Σύστημα, και η έκφρασή της επηρεάζεται από παράγοντες του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβάλλοντος (ορμόνες, φωτισμός, θερμοκρασία, υγρασία, κ.ά). Η ένωση των δύο φύλων, που καθορίζεται από την Φυσική Επιλογή, αποτελεί κορυφαίο γεγονός για την εξέλιξη της ζωής και την διασφάλιση της ποικιλομορφίας. Προίκα, εξασφάλιση, συμβατικότητες, πρόχειρα βολέματα ζωτικών αναγκών, δεν έχουν θέση σε γάμους από Φυσική Επιλογή ( αρκετοί προτιμούν να την αποκαλούν ''έρωτα'').

Η μελέτη της φύσεως ήταν κύριο μέλημα των αρχαίων Ελλήνων, και συνέβαλε έτσι ώστε η καθιέρωση πολλών θεσμών να διέπεται από φυσιοκρατική αντίληψη. Ως πρότυπο γάμου είχαν τον Ιερό γάμο του θεού Διονύσου με την Αριάδνη. Για να μυηθούμε στη σημασία αυτού του Ιερού γάμου, πέρα από τα αρχαία κείμενα, συντελούν και τα εικαστικά μνημεία (όσα έχουν διασωθεί). Ξεχωριστή θέση σε αυτά τα μνημεία κατέχει ένα αριστούργημα, που όμοιό του δεν υπάρχει δεύτερο στον κόσμο, και ευρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης. Είναι ένας ορειχάλκινος κρατήρας, εύρημα από τάφο της περιοχής Δερβενίου, ύψους ενός περίπου μέτρου, του οποίου το σώμα καλύπτουν ανάγλυφες παραστάσεις.

Η κεντρική εικόνα αντιπαραθέτει την γαλήνη του ζεύγους Διόνυσος Αριάδνη, με την ταραχή που την περιβάλλει: σκηνές με υπερχειλίζουσα ζωτικότητα, που σπάζουν κάθε συμβατικότητα, βακχική αποχαλίνωση με στροβιλιζόμενες Μαινάδες και Σατύρους, σκηνές παροξυσμού, διασπαραγμού μικρών αγριμιών ( για ωμοφαγία ), συνθέτουν έναν ύμνο στη δύναμη του θεού Διόνυσου, που είναι ευεργετική και καταστρεπτική, και είναι αυτή η δύναμη χάρις στην οποία ο θεός νικά τον θάνατο. Κλώνοι κισσού, έλικες και κλαδιά αμπελιού, ελάφια, πάνθηρες, γρύπες, λέοντες, συνθέτουν ένα διάκοσμο που αναδεικνύει την ευδαιμονία των χορευτών, και την ευφορία του Διονυσιακού ζεύγους.

Οι μελλόνυμφοι που επιθυμούν να τελέσουν τον γάμο τους σύμφωνα με τα φυσιολατρικά αρχαιοελληνικά πρότυπα, ας αυτοσχεδιάσουν με απλότητα και με χαρούμενη διάθεση. Αν διαθέτουν μονοκατοικία με αύλιο χώρο, ή εξοχική κατοικία, ή κάποιο περιβόλι, μπορούν να οργανώσουν εκεί την τελετή. Όταν αυτά δεν υπάρχουν, ή όταν δεν επιθυμούν οι ενδιαφερόμενοι να περιοριστούν σε ''ανθρωπογενές'' περιβάλλον, μπορούν να επιλέξουν ένα ήπιο τοπίο (παραθαλάσσιο, παραποτάμιο, παραλίμνιο, κοντά σε ένα καταρράκτη, ή κοντά σε μία φυσική πηγή ). Ένα τοπίο, όπου το αρχέγονο ζεύγος Ουρανός Γή εκπέμπει γαλήνη, ιλαρότητα και αναζωογονητική ενέργεια.

Αν επιλεγεί ημέρα του μηνός Γαμηλιώνος, είναι πολύ πιθανόν να συμπέσει με τις "αλκυονίδες ημέρες" που είναι ήπιες και ηλιόλουστες. Αν πάλι κατά την ημέρα του γάμου, ο καιρός είναι νεφελώδης ή ομιχλώδης, δεν είναι εύκολο να πτοηθεί η ευφρόσυνη διάθεση των νυμφευομένων, καθώς με τα υδρομετέωρα [ομίχλη, υδρατμούς,βροχή, πάχνη] συνδέεται η θεά Αφροδίτη, που υμνείται από τους Ορφικούς ως θεά"γαμοστόλος" [εκείνη που προετοιμάζει τους γάμους] και ως "ζεύκτειρα" [η ενώνουσα το ζεύγος].

Οι αρχαίοι τελούσαν κατά την νύχτα τους γάμους των, με προτίμηση εκείνη της Πανσελήνου, που διαθέτει ιδιαίτερη γοητεία. Και είναι γνωστό ότι οι λύχνοι και οι δάδες φωτίζουν με απαλότητα και επιείκεια το ανθρώπινο πρόσωπο, ενώ το ευρέως χρησιμοποιούμενο σήμερα, σε δημόσιους επειδή είναι φτηνό αλλά και σε ιδιωτικούς χώρους, φως των λαμπτήρων φθορισμού, είναι σκληρό και αλλοιώνει τα χρώματα.

Στα ενδύματα είναι προτιμότερο να κυριαρχεί το λευκό χρώμα, που ταιριάζει τόσο στους ανοιχτόχρωμους όσο και στους σκουρόχρωμους τόνους δέρματος. Τα στεφάνια θα είναι από μυρτιά, (ιερό φυτό της θεάς Αφροδίτης) και οι ανθοδέσμες από κρίνα και ρόδα (προς τιμήν της θεάς Ήρας και της θεάς Αφροδίτης, αντιστοίχως ). Σε ένα κοχύλι θα υπάρχουν κόκκοι ορυκτού άλατος. [ Το αλάτι επηρέασε τις τελετουργίες όλων των λαών και συμπεριλαμβανόταν στις προσφορές προς τους θεούς, οι δε συντηρητικές του ιδιότητες 'το έκαναν ένα ιδιαίτερα κατάλληλο σύμβολο της ανθεκτικότητας της συμφωνίας, σφραγίζοντάς 'την με μία υποχρέωση για την πιστή τήρησή της. Η ''αμοιβαιότητα'' που δημιουργείται με τον ιοντικό δεσμό νατρίου χλωρίου, (για να αναφέρουμε και την γλώσσα της χημείας), χαρακτηρίζει αυτή την φυσική ουσία ]. Σε τράπεζα στολισμένη με κλαδιά κισσού με και ταινίες σε κρόκινο, κυανό και πορφυρό χρώμα, θα υπάρχουν εδέσματα παρασκευασμένα με μέλι, καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, μήλα, και σουσάμι. [Το σουσάμι αποτελούσε σύμβολο γονιμότητας, γι αυτό, στις ανάλογες εορτές καθώς επίσης και στους γάμους, παρασκεύαζαν πλακούντες από σουσάμι, τα ''σησαμούντια πόπανα'' (Αθ.Σταγειρίτου ''ΩΓΥΓΙΑ'', εκδ. ''ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ'', 1994). Είναι πλούσιο στο αμινοξύ μεθειονίνη, με το οποίο αρχίζει η σύνθεση όλων των πολυπεπτιδικών αλυσίδων]. Να υπάρχουν επίσης ρόδια, προς τιμήν της θεάς 'Ηρας. Μουσική από έγχορδα και πνευστά (π.χ. κιθάρες, λαούτα, αυλούς, ζουρνάδες, κ.ά. ), ζωντανή. Απαραίτητο είναι το πύρινο στοιχείο (σε κάποιο βωμό με φωτιά, ή σε δύο τρείς λαμπάδες ). Και όταν αρχίσουν οι χοροί, ας αποφευχθούν τα πολύ βαριά ζεϋμπέκικα ( του τύπου ''είμαι αϊτός χωρίς φτερά'', αυτά είναι για άλλες περιστάσεις). Λίγοι και πρόσχαροι καλεσμένοι. Προς τιμήν των θεών προστατών του γάμου, θα καούν αρώματα και θα απαγγελθούν ή θα τραγουδηθούν ύμνοι.

Οι φίλοι εύχονται στους νεονύμφους ''βίον ανθόσπαρτον''. 'Τους εύχονται, δηλαδή, να απολαύσουν εκείνη την ευδαιμονία που υμνεί ο Ευριπίδης, με τα λόγια του χορού, στους στίχους 747750 της τραγωδίας ''Ιππόλυτος'':
ΚΡΗΝΑΙ Τ' ΑΜΒΡΟΣΙΑΙ ΧΕΟΝΤΑΙ

ΖΗΝΟΣ ΜΕΛΑΘΡΩΝ ΠΑΡΑ ΚΟΙΤΑΙΣ,

ΙΝ' Α ΒΙΟΔΩΡΟΣ ΑΥΞΕΙ ΖΑΘΕΑ ΧΘΩΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΝ ΘΕΟΙΣ

[ Από τους νυμφικούς θαλάμους του Διός ξεχύνονται κύματα αμβροσίας, για να αυξάνει η αγιασμένη ζωοδότρα γή την ευδαιμονία των θεών.]

Εριφύλη Μηχαηλίδου

Πηγή

Ὁ σκοταδισμός δέν εἶναι πάντα καταδικαστέος;

Πλάκα εἶχε ἡ πρόσφατη (2/10)              
ἱστορία τοῦ Μπουτάρη μέ τό
Ἀλατζά Ἰμαρέτ. Πάνω πού τό
ἀναστήλωσε καί τό ἔκανε ἄς
ποῦμε ἐκθεσιακό χῶρο, τοῦ τήν
πέσανε οἱ τουρκόφρονες τῆς
Σαλονίκης καί τοῦ χαλάσαν τήν
διοργάνωση.
Καθώς λοιπόν ἰσχύει ἡ
γνωστή παροιμία μέ τόν
χωριάτη καί τό κρεββάτι, ὁ
«Σύλλογος Μουσουλμάνων
Ἀν. Μακεδονίας - Θράκης»
ζήτησε τόν χῶρο γιά προσευχή
στό μπαϊράμ πού πέρασε. Ὁ
δήμαρχος ἀρνήθηκε καί στέγασε
ἐκεῖ (μιλᾶμε γιά Ἰμαρέτ, δηλαδή
πτωχοκομεῖο, πού εἶχε καί ἕναν
χῶρο προσευχῆς) μία ἐκδήλωση
τῆς Μπιενάλε, μέ προβολή ἑνός
γαλλικοῦ καλλιτεχνικοῦ βίντεο.                                                              
Ἔλα ὅμως πού οἱ τουρκόγυφτοι
πῆγαν καί τοῦ διαμαρτυρήθηκαν
ὅτι τό βίντεο προβάλει μιά
γυμνή γυναίκα (δέν φαίνεται
τίποτε πέραν τῶν ὤμων της)
καί προσβάλει τόν ἱερό χῶρο!
Ἐκεῖνος ἀπάντησε ὅτι τό βίντεο
δέν κατεβαίνει γιατί ὁ ἴδιος                     
δέν δέχεται ἐντολές καί γιατί ἡ
Τέχνη ἔχει τήν ἀσυλία της.
Δέν πέρασαν παρά λίγες
ὧρες καί τό θέμα ἔφτασε στά
ὑπουργεῖα Ἐξωτερικῶν τῶν δύο
χωρῶν, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ...Τέχνη
νά μαζέψει τά μπογαλάκια της
καί νά φύγει. Γιά ποῦ λέτε; Γιά
τήν ...Μονή Λαζαριστῶν!
Δηλαδή στό χριστιανικό
μοναστήρι τό βίντεο δέν ἦταν
προσβολή. Ἤ μήπως κανένας
Ἕλληνας δέν σκοτίζεται γιά
τέτοια ζητήματα; Ἐμᾶς φυσικά
δέν μᾶς πείραξε ἡ προβολή στή
Μονή, ἀφοῦ δέν εἶχε τίποτε
τό ἄσεμνο, ὅμως ἀποροῦμε:
ποῦ εἶναι ἐκείνη ἡ ἀγέλη τῶν
φωταδιστῶν πού κάθε τόσο
ξεσπαθώνουν κατά τοῦ ἐκκλη-
σιαστικοῦ μας «σκοταδισμοῦ»;
Δέν εἶχαν νά ποῦν μιά λέξη οἱ
ξεφτίλες σχετικά μέ τό συμβάν;

http://antifonitis.gr/online