Υπάρχουν εποχές όπου η ιστορία μοιάζει να θυμάται ότι η ανθρωπότητα έχει ή προσπαθεί να ξεχάσει. Η Ελλάδα δεν αρχίζει στον Όμηρο, όπως μας μαθαίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ούτε στους Μυκηναίους, ούτε στην κλασική Αθήνα. Η μνήμη της απλώνεται πολύ πιο πίσω, στην εποχή που η Μεσόγειος δεν ήταν θάλασσα, αλλά πεδιάδα.
Γύρω στο 12.000 π.Χ., στο τέλος της τελευταίας παγετώδους περιόδου, η στάθμη των θαλασσών ήταν εκατόν είκοσι μέτρα χαμηλότερη. Η Ελλάδα εκτεινόταν δυτικά μέχρι την Τυρρηνία (σημερινή Ιταλία), ενώ η Κρήτη, η Λιβύη και η Σικελία συνδέονταν με ξηρά. Σ’ αυτή την προκατακλυσμιαία Μεσόγειο γεννήθηκε ο πολιτισμός των Πελασγών, των Λελέγων και των Ατλάντων, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης (μετά από πεντάχρονη μελέτη των αρχαιοελληνικών πηγών που βρίσκονται ακόμα και σήμερα κρυμμένοι στα αρχεία του Βατικανού και έφτασαν στα χέρια του από τον Ναπολέοντα μετά την κατάκτηση του Βατικανού) στην Ωγυγία (Α΄ τόμος) "ήταν οι πρώτοι Έλληνες, άνευ βασιλέων, αυτοδίδακτοι και ιερογνώμονες". Δεν ήταν άγριοι πρωτόγονοι, αλλά γνώστες των κύκλων του ουρανού και της γης, άνθρωποι που ζούσαν με ρυθμό και μέτρο μέσα στην ίδια τη δίνη της φύσης. Ο Σταγειρίτης γράφει ότι οι Πελασγοί ήταν η πρώτη ρίζα του ανθρώπινου λόγου, ενώ οι Άτλαντες, κλάδος συγγενής, επεξέτειναν τον ελληνικό κόσμο δυτικά, έως πέρα από τα στενά του Γιβραλτάρ.
Η Ατλαντίδα, όπως τη διηγήθηκε ο Πλάτων στον Τίμαιο και στον Κριτία, δεν ήταν ξένη ήπειρος, αλλά η Δυτική Ελλάδα, η χώρα των συγγενών λαών των Πελασγών, που κατείχαν την τέχνη, τη ναυσιπλοΐα και τη γεωμετρία. Αρχαιογεωλογικά δεδομένα επιβεβαιώνουν ότι γύρω στο 9.600 π.Χ., την ίδια εποχή που ο Πλάτων τοποθετεί την πτώση της Ατλαντίδας, συνέβη μια απότομη άνοδος της στάθμης των θαλασσών, γνωστή ως "Meltwater Pulse 1B". Τα νερά του Ατλαντικού όρμησαν στη Μεσόγειο και βύθισαν τις πεδιάδες που σήμερα είναι ο βυθός του Ιονίου και του Τυρρηνικού Πελάγους. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) το περιγράφει ποιητικά "η γη εσχίσθη, και η θάλασσα ανέβη κατά τους λόφους, και η Ελλάς επενδύθη υδάτων".
Αλλά πριν από την καταστροφή προηγήθηκε ένας πόλεμος. Οι Άτλαντες, πλούσιοι, υπερόπτες και ισχυροί, επεχείρησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη και τη Λιβύη. Έφτασαν μέχρι την Αίγυπτο και την Τυρρηνία, και τότε μόνο η αρχαία Αθήνα ως προκατακλυσμιαία πόλη, κατά τον Πλάτωνα, αντιστάθηκε και νίκησε. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) γράφει ότι "η Αθήνα μόνη έστη κατά των Ατλάντων και ενίκησεν αυτούς". Η νίκη αυτή δεν έσωσε τον κόσμο διότι ακολούθησε ο κατακλυσμός του Ωγύγου, όταν η ίδια η γη άλλαξε πρόσωπο. Αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ατλαντίδα δεν είναι μύθος, αλλά η ανάμνηση μιας γεωλογικής συντριβής, που βύθισε έναν ελληνικό κόσμο και διέλυσε την ενιαία Μεσόγειο.
Οι επιζήσαντες Έλληνες δεν χάθηκαν μα διασκορπίστηκαν. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) λέει ότι "διεσπάρησαν κατά τους τέσσερας πόλους της γης", μεταφέροντας τη γνώση του φωτός. Στην Αίγυπτο, η Ίω, κόρη του Ίναχου, λατρεύτηκε ως Ίσις, ο Έπαφος βασίλεψε ως θεοποιημένος Όσιρις, ο Βήλος ίδρυσε δυναστεία και ο Αίγυπτος έδωσε το όνομά του στη χώρα. Ο Δαναός, γιος του Βήλου, επέστρεψε αργότερα στο Άργος φέρνοντας μαζί του την τέχνη της υδραγωγίας και της γεωμετρίας (Γ΄ τόμος). Αυτοί ήταν οι πρώτοι φορείς της προελληνικής γνώσης που σώθηκε μέσα από το Νείλο. Στην Ανατολή, οι Βαβυλώνιοι έλαβαν από Έλληνες της Λιβύης και της Ασίας τον κύκλο των ημερών και τη μέτρηση του χρόνου (Δ΄ τόμος), "απὸ Ελλήνων ἐμαθον οι Χαλδαίοι τον κύκλον των ημερών και την αρίθμησιν του χρόνου". Ο εξηκονταδικός τους αριθμητικός τρόπος είναι απομεινάρι του αιγαιακού συστήματος, όπως δείχνει η ιστορία των αριθμών του Ifrah. Στην Αιθιοπία εγκαταστάθηκαν απόγονοι Ελλήνων της Λιβύης, οι οποίοι, κατά τις αρχαιοελληνικές "απαγορευμένες" πηγές του Σταγειρίτη (Δ΄ τόμος), "εφύλαξαν το φως του Ηλίου και την πίστιν εἰς ἀθανασίαν". Η ιδέα ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά επιστρέφει, πέρασε από εκεί στα ορφικά μυστήρια και αργότερα στον χριστιανικό αποκρυφισμό. Στο βορρά, οι Υπερβόρειοι, οι ιερείς του Απόλλωνα, ζούσαν στη χώρα του εξαμήνου φωτός και εξαμήνου σκότους, γνώριζαν τη ροή του ήλιου και έστελναν στους Δελφούς τα ιερά τους δώρα (Ε΄ τόμος).
Έτσι, η γνώση της Ατλαντίδας και των Πελασγών δεν χάθηκε, αλλά διαιρέθηκε σε τέσσερα γεωγραφικά μέρη, την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα, την Αιθιοπία και την Υπερβόρεια. Αιώνες μετά, όταν ο Θαλής, ο Πυθαγόρας, ο Σόλων, ο Πλάτων, ο Ορφέας και δεκάδες ακόμα ταξίδεψαν στην Αίγυπτο και στη Μεσοποταμία, δεν πήγαν ως μαθητές αλλά ως κληρονόμοι. Η Ωγυγία (Ε΄ τόμος) σημειώνει ότι "οι σοφοί Έλληνες επορεύθησαν ουχί ώς μαθηταί, αλλ’ ώς ζητούντες αναμνήσεις της ιδίας γνώσεως". Στον Νείλο ξαναβρήκαν τη γεωμετρία των Δαναών, στη Βαβυλώνα το μέτρο του χρόνου των Πελασγών, στους Υπερβόρειους τη λατρεία του φωτός, και στην Αιθιοπία τη διδασκαλία της ψυχής. Η Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. δεν ανακάλυψε κάτι καινούργιο, θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει. Ο Ηρόδοτος, αιώνες νωρίτερα, είχε ήδη μεταφέρει τα λόγια των Αιγυπτίων ιερέων που του είπαν πως "υμείς οι Έλληνες αεί παιδία ἐστε, ουδείς γαρ υμών γέρων εστί γνώμη", δηλαδή, λαός νέος στη μνήμη, αλλά αρχαίος στην ουσία. Η Αίγυπτος, λοιπόν, δεν δίδαξε την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα είχε διδάξει την Αίγυπτο, και απλώς πήγε να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της.
Όλα αυτά σήμερα φαντάζουν αιρετικά επειδή η σύγχρονη ακαδημαϊκή ιστορία έχει περιορίσει την έννοια του "ιστορικού χρόνου" στις τελευταίες έξι χιλιάδες χρόνια. Όμως η γεωλογία, η παλαιοανθρωπολογία και η γλωσσολογία ανοίγουν τα όρια. Η απότομη άνοδος της στάθμης των θαλασσών στο τέλος της παγετώδους περιόδου (Meltwater Pulse 1B), η ύπαρξη υποθαλάσσιων δομών στο Ιόνιο και στις Αζόρες, και οι αναφορές της Ωγυγίας για "γη που επενδύθη υδάτων" που τις κατέγραψε από αρχαιοελληνικές πηγές δεν είναι θρύλοι αλλά γεωλογικά ίχνη μνήμης. Οι ίδιες οι αιγυπτιακές πηγές δηλώνουν ότι οι πρώτοι βασιλείς τους προήλθαν από "δυτική χώρα πλησίον του ήλιου". Η Βαβυλώνα εμφανίζεται ξαφνικά ώριμη, με μαθηματική και αστρονομική δομή χωρίς προϊστορική εξέλιξη ενώ η προέλευση αυτής της γνώσης δείχνει προς τη Μεσόγειο. Η αλυσίδα των αποδείξεων είναι λεπτή αλλά αδιάρρηκτη από τη γεωλογία στο μύθο, από τον μύθο στη γραφή, και από τη γραφή στον νου.
Αν δούμε τον κόσμο χωρίς πολιτικές ορθότητες, χωρίς εγωιστικά ή μυωπικά γυαλιά, χωρίς φόβο μήπως κατηγορηθούμε για "ευρωκεντρισμό", τότε η εικόνα ξεκαθαρίζει. Η Ελλάδα δεν είναι παράγωγο της Ανατολής, αλλά μήτρα ενός παλαιότερου μεσογειακού πολιτισμού. Η Ατλαντίδα ήταν η Δυτική Ελλάδα πριν από τον ερχομό της θάλασσας, η Αίγυπτος το κιβώτιο της σωσμένης γνώσης, η Βαβυλώνα η αριθμητική σκιά της ελληνικής γεωμετρίας, η Αιθιοπία ο φορέας της μυστικής πίστης στην αθανασία, και οι Υπερβόρειοι η πνευματική πυξίδα του ήλιου που δεν δύει. Η Ελλάδα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δεν γεννήθηκε αντιγράφοντας, απλά αναγεννήθηκε. Η Ατλαντίδα δεν χάθηκε, αλλά μεταμορφώθηκε σε πνεύμα, και η προελληνική δίνη έγινε ορθός Λόγος. Η τεχνολογία έγινε φιλοσοφία, η δύναμη έγινε μέτρο, και η ανάμνηση έγινε επιστήμη.
Η Ωγυγία κλείνει με τη φράση "η Ελλάς ενίκησε διά του νου, ως πάλαι ενίκησεν διά του ξίφους, εκείνη διδάσκει πάλιν τους λαούς την αρμονίαν του κόσμου» (Ε΄ τόμος). Αυτό είναι το νόημα της κυκλικής μνήμης, ότι η γνώση δεν προχωρά γραμμικά, αλλά επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε.Η Ελλάδα έδωσε τον σπόρο, οι άλλοι τον φύλαξαν, και εκείνη επέστρεψε για να τον ξαναφυτέψει. Η Ατλαντίδα ήταν η Ελλάδα πριν από τη λήθη, και η Ελλάδα του Πλάτωνα ήταν η Ατλαντίδα που θυμήθηκε ποια είναι. Έτσι ο κύκλος του φωτός έκλεισε για να ξανανοίξει μέσα σε κάθε άνθρωπο που δεν αναζητά απλώς την ιστορία, αλλά τη μνήμη.
Δημήτρης Ποντίκας (απλά ένας άνθρωπος)
