Κάποιοι όσο και να βαυκαλίζονται σήμερα ότι είναι Έλληνες, φέρουν αυτό το όνομα καταχρηστικά και το διασύρουν. Διότι είναι και θα είναι πάντα Ρωμιοί! Ο Ρωμιός δεν είναι Έλληνας, ο Ρωμιός είναι ανθέλληνας. Και κάποιος θα μας ρωτήσει γιατί τόση διχαστική ρητορική; Μα για να μπουν τα πράγματα στην θέση τους, για να δικαιώσουμε τους ΕΛΛΗΝΕΣ προγόνους μας. Εξάλλου αυτόν τον διαχωρισμό τον έκαναν πρώτοι οι χριστιανοί!
Οι σημερινοί ελληνόφωνοι Ρωμιοί της Ελλάδας λέγονται μεν Έλληνες στο όνομα και στην υπηκοότητα, αλλά λόγω της αμάθειας και της ιστορικής διαστρέβλωσης καμαρώνουν για πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους.
Ο ορθόδοξος Ρωμιός έχει περισσότερα κοινά με τον Ισραηλίτη, είναι πνευματικός και πολιτισμικός αδελφός του Ισραηλίτη, ενώ καμία συγγένεια δεν έχει πνευματικά-πολιτισμικά με τους (αρχαίους) Έλληνες.
Ποιός άλλος λαός, πόσο μάλλον ένας τόσο σπουδαίος λαός υπέστη τέτοιον εξευτελισμό;
Οι χριστιανοί Ρωμιοί πήραν το όνομά τους από τους Ρωμαίους και την θρησκεία τους από τους Εβραίους. Από τους Έλληνες δεν κράτησαν τίποτα πλην της γλώσσας. Αλλά την κράτησαν ως εργαλείο χριστιανικής και ανθελληνικής προπαγάνδας.
Γιατί, όσο σημαντική κι αν είναι, η γλώσσα μόνο ΔΕΝ αρκεί ως στοιχείο πολιτισμικής ταυτότητας πόσο μάλλον πολιτισμικής συνέχειας με τους αρχαίους Έλληνες.
Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά όταν φοράει κανείς παρωπίδες. Ιδίως στην σύγχρονη Ελλάδα με την πανταχού ηγεμονία της «ορθόδοξης Εκκλησίας» και της προπαγάνδας και τεράστιας δικτύωσής της σε όλο το νεοελληνικό κράτος. Όπως δεν πείθεται ο Ρωμιός ότι η θρησκεία του είναι ένα εβραιογενές παραμυθάκι έτσι δεν δέχεται ότι ο Ρωμιός είναι ανθέλληνας παρόλο που αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την αντικειμενική αξιολόγηση της ιστορίας της χριστιανικής Νέας Ρώμης, η οποία δημιούργησε και τον Νέο Ισραήλ, τον χριστιανικό λαό!
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι λέμε και έχουμε απόλυτη γνώση και επίγνωση. Κάποιοι άλλοι έχουν αυταπάτες γιατί ζουν στον φανταστικό κόσμο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το παραμύθι της χριστιανικής τους πίστης!
Από τον 4ο αιώνα, με τον Κωνσταντίνο και κυρίως τον Θεοδόσιο Α' (έτος 380 και μετά), η χριστιανική θρησκεία έγινε επίσημη του ρωμαϊκού κράτους. Πολλοί χριστιανοί, ειδικά από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα, χρησιμοποιούσαν σκληρή γλώσσα εναντίον των Ελλήνων φιλοσόφων και της «ειδωλολατρίας σε βαθμό που τελικά το όνομα των Ελλήνων ταυτίστηκε με αυτήν την λέξη. Έλληνας κατέληξε να σημαίνει «ειδωλολάτρης»!
Οι χριστιανοί «Πατέρες της Εκκλησίας» όπως ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Αμβρόσιος, ο Κλήμης Αλεξανδρείας ή ο Ιερώνυμος εκφράστηκαν με έντονα αντι-ελληνικά επιχειρήματα. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος και άλλοι Πατέρες του Κλήρου συχνά χαρακτηρίζουν τους αρχαίους Έλληνες ως «μιαρούς», «ειδωλολάτρες», «πλανημένους», «βαρβάρους» και πολλά άλλα δυσφημιστικά και υβριστικά.
Η ρητορική αυτή συχνά συνοδευόταν από προτροπές στους χριστιανούς να μην μελετούν «ειδωλολατρικά» κείμενα ή να τα απορρίπτουν και να τα καταστρέφουν. Ο αρχαίος κόσμος, που ήταν πολιτισμικά ένας ελληνικός κόσμος, θεωρούνταν 'πλανημένος', 'ειδωλολατρικός' και πνευματικά 'ακατάλληλος' για τους χριστιανούς πιστούς.
Οι χριστιανοί ιεράρχες με πύρινους λόγους φανάτιζαν τα πλήθη κατά της ελληνικής «πλάνης». Οι χριστιανοί αυτοκράτορες επηρεάζονταν και κατευθύνονταν από τις «νουθεσίες» των χριστιανών επισκόπων κάνοντας τελικά το θέλημά τους. Έτσι, οι ελληνικοί ναοί καταστράφηκαν ως «ειδωλολατρικοί» ή μετατράπηκαν σε εκκλησίες με τις «κατάλληλες» χριστιανικές αντι-αισθητικές αντι-καλλιτεχνικές παρεμβάσεις, και έργα τέχνης που δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν στη χριστιανική λατρεία καταστράφηκαν.
Αυτή η ιδεολογική απαξίωση του ελληνικού πολιτισμού συνοδεύτηκε από σκληρή λογοκρισία. Αμέτρητα έργα θεωρήθηκαν «επιβλαβή» ή «ανάρμοστα» ως «ειδωλολατρικά». Βιβλία και βιβλιοθήκες με ελληνικά έργα καταστράφηκαν με το πρόσχημα της «ειδωλολατρικής πλάνης».
Η ελληνική φιλοσοφία χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση ως προπαρασκευαστική ή χρήσιμη, αλλά κατά κανόνα ως κατώτερη της χριστιανικής θεολογίας, ως επικίνδυνη, και ως άνευ αυτοτελούς αξίας θεωρούμενη εκτός χριστιανικού φίλτρου. Κείμενα αρχαίων συγγραφέων διατηρήθηκαν μόνο αν είχαν ηθική ή φιλοσοφική αξία που μπορούσε να προσαρμοστεί ή να χρησιμοποιηθεί από τον χριστιανισμό. Τα υπόλοιπα (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) κατέληξαν στην πυρά.
Τα χριστιανικά αυτοκρατορικά Διατάγματα απαγόρευσαν με ποινή θανάτου και δήμευσης της περιουσίας κάθε «ειδωλολατρική» δραστηριότητα που σήμαινε λατρεία θεών, ιδίως δημόσιες θυσίες, την τέλεση των αρχαίων εορτών και αγώνων (π.χ. Ολυμπιακοί αγώνες), πολλές μορφές θεατρικής παράστασης που θεωρούνταν «ειδωλολατρικές ή ανήθικες», κλπ.
Η παιδεία άλλαξε κατεύθυνση. Από την ελληνική παιδεία (ρητορική, φιλοσοφία, επιστήμες) έγινε μεταστροφή στην θρησκευτική «εκπαίδευση» της χριστιανικής θεοκρατίας του Ρωμαϊκού Κράτους.
Η πλήρης κατάργηση ελληνικών αξιών και πρακτικών ήταν απεριόριστη και οριστική. Ενδεικτικά αναφέρουμε 4 βασικούς τομείς:
1) Θρησκεία: Ανελέητα χτυπήθηκε η αρχαία θρησκεία, δηλαδή κάθε μορφή λατρείας οποιασδήποτε ελληνικής θεότητας που θεωρήθηκε «ειδωλολατρική». Οι ναοί δόθηκε εντολή να κλείσουν, τα μυστήρια και οι προσφορές στους θεούς απαγορεύτηκαν, ενώ όλοι έπρεπε να βαπτιστούν υποχρεωτικά χριστιανοί!
2) Αθλητικοί αγώνες: Οι Ολυμπιακοί και οι άλλοι πανελλήνιοι αγώνες καταργήθηκαν υπό την πίεση της χριστιανικής πολιτικής, επειδή συνδέονταν με «ειδωλολατρικές» εορτές.
3) Θέατρο και ποιητικοί αγώνες: Θεατρικές παραστάσεις, γιορτές και ποιητικοί αγώνες λογοκρίθηκαν ή απαγορεύτηκαν, καθώς θεωρούνταν «ειδωλολατρικά» ή «ανήθικα» δρώμενα.
4) Φιλοσοφία: Η φιλοσοφία που δεν προσαρμοζόταν στη χριστιανική κοσμοθεωρία περιθωριοποιήθηκε ή θεωρήθηκε επικίνδυνη, γιατί είχε κριτική στάση απέναντι στη χριστιανική θρησκεία. Κατ’ επέκταση όλες οι ελληνικές φιλοσοφικές σχολές κρίθηκαν εχθρικές και αντιχριστιανικές και απαγορεύτηκαν.
Οπότε όλες οι σημαντικές δημόσιες και πνευματικές εκφράσεις του αρχαίου κόσμου λογοκρίθηκαν, απαγορεύτηκαν και καταργήθηκαν.
Ακολουθεί ένα σύντομο χρονολόγιο καταργήσεων και απαγορεύσεων
313 μ.κ.χ.: Διάταγμα των Μεδιολάνων (Κωνσταντίνος) - Αναγνώριση χριστιανισμού, αρχή της επίσημης χριστιανικής προστασίας.
325 μ.κ.χ.: Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας - Καταδίκη «αιρετικών» και θεολογική ισχυροποίηση, περιορισμός ελευθερίας θρησκευτικής σκέψης.
356-380 μ.κ.χ.: Σταδιακή απαγόρευση «ειδωλολατρίας» (Διατάγματα Κωνσταντίου και Θεοδόσιου) - Απαγόρευση θυσιών, καταστροφή ναών, καταδίκη αρχαίων λατρευτικών πρακτικών.
391 μ.κ.χ.: Διάταγμα Θεοδόσιου Α΄ - Απαγόρευση όλων των «ειδωλολατρικών» τελετών. Ναοί μετατρέπονται σε εκκλησίες ή κατεδαφίζονται.
393 μ.κ.χ.: Απαγόρευση Ολυμπιακών Αγώνων και άλλων πανελληνίων αγώνων - Τερματισμός αθλητικών και θρησκευτικών γιορτών που θεωρούνταν «ειδωλολατρικές».
4ος αι. μ.κ.χ.: Απαγόρευση Διονυσιακών και θεατρικών εορτών - Θέατρο, μουσική και ποιητικοί αγώνες λογοκρίνονται ή καταργούνται.
4ος–5ος αι. μ.κ.χ: Λογοκρισία φιλοσοφίας και παιδείας - Φιλοσοφικά έργα με κριτική στάση απέναντι στο χριστιανισμό περιθωριοποιούνται, λογοκρίνονται και καταστρέφονται (π.χ. έργα του Κέλσου και του Πορφύριου).
5ος αι. μ.κ.χ.: Απαγόρευση φιλοσοφικών σχολών – Φιλοσοφικές Σχολές υποχρεώνονται να κλείσουν ή περιορίζονται σημαντικά.
529 μ.κ.χ.: Κλείσιμο Ακαδημίας Πλάτωνα στην Αθήνα από Ιουστινιανό - Τερματισμός δημόσιας φιλοσοφικής εκπαίδευσης με προσανατολισμό στην αρχαία ελληνική σκέψη.
6ος αι. μ.κ.χ.: Συστηματική μετατροπή ναών και αγαλμάτων - Η δημόσια τέχνη και αρχιτεκτονική που συνδέεται με την αρχαία θρησκεία αφανίζεται ή προσαρμόζεται σε εκκλησιαστικά πλαίσια.
6ος–7ος αι. μ.κ.χ: Απαγόρευση και περιθωριοποίηση ελληνικών πρακτικών – Ο αθλητισμός, η θεατρική και ποιητική ζωή αντικαθίσταται πλήρως από χριστιανικές γιορτές και εκκλησιαστικά δρώμενα.
Με τον τρόπο αυτό επήλθε βήμα-βήμα ένας αφελληνισμός των Ελλήνων, μια ολική ανατροπή του ελληνικού κόσμου, μια πνευματική, πολιτισμική και ιδεολογική παράλυση & μετάλλαξη και ουσιαστικά η έναρξη του μεσαίωνα.
Με την χριστιανική θεολογία αντιστράφηκαν πλήρως οι αξίες του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Από θρησκευτικό, αισθητικό και κοινωνικό επίπεδο, η αξία των αρχαίων θεσμών θεωρήθηκε αρνητική ή επικίνδυνη. Ο κόσμος, όπως τον ήξεραν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, «γύρισε ανάποδα» στην κυριολεξία, γιατί η δημόσια ζωή, η παιδεία και η τέχνη άλλαξαν εκ θεμελίων κατεύθυνση.
Ορισμένοι ιστορικοί, ακόμα και σύγχρονοι, τονίζουν ότι οι χριστιανοί συνέβαλαν και έτσι «διασώθηκαν κείμενα» ή «ενσωματώθηκαν φιλοσοφικά στοιχεία», και το χρησιμοποιούν ως «ελαφρυντικό» για την ευθύνη του χριστιανισμού. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η λογοκρισία, η απαξίωση και η καταστροφή του αρχαίου κόσμου ήταν συστηματική, νομικά κατοχυρωμένη και ιδεολογικά θεμελιωμένη από το χριστιανικό κράτος.
Η διάσωση κάποιων αρχαίων κειμένων αφορά ένα μικρό μέρος της αρχαίας ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, που συχνά υπήρξε απλώς τυχαία ή προσαρμοσμένα σε χριστιανικά πλαίσια.
Η άποψη ότι οι χριστιανοί «συνέχισαν τον ελληνικό πολιτισμό» είναι περιορισμένη και απολογητική, δεν αντικατοπτρίζει τη συνολική καταστροφή της αρχαίας ελληνικής νοοτροπίας και του ελληνικού πολιτισμού στο λεγόμενο «Βυζάντιο».
Πρέπει να τονιστεί πάλι ότι κάποια κείμενα και γνώση διασώθηκαν σε μοναστήρια, αλλά αυτό δεν έγινε για να σωθεί η αρχαία κληρονομιά. Έπειτα τα μοναστήρια ήταν απομονωμένα από την κοινωνική πραγματικότητα και κρατούσαν κρυφή την «διασωθείσα» γνώση ώστε να μην επιτραπεί η «σκανδαλώδης» ελληνική σκέψη να επηρεάσει τους πιστούς. Τα βιβλία διατηρούνταν υπό προσαρμογή στο χριστιανικό πλαίσιο, ενώ συχνά πολλά έργα καταστρέφονταν λόγω έλλειψης παπύρου για να χρησιμοποιηθούν ως υλικό για να γραφούν πάνω τους «σημαντικότερα» χριστιανικά έργα. Κάπως έτσι έγινε με το γνωστό «παλίμψηστο» του Αρχιμήδη.
Τέλος, τα σωζόμενα έργα δεν αντικατόπτριζαν την πλήρη ζωή και έκφραση του αρχαίου κόσμου. Η γνώση και τα έργα που χάθηκαν υπολογίζονται σε ποσοστό 98% του συνόλου!
Άρα η άποψη κάποιων ότι «οι Βυζαντινοί διατήρησαν την ελληνική παιδεία» αφορά κυρίως μια πολύ μικρή και αποσπασματική διάσταση, που δεν αναιρεί την γενική καταστροφή της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και παράδοσης και την πλήρη αποδόμηση των ελληνικών θεσμών, εθίμων και αξιών.
Επομένως οι «Βυζαντινοί» χριστιανοί ευθύνονται σε απόλυτο βαθμό για την συστηματική καταστροφή και απαξίωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου, κυρίως στην καθημερινή πρακτική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, στην θρησκευτική ελευθερία και γενικά στην δημόσια σφαίρα.
Η συστηματική καταστροφή ιερών χώρων και ναών, οι διωγμοί εναντίον φιλοσόφων και ιερέων, η επίσημη ποινικοποίηση της ελληνικής θρησκείας, και η ιδεολογική δαιμονοποίηση του όρου «Ἕλλην» ως συνώνυμου του «ειδωλολάτρης» αποτελούν αποδεδειγμένη πολιτισμική και θρησκευτική εκκαθάριση. Οι περισσότεροι μελετητές μιλούν για: πολιτισμική γενοκτονία (cultural genocide), εξαφάνιση του ελληνικού πνεύματος και εξαναγκαστική εκχριστιανοποίηση.
Ο όρος «πολιτισμική γενοκτονία» δεν έχει νομική κατοχύρωση, αλλά περιγράφει επακριβώς το φαινόμενο: την εξάλειψη ενός πολιτισμού, των συμβόλων, των θεσμών, των εορτών και των αξιών του, χωρίς απαραίτητα φυσική εξόντωση των ανθρώπων. Ασφαλώς οι εξοντώσεις των λεγόμενων «εθνικών» ήταν συνεχείς με σκοπό τον βίαιο εκχριστιανισμό.
Μεγάλες σφαγές εθνικών πέρα από τον χριστιανικό τρόμο για την επιβολή του χριστιανισμού είχαμε σε βάθος αιώνων μέχρι την ολοκληρωτική επιβολή. Σφαγές μεγάλες όπως στην Θεσσαλονίκη και στην Σκυθόπολη όπου στήθηκε το πρώτο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης μιας θρησκευτικής ομάδας στην ιστορία.
Τελευταίοι που αντιστάθηκαν ήταν οι Έλληνες της Μάνης στην Λακωνία, οι οποίοι εκχριστιανίστηκαν βίαια τον 10ο αιώνα από τον Νικηφόρο Φωκά ο οποίος νωρίτερα είχε κάνει το ίδιο και στην Κρήτη όταν ανακατέλαβε το νησί από τους Άραβες. Οι σφαγές και τα βασανιστήρια που εφάρμοσε ήταν φρικτά.
Συμπερασματικά σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτισμική γενοκτονία και ταυτοτική μετάλλαξη του ελληνικού λαού, δηλαδή για αλλοίωση της συνείδησης, της παιδείας και της εθνικής ταυτότητας.
Με τον χριστιανισμό ο όρος «Ἕλλην» αποκτά υβριστική-υποτιμητική σημασία. Στην κλασική αρχαιότητα αλλά και μέχρι το τέλος του αρχαίου κόσμου «Ἕλλην» σήμαινε τον ελεύθερο, τον πολιτισμένο, τον φωτισμένο άνθρωπο. Αλλά ήδη από τον 4ο αιώνα μ.κ.χ., στα χριστιανικά κείμενα ο Ἕλλην ισοδυναμεί με την έννοια του «ειδωλολάτρη», του «ασεβή», του «άθεου», του «Διαβόλου προσκυνητή».
Οι «Πατέρες της Εκκλησίας» (π.χ. Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Θεολόγος) χρησιμοποιούν τη λέξη «Ἕλλην» όχι εθνικά, αλλά αρνητικά, για όποιον μένει εκτός Εκκλησίας. Αυτό στην πορεία αποκτά ευρεία χρήση και οδηγεί στην απαξίωση του ονόματος των Ελλήνων. Έτσι, το ίδιο το όνομα του έθνους απαγορεύεται να χρησιμοποιείται θετικά. Γίνεται συνώνυμο του διαβόλου και της πλάνης.
Με τον χριστιανισμό επέρχεται διακοπή της πολιτισμικής συνέχειας των Ελλήνων. Οι αρχαίοι θεσμοί, τα ιερά, τα θέατρα, οι φιλοσοφικές σχολές, οι Ολυμπιακοί αγώνες — όλα καταργήθηκαν και όσα έθιμα έμειναν μεταμορφώθηκαν σε χριστιανικές παραλλαγές. Η παιδεία αποκόπηκε από τη φιλοσοφία και πέρασε στα μοναστήρια και χριστιανικές-θεολογικές σχολές. Ο ελληνικός λόγος επιβίωσε ως όργανο της θεολογίας, όχι της ελεύθερης αναζήτησης.
Με τον χριστιανισμό συντελέστηκε μεταβολή της εθνικής συνείδησης. Από τον 6ο αιώνα και μετά, οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ελλάδας παύουν να αποκαλούνται «Έλληνες», και ονομάζονται «Ρωμαῖοι» (πολίτες της ρωμαϊκής χριστιανικής αυτοκρατορίας). Ο «Ἕλλην» σημαίνει τώρα “άπιστος”, “παγανιστής”, “πλανεμένος”. Η εθνική ταυτότητα δεν εξαφανίστηκε βιολογικά, αλλά πολιτισμικά και σταδιακά με επιμονή και βίαιες απαγορεύσεις μετασχηματίστηκε/μεταλλάχτηκε και πέρασε από το ελληνικό-εθνοπολιτισμικό σε ένα ρωμαϊκό-οικουμενικό χριστιανικό πλαίσιο.
Η μνήμη της ελληνικότητας επανέρχεται δειλά μόνο στα χρόνια της παρακμής και του τέλους του «Βυζαντίου» (π.χ. Πλήθων Γεμιστός, Μιχαήλ Ψελλός) που λένε: «Ἕλλην ἐσμί κατὰ τὸ γένος». Ωστόσο η προσπάθειά τους για την ελληνική αναγέννηση συνάντησε πάλι την άγρια αντίσταση και απαγόρευση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην συνέχεια οι ελληνόφωνοι χριστιανοί Ρωμιοί υποδουλώθηκαν στους Οθωμανούς και ο μεσαίωνας και το σκοτάδι για τον άλλοτε σπουδαίο ελληνικό λαό είχε πια ολοκληρωθεί.
©Ἀθηναΐϛ Ξούθου
Οι
διάφορες ορθόδοξες απολογητικές ομάδες του διαδικτύου, προβάλλουν την
πεπλανημένη άποψη ότι ο Ελληνισμός οφείλει στην Εκκλησία τη συγκρότηση,
τη διάσωση, και την επιβίωσή του μέσα στους αιώνες. Και αυτό
συντελέστηκε -κατά τις απόψεις τους πάντα- κατά την βυζαντινή εποχή. 
