ΤΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2025

 8 Δεκεμβρίου

ΨΗΛΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΥΣΕΙ, ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ Ο ΚΡΟΝΟΣ !

ΣΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΜΟΛΙΣ ΝΥΧΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΛΤΑΙΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΕΓΚΑ

( 8 Δεκ. δείτε με ένα τηλεσκόπιο τον Τιτάνα του Κρόνου αριστερά του σε πολύ κοντινή θέση )

ΣΤΟΝ ΝΟΤΟ Ο ΚΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΑ Ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΦΑΛΜΑΧΟΤ

ΣΤΑ ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΧΑΜΗΛΑ Ο ΔΙΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ, ΔΕΞΙΑ Ο ΩΡΙΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΩ Ο ΤΑΥΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟ

ΚΑΤΑ ΤΙΣ 22:30 ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ΜΕ ΤΡΟΝ ΣΕΙΡΙΟ, ΕΤΣΙ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΝΑΣΤΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ, ΤΟΝ ΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥΣ ΔΙΔΥΜΩΝ, ΩΡΙΩΝΑ, ΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΗΝΙΟΧΟ !!!

ΤΙΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΧΑΜΗΛΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ. ΕΠΑΝΩ Ο ΣΤΑΧΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ ΤΟΥ ΒΟΩΤΗ, ΚΑΤΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΒΕΓΚΑΣ !

9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ, ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΟΦΙΟΥΧΟΥ, ΑΠΟ ΚΑΤΩ Ο ΑΡΗΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ, ΕΠΑΝΩ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΑΝΩ Ο ΕΡΜΗΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΑ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ

ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ

5 Δεκ. Πανσέληνος ώρα 01:14 ( Στις 4 το βράδυ θα είναι κανονικά Πανσέληνος )

11 Δεκ. τελευταίο τέταρτο ώρα 22:51

20 Δεκ. Νέα Σελήνη ώρα 3:43

27 Δεκ. πρώτο τέταρτο ώρα 21:10 

 

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΣΤΟΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Ο Ερμής, στην ανατολή κάθε πρωί για τις πρώτες δύο εβδομάδες !

Η Αφροδίτη δεν θα μας είναι πλέον ορατή γιατί φεύγει πίσω απο τον Ήλιο

Ο Άρης δεν θα φαίνεται καθώς βρίσκεται πίσω από τον Ήλιο

Ο Δίας κάθε βράδυ θα είναι ορατός στήν ανατολή μόλις νυχτώσει

Ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας κάθε βράδυ θα βρίσκονται μεταξύ Υδροχόου και Ιχθύων

Ο Ουρανός στον αστερισμό του Κριού

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΜΕ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΣΤΕΡΕΣ

4 Δεκ. η Σελήνη στις Πλειάδες ( Πούλια ) στο πέρασμα της θα τις καλύψει, όμως θα εχουμε Πανσέληνο και δεν θα φανεί το γεγονός...

5 Δεκ. δείτε με ένα απλό τηλεσκόπιο τους δορυφόρους του Δία θα βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη διάταξη...

7 Δεκ. ο Έρμης στο πιο απομακρυσμένο σημείο από τον Ήλιο, ευκαιρία να τον δούμε με ευκολία γιατί θα βρίσκεται αρκετά πάνω από τον ορίζοντα της ανατολής.

8 Δεκ. δείτε με ένα τηλεσκόπιο τον Τιτάνα του Κρόνου σε πολύ κοντινή θέση

10 Δεκ. η Σελήνη στον Λέοντα, θα περάσει από μπροστά του Βασιλίσκου και θα τον καλύψει, ώρα 09:30

11 Δεκ. έχουμε συνάντηση του Κρόνου με τον Ποσειδώνα. Θέλει τηλεσκόπιο

26 Δεκ. η Σελήνη σε συνάντηση με τον Κρόνο

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΕΝΑΝ ΚΑΘΑΡΟ ΕΝΑΣΤΡΟ ΟΥΡΑΝΟ !

ΟΡΑΤΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ 

ΓΝΩΣΗ ΑΠΟΚΤΕΙΤΕ 

ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ

 

Νικόλαος Παζαίτης

NIKOS PAZAITIS

Nikolaos Pazaitis

 

Χριστιανικές διαβολές κατά της αρχαίας Ελλάδας: Η καταγωγή τού Έλληνα κι ο πολιτισμός του (Μέρος 1ο) – Οι Έλληνες σχετίζονται άμεσα με τους Πελασγούς. ( Και μέρος 2ο )

Εικόνα : Οι καταστροφές των αρχαίων ελληνικών μνημείων από τους Χριστιανούς

Οι διάφορες ορθόδοξες απολογητικές ομάδες του διαδικτύου, προβάλλουν την πεπλανημένη άποψη ότι ο Ελληνισμός οφείλει στην Εκκλησία τη συγκρότηση, τη διάσωση, και την επιβίωσή του μέσα στους αιώνες. Και αυτό συντελέστηκε -κατά τις απόψεις τους πάντα- κατά την βυζαντινή εποχή. 

Την προηγούμενη περίοδο, πριν δηλαδή τον «εκχριστιανισμό» του Ελληνισμού, αυτός ήταν βυθισμένος στα «σκοτάδια» της (υποτιθέμενης) «ειδωλολατρίας», διασπασμένος και υποβαθμισμένος στην δεισιδαιμονία χωρίς εθνική αυτοσυνειδησία. Αν όμως ισχύει αυτό, τότε πως εξηγείται ο υψηλός πολιτισμός που επεδείκνυε επί αιώνες; 

Εκτός και αν μας δείξουν κάποια φάση της βυζαντινής περιόδου όπου να είχαμε ανάκαμψη του ελληνικού πολιτισμού σε επίπεδα αντίστοιχα με εκείνα πριν τον «εκχριστιανισμό» του. Και αν όχι στα ίδια επίπεδα, τουλάχιστον σε άλλα έστω κατώτερα. Μπορεί μεν να σημειώνεται πτώση από τη ρωμαϊκή κατάκτηση, όμως δεν παύει ο Ελληνισμός να είναι ακόμα ένα σημαντικό πολιτισμικό μέγεθος που επηρεάζει τους Ρωμαίους κατακτητές, εφόσον εκατοντάδες δημιουργοί αποστέλλονται στην Ρώμη από την πολιτικά και στρατιωτικά κατεκτημένη Ελλάδα, για να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση των καλών τεχνών, των γραμμάτων και της παιδείας. 

Δεν υπάρχει όμως κάτι αντίστοιχο στην βυζαντινή εποχή. Και πως άλλωστε, εφόσον ο Ελληνισμός διώκεται σε όλη αυτήν την μακρά περίοδο, λοιδορείται, συκοφαντείται, και διώκεται ποινικά;

Πασχίζουν να πείσουν ότι η ιουδαιο-χριστιανική αίρεση που υπερασπίζονται (το γιατί χαρακτηρίζεται έτσι μπορείτε να το δείτε στο άρθρο «Εξετάζοντας τις «προφητείες» για τον Ιησού», «έσωσε» τον Ελληνισμό. Ότι του έδωσε…ταυτότητα! Παρότι η «αποκαλυφθείσα αλήθεια» τελούσε υπό συνεχή…θεολογική ζύμωση (κοινώς «μαγείρεμα») κυρίως κατά τους τρείς πρώτους αιώνες με αποτέλεσμα τα δόγματα που καθιερώθηκαν κατά τον 4ο και 5ο αιώνα -κυρίως κατά τις τέσσερεις πρώτες «οικουμενικές» συνόδους (μπορείτε να τα βρείτε στο άρθρο Η κατασκευή του «χριστιανικού θεού», κατά τις δύο πρώτες «οικουμενικές» συνόδους και στο άρθρο Πώς ο Ιησούς έγινε «θεός» που γράφτηκε σε τέσσερα μέρη), κατάφερε να μπολιάσει τον Ελληνισμό, να τον «εξυγιάνει» από όλα τα άρρωστα συστατικά του, και να τον κρατήσει καθαρό δια μέσου των αιώνων. 

Με τον όρο «εξυγίανση» εννοούν τα εγκλήματά της Εκκλησίας τα οποία δικαιολογούν και τα οποία διέπραξε σε αγαστή συνεργασία με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που δημιούργησε, μετέδωσε, και διαφύλαξε με κάθε τρόπο είναι μια υβριδική και νόθα κατάσταση· τη Ρωμιοσύνη.

Ο Ελληνισμός κι ο Χριστιανισμός είναι όπως το λάδι με το νερό. Δεν αναμειγνύονται όσο και αν προσπαθήσει κάποιος να το κάνει. Όσο μπέρδεμα και αν κάποιος επιχειρήσει να επιφέρει, στο τέλος πάντα θα ξεχωρίζουν λαμβάνοντας το καθένα τη θέση του. 

https://www.pare-dose.net/8875 

 

 

Μέρος 2ο

 Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε ότι το ελληνικό γένος προέρχεται απευθείας από το πελασγικό στα πλαίσια μιας φυσικής και ιστορικής συνέχειας. «Το δε Ελληνικόν γλώσση μεν, επείτε εγένετο, αιεί κοτε τη αυτή διαχράται, ως εμοί καταφαίνεται είναι. Αποσχισθέν μέντοι από του Πελασγικού εόν ασθενές, από σμικρού τεο την αρχήν ορμώμενον αύξηται ες πλήθος των εθνέων» (Ηρόδοτος Α΄ βιβλίο, 58).

Είδαμε τις συγκεκριμένες αναφορές του Ηροδότου όπου ονόμασε τους Ίωνες, τους Δωριείς, και τους Αιολείς, Πελασγούς. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία που αποκρυσταλλώνει και συνοψίζει μια κοινή συνείδηση και γνώση, πατέρας αυτών ήταν ο Έλλην. Αδέλφια του Έλληνος ο Αμφικτύων (βασιλιάς της Αττικής μετά τον Κραναό), η Πρωτογένεια (από την οποία θα προέλθει ο Αιτωλός), και η Θύια (από την οποία θα προέλθει ο Μακεδών με τα παιδιά του τον Πίερο και τον Ημάθιο). Οι δε Αχαιοί και οι Ίωνες προέρχονται από τον Ξούθο (επίσης γιο του Έλληνος). Ακόμα, είχα παραπέμψει στην παλαιότερη σειρά άρθρων «Η ιστορική συνέχεια πρωτοελλήνων και Ελλήνων» για μια πιο λεπτομερή παρουσίαση. Επισημαίνω αυτό που αναφέρεται από τον ιστορικό Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα που συνοψίζει την ιστορική και φυσική συνέχεια Πελασγών- Ελλήνων και ταυτόχρονα δείχνει ότι οι Πελασγοί ήσαν αυτόχθονες· «Ην γαρ και το των Πελασγών γένος Ελληνικόν εκ Πελοποννήσου το αρχαίον, και τον Πελασγόν αυτόχθονα λέγων» («Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», βιβλίο Α΄, 17.2).

Οι Πελασγοί θεωρούνται αυτόχθονες, λοιπόν, στον ελληνικό χώρο. Ταυτόχρονα όμως και ταξιδευτές καθώς το μαρτυρά το όνομά τους («Πελασγοί» > «πελαργοί»), όπου ορμώμενοι από την κοιτίδα τους δημιουργούν νέες αποικίες περί την Μεσόγειο (και όχι μόνο). Συνεπώς, ούτε αυτοί ούτε οι Έλληνες ήρθαμε από αλλού, και η Κάθοδος των Δωριέων είναι απλά μια εσωτερική μετανάστευση των Ηρακλειδών στην πατρική τους γη, την Πελοπόννησο. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική ιστορία δεν ξεκινά από το 1200 π.κ.ε., αλλά από παλαιότερα. Η επιστήμη που λέγεται γεω-μυθολογία, λαμβάνοντας υπόψη της τα αρχαιολογικά δεδομένα και ευρήματα αλλά και τις αναφορές των αρχαίων συγγραφέων που ομιλούν για τρεις κατακλυσμούς στον ελλαδικό χώρο, βαθαίνει το εύρος της ιστορίας τουλάχιστον έως και 15.000 χρόνια πριν από το σήμερα. Δυστυχώς, έχει φτάσει στα χέρια μας μόνο ένα μικρό μέρος από την αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία. Όμως από αυτό το λίγο και με τη συνδρομή των υπολοίπων σχετικών επιστημών, καταλήγει σε τόσο παλαιές εποχές. Θα μπορούσε η ιστορία να εκταθεί σε ακόμη μακρινότερες εποχές. Αν και υπάρχουν ενδείξεις, ας μείνουμε σε αυτά.

Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε την άποψη που υποστηρίζει ότι το ελληνικό αλφάβητο έχει σημιτο-φοινικική προέλευση. Αυτή η θεωρία «κουμπώνει» με την προηγούμενη και βολεύει πολύ τους χριστιανούς απολογητές που σκοπό έχουν να μειώνουν όσο γίνεται περισσότερο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό σε διάρκεια χρόνου (ποσότητα) και σε αίγλη (ποιότητα) για να είναι σε θέση να συστήνουν στη θέση του το ψευδολόγημα του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού ως δήθεν ανώτερου και την πλάνη των «ελληνοχριστιανικών» συνθέσεων. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν σήμερα να σκεπάσουν τα διαχρονικά εγκλήματα της Εκκλησίας κατά του Ελληνισμού και των ελληνιστών (ή να τα δικαιολογήσουν) και να την εμφανίσουν ως «προστάτιδα» και συνεκτικό σύνδεσμο των Νεοελλήνων-ρωμιών. Όμως τα στοιχεία και οι πηγές μαρτυρούν περί του αντιθέτου. Και ακριβώς στην ανάδειξη όλων αυτών γράφεται και αυτή η σειρά αλλά και όσα γράφονται γενικώς σε τούτη την ιστοσελίδα, και σε παρεμφερείς.

Τα παρακάτω στοιχεία ελήφθησαν από τη διάλεξη του καθηγητή κλασσικής φιλολογίας και ιστορίας, κου Αντώνιου Αντωνάκου, με τίτλο «Ελληνικό αλφάβητο. Η ιστορία και η δύναμη ενός πνευματικού υπερόπλου, μέσα από τα κείμενα και τις πηγές».
https://www.youtube.com/watch?v=hLBWugmi3lQ

Εδώ μεταφέρονται κάποια από τα στοιχεία της διάλεξης και κάποιες δικές μου αναφορές. Ωστόσο συστήνεται να παρακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος την ομιλία του καθηγητή, η οποία μπορεί να του λύσει περαιτέρω απορίες που ίσως του δημιουργηθούν.

Οι οπαδοί αυτής της θεωρίας (που λέγονται «φοινικιστές»), στηρίζονται κυρίως σε ένα χωρίο του Ηροδότου το οποίο -όπως θα αποδειχτεί παρακάτω- διαστρεβλώνουν. Σε αυτό αναφέρεται ότι τα γράμματα λέγονται «φοινίκεια» επειδή οι Φοίνικες τα εφηύραν και τα έδωσαν σε μας. Ποιούς εννοεί όμως ο Ηρόδοτος «Φοίνικες»; Τους Σημίτες ή τους Έλληνες; Αν απαντηθεί αυτό, απαντιέται και το τί σημαίνει «φοινίκεια» γράμματα.

Πριν προχωρήσουμε, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι οι αρχαίες πηγές όταν αναφέρονται στα ελληνικά γράμματα, τα αποκαλούν είτε «Φοινίκεια» (φοινικήϊα), είτε «Καδμήϊα», είτε «Πελασγικά» εννοώντας το ίδιο πράγμα. Ποτέ δεν αναφέρονται σε φοινικικό αλφάβητο (σημιτικό-φοινικικό), διότι αυτό δεν είναι αλφάβητο αλλά είναι ένα συμφωνογραφικό σύστημα γραφής. Δηλαδή, δεν περιλαμβάνει φωνήεντα και σύμφωνα αλλά μόνο σύμφωνα.

Ας δούμε ποιες οι εκδοχές της φράσης «φοινίκεια γράμματα»:

Στα σχόλια του Μελάμποδος του Γραμματικού πάνω στο έργο του Διονυσίου του Θρακός «Γραμματική τέχνη» (32.11), μπορούμε να βρούμε τις εκδοχές για τον όρο «Φοινίκεια».

1. «Φοινίκεια δε τα γράμματα ελέγοντο, ως φησίν Έφορος ο Κυμαίος και Ηρόδοτος (V 58), επεί Φοίνικες εύρον αυτά».
2. «Ευφρόνιος δε, ότι μίλτω το πρότερον εγράφοντο, ο εστί χρώμα τι φοινικούν».
3. «Ετεωνεύς και Μένανδρος, επειδή εν πετάλοις φοινικείοις εγράφοντο».
4. «όπερ κρείττον εστίν ειπείν, ότι φοινίσσεται υπ’ αυτών ο νους ήγουν λαμπρύνεται».
5. «τινές δε φοινίκεια εκάλεσαν τα γράμματα, οιονεί φωνίκεια, παρά το της φωνής εικόνα είναι γράμματα».
6. «Ανδρών δε και Μενεκράτης ο Ολύνθιος από Φοινίκης της Ακταίωνος θυγατρός».
7. «Απολλώνιος δε ο του Αρχιβίου, επειδή οι αντίγραφοι από φοίνικος ξύλον είχον και μετ’ αυτού έγραφον».
8. «Δούρις δε ο Σάμιος ο ιστορικός εν ογδόη των Μακεδονικών από Φοίνικος του Αχιλλέως τροφού».
9. «Αλέξανδρος δε ο Ρόδιος από Φοίνικος του Προνάπου και Ευρώπης, ευρόντος αυτά εν Κρήτη, ον απέκτεινεν Ραδάμανθυς φθονήσας».
10. «τινές δε φασί τους χαρακτήρας των στοιχείων τους παρ’ ημίν υπό Ερμού εν φοίνικος φύλλω γεγραμμένους καταπεμφθήναι τοις ανθρώποις, διό και φοινίκεια λέγεται τα γράμματα».

Από το πλήθος των παραπάνω εκδοχών, οι υπέρμαχοι της φοινικικής προελεύσεως του ελληνικού αλφάβητου, λαμβάνουν και προβάλουν μόνο την πρώτη. Οι άλλες αποσιωπούνται, διότι δεν έχουν καμία σχέση με Φοίνικες.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης γράφει:

Φησίν τοίνυν παρ’ Έλλησιν πρώτον ευρετήν γενέσθαι Λίνον ρυθμών και μέλους, έτι δε Κάδμου κομίσαντος εκ Φοινίκης τα καλούμενα γράμματα πρώτον εις την Ελληνικήν μεταθείναι διάλεκτον, και τας προσηγορίας εκάστω τάξαι και τους χαρακτήρας διατυπώσαι. Κοινή μεν ουν τα γράμματα τα Φοινίκεια κληθήναι δια το παρά τους Έλληνας εκ Φοινίκων μετενεχθήναι, ιδία δε των Πελασγών πρώτων χρησαμένων τοις μετατεθείσι χαρακτήρσι Πελασγικά προσαγορευθήναι.
(Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορία, 3.67, 1-2)

Δηλαδή, ο πρώτος από τους Έλληνες που βρήκε τους ρυθμούς και τα μέλη είναι ο Λίνος. Αυτός μετέθεσε στην ελληνική διάλεκτο τα γράμματα που έφερε ο Κάδμος από την Φοινίκη, και έταξε τις προσηγορίες και διατύπωσε τους χαρακτήρες. Τα γράμματα ονομάστηκαν γενικά «Φοινίκεια» επειδή μεταφέρθηκαν στους Έλληνες από τους Φοίνικες. Ειδικώς χαρακτηρίστηκαν «Πελασγικά», επειδή πρώτοι οι Πελασγοί χρησιμοποίησαν τους τροποποιημένους χαρακτήρες.

Οι Φοίνικες που αναφέρονται είναι Σημίτες-Φοίνικες ή Έλληνες;

Από τα Σχόλια στην Γραμματική Τέχνη του Διονυσίου του Θρακός, μαθαίνουμε το εξής εκπληκτικό…

Μετά δε τον επί Δευκαλίωνος κατακλυσμόν ουδείς των περιλειφθέντων Ελλήνων εφύλαξεν αυτών την μνήμην, πλην των Πελασγών των αφ’ Ελλάδος εις βαρβάρους πλανηθέντων, ους και ο ποιητής δίους καλεί, φάσκων και Λέλεγες και Καύκωνες διοί τε Πελασγοί· παρ’ ων μαθόντες πρώτοι Φοίνικες εις Έλληνας ήγαγον, γείτονές τε βαρβάρων όντες και συνεχείς εμπορίας ποιούμενοι· όθεν και Φοινίκεια κτηρικώς ονομάζονται.
(Σχόλια στην Γραμματική Τέχνη του Διονυσίου του Θρακός, Sholia Vaticana, TLG page 185, 24-29)

Μπορεί κανείς να πει ότι διακρίνονται οι Φοίνικες από τους Έλληνες σαν να πρόκειται για δύο διαφορετικούς λαούς-γένη. Δεν είναι όμως έτσι και φαίνεται από τη συνέχεια του κειμένου.

Η διάκριση αυτή είναι φαινομενική όπως είναι φαινομενική και η διάκριση Ελλήνων- Μακεδόνων που κάνει ο Θουκυδίδης όταν γράφει επί παραδείγματι: «Και ήγον ο μεν ω εκράτει Μακεδόνων την δύναμιν και των ενοικούντων Ελλήνων οπλίτας. […] Ξύμπαν δε το οπλιτικόν των Ελλήνων τρισχίλιοι μάλιστα, ιππής δ’ οι πάντες ηκολούθουν Μακεδόνων ξυν Χαλκιδεύσιν ολίγου ες χιλίους» (Ιστοριών Δ΄ 124). Δηλαδή: «Και ο μεν οδηγούσε στρατό που το αποτελούσαν Μακεδόνες απ’ αυτούς που εξουσίαζε, κι οπλίτες Έλληνες, από εκείνους που κατοικούσαν στη χώρα του. […] Οι Έλληνες οπλίτες συνολικά ήταν περίπου τρείς χιλιάδες το ιππικό, από Μακεδόνες και Χαλκιδικιώτες, πλησίαζε τους χίλιους άνδρες». Στην επόμενη όμως παράγραφο ξεχωρίζει τους Μακεδόνες από τους βαρβάρους: «Οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες…». Δηλαδή, «Τους Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων τους έπιασε φόβος…». Αν θεωρούσε τους Μακεδόνες μη Έλληνες δεν θα τους διέκρινε από τους βαρβάρους. Επομένως, η φαινομενική διάκριση έχει την έννοια «οι Μακεδόνες και οι άλλοι Έλληνες». Το ίδιο και με τους Φοίνικες παραπάνω. Εννοεί τους Φοίνικες και τους υπόλοιπους Έλληνες.

Οι Φοίνικες, λοιπόν, που αναφέρονται εδώ και έχουν σχέση με τα «φοινίκεια» γράμματα, ήταν γείτονες…βαρβάρων. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται περί Σημιτών (βαρβάρων, δηλαδή μη Ελλήνων) αλλά περί Ελλήνων. Και πώς να μην είναι, εφόσον ο Κάδμος ήταν γιος του Αγήνορος ο οποίος ξεκίνησε από το Άργος για τη Φοινίκη. Είναι γνωστός εξάλλου και ο μύθος της Ευρώπης, που ήταν αδελφή του Κάδμου, του Φοίνικα, και του Κίλικα. Μάλιστα η περιοχή Φοινίκη ονομάστηκε έτσι από τον συγκεκριμένο γιο του Αγήνορος. Η δε μητέρα τους και σύζυγος του Αγήνορος ήταν η Τηλέφασσα. Να γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζει ο Έλληνας την μυθολογία του, διότι σε αυτήν περιλαμβάνονται πληροφορίες και γνώσεις του ίδιου του παρελθόντος του. Ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, αν και αναγνωρίζει την καλή προαίρεση των προηγούμενων ιστορικών, κατακρίνει όμως το ότι κάποιοι από αυτούς παρέλειψαν να εντάξουν στη συγγραφή τους την αρχαία μυθολογία εξαιτίας της δυσχέρειας που παρουσιάζει όσον αφορά την ακριβή χρονολογική τοποθέτηση των γεγονότων στα οποία αναφέρεται. Ο Διόδωρος εντούτοις κάνει το αντίθετο, αναγνωρίζοντας ιστορικό πυρήνα στους μύθους (δεν αναφέρομαι στους ιερατικούς και στους φιλοσοφικούς μύθους των οποίων η σημασία και χρησιμότητα βρίσκεται αλλού), γράφοντας· «Πεποιήμεθα δε την αρχήν της ιστορίας από των μυθολογουμένων παρ’ Έλλησι τε και βαρβάροις, εξατάσαντες τα παρ’ εκάστοις ιστορούμενα κατά τους αρχαίους χρόνους, εφ’ όσον ημίν δύναμις» (Βιβλιοθήκη Ιστορική, Α΄ βιβλίο, 4.5/ Δ΄ βιβλίο 1.1-4).

Ο Ηρόδοτος επομένως, δεν αναφέρεται σε σημίτες Φοίνικες. Αυτό επιβεβαιώνεται από τη συνέχεια των σχετικών αποσπασμάτων…

Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι, των ήσαν οι Γεφυραίοι, άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην (σημ. εννοεί την Βοιωτία), εσήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέειν, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες. Μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμα΄των. Περιοίκεον δε σφέας τα πολλά των χώρων τούτον τον χρόνον Ελλήνων Ίωνες, οι παραλαβόντες διδαχή παρά των Φοινίκων τα γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο, χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ και το δίκαιον έφερε, εσαγαγόντων Φοινίκων ες την Ελλάδα, Φοινικήϊα κεκλήσθαι.
(Ηρόδοτος, Ιστορία, Ε, 58.1-12)

Πρέπει να προσέξουμε μια πολύ βασική λεπτομέρεια που υπάρχει στο απόσπασμα. Ο Ηρόδοτος δεν λέει ότι οι Φοίνικες που ήρθαν μαζί με τον Κάδμο εισήγαγαν τα γράμματα. Αλλά «γράμματα» (κάποια γράμματα). «εσήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα».

Μάλιστα ο Ηρόδοτος διατυπώνει την πληροφορία με επιφύλαξη γράφοντας «ως εμοί δοκέει». Στο έργο του, όταν είναι σίγουρος για κάτι, γράφει «ως εμοί καταφαίνεται» (όπως είναι ολοφάνερο).

Ο Ηρόδοτος γράφει παρακάτω:

Είδον δε και αυτός Καδμήια γράμματα εν τω ιρώ του Απόλλωνος του Ισμηνίου εν Θήβησι τησι Βοιωτών επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τα πολλά όμοια εόντα τοισι Ιωνικοίσι. Ο μεν δη εις των τριπόδων επίγραμμα έχει· Αμφιτρύων μ’ ανέθηκε θεώ από Τηλεβοάων. Ταύτα ηλικίην είη αν κατά Λάιον τον Λαβδάκου του Πολυδώρου του Κάδμου.
(Ηρόδοτος Ε, 59.1- 60.1)

Επίσης…

Έτερος δε τρίπους εν εξαμέτρω τόνω λέγει· Σκαιος πυγμαχέων με εκηβόλω Απόλλωνι νικήσας ανέθηκε τείν περικαλλές άγαλμα. Σκαιος δ’ αν είη ο Ιπποκόωντος, ει δη ούτος γε εστί ο αναθείς και μη άλλος τωυτό ούνομα έχων τω Ιπποκόωντος, ηλικίην κατά Οιδίουν τον Λαΐου.
(ο. π. 60.1- 61.1)

Επομένως, ο Ηρόδοτος είναι σε θέση να διαβάσει, να καταλάβει, και να ερμηνεύσει τα Καδμήια γράμματα.

Στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη (στ. 239- 248) αναφέρεται ότι ο πόλεμος μεταξύ Καδμείων (Φοινίκων) και Αργειών ήταν εμφύλιος, εφόσον και οι δύο έχουν κοινούς προγόνους. «Κοινόν αίμα, κοινά τέκεα τας κερασφόρου πέφυκεν Ιούς» (στ. 247- 248). Άρα, και από εδώ αποδεικνύεται ότι γίνεται λόγος περί Ελλήνων εκ Φοινίκης. Παραπάνω ελέχθη ότι ο πατέρας του Κάδμου ήταν ο Αγήνορας από το Άργος. Για αυτό το λόγο είναι πολύτιμη η γνώση της μυθολογίας που τόσο πολύ ανοήτως υποτιμούν οι νεότεροι.

Επίσης, «Ξέναι γυναίκες, είπατ’ εκ ποίας πάτρας Ελληνικοίσι δώμασι πελάζετε;» (στ. 278-279). Δηλαδή, «Ξένες από ποια πατρίδα έχετε φθάσει στην Ελλάδα;». Η λέξη «ξένος» χρησιμοποιούνταν για Έλληνες άλλης πόλης. Και απαντούν: «Φοίνισσα μεν γη πατρίς η θρέψασά με, Αγήνορος δε παίδες εκ παιδών δορός Φοίβωι μ’ επεμψαν ενθάδ’ ακροθίνιον» (στ. 280-282). Δηλαδή, «Η Φοινίκη είναι η πατρίδα, που με έθρεψε· του Αγήνορα οι απόγονοι με στέλνουν λάφυρο εκλεκτό στον Φοίβο».

Οι γυναίκες αυτές (οι Φοίνισσες) είναι Ελληνίδες (για αυτό και προσφωνούνται «ξέναι»), από την Φοινίκη του Αγήνορος.

Στο λεξικό Henry Liddell και Robert Scott στην αγγλική έκδοση του 1897 (New York), αναφέρεται: «Cadmus is said to have brought from Phoenicia the old Greek alphabet of sixteen letters, hence called Καδμήια or Φοινικηία γράμματα, which was afterwards increased by the eight (so called) Ionic».

Στην ελληνική έκδοση: «Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοινίκης το παλαιόν Ελληνικόν αλφάβητον εξ δεκαέξ γραμμάτων, οπόθεν ταύτα εκλήθησαν Καδμήια ή Φοινικήια γράμματα· ταύτα βραδύτερον ηυξήθησαν τη προσθήκη άλλων οκτώ γραμμάτων, καλουμένων Ιωνικών».

Επομένως, ο Κάδμος έφερε πίσω το παλαιό ελληνικό αλφάβητο. Όχι κάποιο φοινικικό-σημιτικό συμφωνογραφικό σύστημα.

Ο Ι. Σταματάκος στο λεξικό της «Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης», στο λήμμα «Κάδμος» γράφει: «Κάδμος, ο υιός του βασιλέως της Φοινίκης Αγήνορος, αδελφός της Ευρώπης, ιδρυτής των Βοιωτικών Θηβών. Ούτος, κατά την παράδοσιν, μετέφερεν εκ Φοινίκης εις την Ελλάδα το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ 16 γραμμάτων, α δια τούτο και φοινικήια γράμματα εκαλούντο, και α βραδύτερον ηυξήθησαν εις 24 δια της προσθήκης των οκτώ Ιωνικών γραμμάτων (η,ω,θ,φ,χ,ζ,ξ,ψ)».

Οι εκδοχές για την εύρεση των γραμμάτων σύμφωνα με τα παραδεδομένα, είναι πολλές. Για αυτό γράφει επιγραμματικά ο Μελάμπους ο Γραμματικός στα σχόλιά του στην «Γραμματική Τέχνη» του Διονυσίου του Θρακός: «Εύρηνται δε ουχ υφ΄ ενός άπαντα».

Ο Όμηρος γράφει τα έπη του σε μια πολύ προχωρημένη μορφή της ελληνικής γλώσσας που μπορεί και αποδίδει λεπτομέρειες (μέχρι και τον λεπτό ήχο που κάνει το κύμα ή το κουπί καθώς το κτυπάει). Αυτόν τον πλούτο τονίζει εύγλωττα και ποιητικά μέσω εικόνων ο Ελύτης σε σύγκριση με την νεοελληνική δημοτική της μορφή· «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική·/ το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου… / Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… / Εκεί σπάροι και πέρκες/ ανεμόδαρτα ρήματα/ ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια/ όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε/ σφουγγάρια, μέδουσες/ με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη…» (Άξιον Εστί, Τα πάθη).

Δεν είναι ο Όμηρος που δημιουργεί τη γλώσσα αυτή, αλλά την βρίσκει έτοιμη και την χρησιμοποιεί για να μας δώσει τις ποιότητες του τεράστιου έργου του.

Η χρονολόγηση του Ομήρου είναι ένα άλλο παρεξηγημένο θέμα. Παρότι υπάρχει η πληροφορία του Αριστοτέλους ότι ο Όμηρος είναι «πρόσφατος» της κτίσεως της Μέμφιδος, δηλαδή περίπου το 3000 π.κ.ε. (Α’ βιβλίο «Μετεωρολογικά»), ας μιλήσουμε με βάση την συμβατική χρονολόγησή του που τον τοποθετεί περίπου στο 800 π.κ.ε.

Αν κανείς δεχτεί ότι η ελληνική ιστορία ξεκινά το 1200 π.κ.ε., τότε πρέπει να εξηγήσει λογικά αυτήν την τεράστια ανάπτυξη στην διαμόρφωση της γλώσσας και του αλφάβητου, καθώς τα 400 χρόνια που μεσολαβούν είναι πάρα πολύ λίγα ώστε να μπορεί να εξηγηθεί αυτό το φαινόμενο. Μια γλώσσα και ένα αλφάβητο πάνω οποία δεν στηρίχθηκε μόνο ο Όμηρος αλλά και η προσωκρατική φιλοσοφία για να αποδώσει ηθικές αξίες και να εκφράσει λεπτά νοήματα. Έργα αντίστοιχα του Ομήρου και των προσωκρατικών, οι σημιτοφοίνικες δεν έχουν να παρουσιάσουν.

Υπάρχουν αναφορές ότι σε εποχές πριν από τον Όμηρο υπήρχαν γράμματα και είχε αναπτυχθεί παραγωγή κειμένων λογοτεχνικού και ιστορικού περιεχομένου. Γιατί άραγε να μην παρουσιάζεται το ίδιο και στους Σημιτοφοίνικες, εφόσον η γραφή μας κατάγεται από αυτούς; Οδηγούμαστε στο ίδιο συμπέρασμα· ότι ο Κάδμος έφερε πίσω τα δικά μας γράμματα.

Τον δ’ ουν Λίνον φασί τοις Πελασγικοίς γράμμασι συνταξάμενον τας του πρώτου Διονύσου πράξεις και τας άλλας μυθολογίας απολιπείν εν τοις υπομνήμασιν. Ομοίως δε τούτοις χρήσασθαι τοις Πελασγικοίς γράμμασι τον Ορφέα και Προναπίδην τον Ομήρου διδάσκαλον, ευφυή γεγονότα μελοποιόν (Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄67.4,3- 5.3)

Ο Λίνος έγραψε στα Πελασγικά γράμματα (τα Ελληνικά δηλαδή) μυθολογικές διηγήσεις περί του πρώτου Διονύσου (του Ζαγρέα), όπως επίσης έγραψε και ο Ορφέας και ο Προναπίδης που ήταν δάσκαλος του Ομήρου. Φυσικά, δεν γίνεται ο Προναπίδης και ο Όμηρος να γράφουν με διαφορετική γραφή.

Κόριννος, Ιλιεύς, εποποιός των προ Ομήρου, ως τισίν έδοξε· και πρώτος γράψας την Ιλιάδα, έτι των Τρωικών συνισταμένων. Ην ο δε Παλαμήδους μαθητής και έγραψε τοις υπό Παλαμήδους ευρεθείσι Δωρικοίς γράμμασιν. Έγραψε δε και τον Δαρδάνου προς Παφλαγόνας πόλεμον, ως εκ τούτου λαβείν και της ποιήσεως πάσαν υπόθεσιν Όμηρον και εντάξαι τοις αυτού βιβλίοις.
(Λ. Σούδας)

Ο Κόριννος έγραψε έπος πριν από τον Όμηρο. Όπως γνωρίζουμε, το έπος είναι μια διήγηση/ εξιστόρηση ενός πολέμου και διάφορων ηρωικών κατορθωμάτων σε έμμετρο λόγο και σε μεγάλη έκταση. Αυτό προϋποθέτει την ανάπτυξη της γραφής. Μάλιστα, έγραψε το έπος του ενώ ακόμα γίνονταν ο Τρωικός πόλεμος. Ήταν μαθητής του Παλαμήδη και χρησιμοποίησε τα δωρικά γράμματα που εφηύρε ο πρώτος. Έγραψε και σχετικά με τον πόλεμο του Δαρδάνου με τους Παφλαγόνες. Ο Όμηρος πήρε από αυτόν το αρχικό ιστορικό υλικό και το μετέπλασε προσθέτοντας μυθολογικά στοιχεία.

Υπάρχουν αναφορές ότι υπήρξαν ιστορικοί που κατέγραφαν τα σχετικά γεγονότα. Όσοι μελετούν τα ομηρικά κείμενα, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι από αρκετά σημεία φαίνεται ότι ο Όμηρος αναφέρεται σε καταστάσεις που απέχουν από την εποχή του.

Δίκτυς· ιστορικός. Έγραψεν Εφημερίδα (εστί δε τα μεθ’ Όμηρον καταλογάδην εν βιβλίοις θ΄ Ιλιακά) Τρωικού διακόσμου. Ούτος έγραψε τα περί της αρπαγής Ελένης και περί Μενελάου και πάσης Ιλιακής υποθέσεως.
(TLG, Testimpnia, T. 1A, 49, fr. 1)

Ο Δίκτυς έγραφε τα καθημερινά γεγονότα του Τρωικού πολέμου (Εφημερίδα).

Δίκτυς ιστορικός. Έγραψεν Εφημερίδα· εστί δε τα μεθ’ Όμηρον καταλογάδην εν βιβλίοις θ΄ Ιταλικά, Τρωικού διακόσμου. Ούτος έγραψε τα περί της αρπαγής Ελένης και περί Μενελάου και πάσης Ιλιακής υποθέσεως. Επί Κλαυδίου της Κρήτης υπό σεισμού κατενεχθείσης και πολλών τάφων ανεωχθέντων ευρέθη εν ενί τούτων το σύνταγμα της ιστορίας Δίκτυος, τον Τρωικόν περιέχον πόλεμον, όπερ λαβών Κλαύδιος εξέδωκε γράφεσθαι.
(Σούδας)

Μάλιστα, επί Νέρωνος βρέθηκε το «σύνταγμα της ιστορίας» του Δίκτυος, κάτι που μαρτυρά και ο Ιωάννης ο Μαλάλας στην Χρονογραφία του.
Ένα ακόμα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι Κρήτες είχαν εφεύρει δικό τους αλφάβητο πριν τους Φοίνικες…

Κατά την β’ χιλιετηρίδα π. Χ… η Κρήτη εξασκούσε την τέχνη της γραφής. Η κρητική γραφή (τα καλούμενα Scripta Minoa) είναι η περισσότερον γνωστή, χάρις εις τας ανασκαφάς του a. J. Evans εν Κνωσώ. Φαίνεται ότι η πρώτη φάσις ήτο ιδεογραφική· ο δεύτερος συλλαβικός σταθμός διήνυσεν τρία στάδια, το πρώτον, όπερ ήτο ιδεογραφικόν, το δεύτερον, το συλλαβικόν και το τρίτον, το αλφαβητικό.
(Greek Palaeografy, σ. 13, B. Van Groningen)

Ο Gilbert Murray (Άγγλος καθηγητής της Ελληνικής λογοτεχνίας) στο έργο «Ιστορία της αρχαίας λογοτεχνίας» αναφέρει…

Εμείς που σήμερα έχουμε προ οφθαλμών τα κρητικά γράμματα, μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι Έλληνες γνωρίσαντες άπαξ την γραφή, έπεσαν κατόπιν σε πλήρη αυτής αμάθεια, ενώ γύρω τους έγραφαν όλοι οι υπόλοιποι λαοί, τους οποίους αυτοί ωνόμαζαν βαρβάρους; Και ότι αγνοούσαν κατά τον όγδοο αιώνα την γραφή, ενώ κατά τον έβδομο ανέδειξαν ξαφνικά ποιητές όπως την Σαπφώ, τον Αλκαίο και τον Αλκμάνα, οι οποίοι έγραφαν πιθανότατα και μουσικά σημεία;… Το ζήτημα της υπάρξεως γραφής ελύθη σήμερα οριστικά μετά την νεωτάτη ανακάλυψη από τον κ. Κεραμόπουλο στην Θήβα ενεπίγραφων επιγραφών της νεωτέρας μυκηναϊκής περιόδου απ’ τις οποίες αποδεικνύεται ότι η αρχαία παράδοση ήταν σοφώτερη παρά την νέα κριτική.

Αλίμονο να μην μπορούσαμε να μεταφέρουμε σε γραπτό λόγο όσα υψηλά νοήματα και έννοιες συλλαμβάναμε με το νου, και να μην ήμασταν σε θέση να αποδώσουμε με γράμματα και κείμενα όλα εκείνα για τα οποία μιλούσαμε.

Διομήδης

 https://www.pare-dose.net/8897

 

Έλληνας και χριστιανός είναι έννοιες ασυμβίβαστες, αντιφατικές

Οι Έλληνες ΔΕΝ ήταν πάντα ορθόδοξοι χριστιανοί, και για να ακριβολογούμε, ο χριστιανισμός ήταν εκείνος που εξαρχής ΔΕΝ επέτρεπε να συνυπάρχουν οι όροι ΕΛΛΗΝ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. Η χριστιανική «ψεκ-κλησία» και το ανθελληνικό χριστιανικό ιερατείο θέλουν να ξεχάσουμε το παρελθόν και προσποιούνται ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από την δική τους «επικρατούσα» θρησκεία. Ο λοξόδοξος χριστιανισμός, δηλαδή το λοξό δόγμα που συστάθηκε εντός της Νέας Ρώμης και δημιούργησε και τους ελληνόφωνους Ρωμιούς, επιθυμεί στην ουσία μια θεοκρατία σαν εκείνη, όπου οι ρασοφόροι θα αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι.

Εφόσον οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί αγαπούν τόσο εκείνη την θεοκρατία ας αλλάξουν το όνομα της Ελλάδας, ας την ονομάσουν Ρωμανία, ας την πουν ρωμαίικο κράτος. Δεν τολμούν. Θα ξεφτιλιστούν. Γιατί χωρίς την αρχαιότητα είναι ένα μηδενικό στο σύγχρονο παγκόσμιο στερέωμα. Ωστόσο εξακολουθούν να μιλούν για ρωμιοσύνη, για ελληνορθόδοξους χριστιανούς. Ξέρουμε ότι οι γνήσιοι πωρωμένοι ιουδαιοχριστιανοί, δηλαδή οι δογματικοί χριστιανιστές δεν θέλουν να λέγονται Έλληνες γιατί ξέρουν ότι ο όρος αυτός είναι "αντιχριστιανικός" για την ψεκ-κλησία. Αυτοί νιώθουν Ρωμιοί και νοσταλγούν την ανθελληνική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, το "Βυζάντιο" όπως κακώς έχει επικρατήσει να λέγεται.

Τώρα άλλαξαν όμως και το αφήγημα, μας λένε ότι Έλλην σημαίνει χριστιανός ορθόδοξος, ενώ κάποτε πάσχισαν να αποκηρύξουν το όνομα Έλλην, να το εξαφανίσουν. Και το είχαν πετύχει. Κάποτε οι ρασοφόροι της εβραιογενούς λοξοδοξίας είχαν ξεκινήσει μια σταυροφορία κατά των Ελλήνων και πολέμησαν ώστε το όνομα των Ελλήνων να απαξιωθεί ως συνώνυμο της «ειδωλολατρίας». Οι χειρότεροι ειδωλολάτρες τολμούν να μιλούν ακόμη για ειδωλολάτρες με αναφορά στους αρχαίους.

Τώρα θέλουν να εκχριστιανίσουν ακόμη και την αρχαιότητα. Άλλωστε η χριστιανική μανία, η τρέλα αυτή, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Βαπτίζει ακόμη και τους αρχαίους Έλληνες ως χριστιανούς προ Χριστού. Όταν έχεις την εξουσία στα χέρια κάνεις ό,τι θες και τροποποιείς την προπαγάνδα ανάλογα με τις συνθήκες όπως βολεύει στην εκάστοτε εποχή. Οι ρασοφόροι είναι αυθεντίες στην τέχνη της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Μόνο εκτός Ελλάδας, στις χώρες που βίωσαν την αναγέννηση και τον διαφωτισμό (τον οποίο οι λοξόδοξοι ρασοφόροι ονομάζουν «διασκοτισμό» γιατί δεν τους εξυπηρετεί) υπάρχουν σωστοί αντικειμενικοί ακαδημαϊκοί που διδάσκουν τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως βολεύει την θεοκρατία στην σύγχρονη δύσμοιρη Ελλάδα που βρίσκεται ακόμη υπό χριστιανική μεσαιωνική κατοχή όπως μας αποδεικνύουν αναρίθμητα τραγελαφικά που συμβαίνουν.

Εμείς λοιπόν λέμε αυτό που κάποτε έλεγε ο χριστιανισμός, ότι δηλαδή Έλληνας και χριστιανός είναι έννοιες ασυμβίβαστες, αντιφατικές. Και έτσι είναι. Οι «ειδωλολάτρες» Έλληνες που αγωνίστηκε να σβήσει ο χριστιανισμός εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο ελλαδίτης λοξόδοξος χριστιανός, δηλαδή ο Ρωμιός, είναι απλώς ένας ελληνόφωνος Ιουδαίος μεσσιανιστής (=χριστιανιστής).

 

©Ἀθηναΐϛ Ξούθου

 

Ευστράτιος Μαυρομμάτης

Η Ελλάδα δεν αρχίζει στον Όμηρο, όπως μας μαθαίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ούτε στους Μυκηναίους, ούτε στην κλασική Αθήνα.

 

"Η κυκλική μνήμη των Ελλήνων - Από τους Πελασγούς και την Ατλαντίδα έως την Αίγυπτο, τη Βαβυλώνα και την επανένωση της γνώσης"

Υπάρχουν εποχές όπου η ιστορία μοιάζει να θυμάται ότι η ανθρωπότητα έχει ή προσπαθεί να ξεχάσει. Η Ελλάδα δεν αρχίζει στον Όμηρο, όπως μας μαθαίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ούτε στους Μυκηναίους, ούτε στην κλασική Αθήνα. Η μνήμη της απλώνεται πολύ πιο πίσω, στην εποχή που η Μεσόγειος δεν ήταν θάλασσα, αλλά πεδιάδα.

Γύρω στο 12.000 π.Χ., στο τέλος της τελευταίας παγετώδους περιόδου, η στάθμη των θαλασσών ήταν εκατόν είκοσι μέτρα χαμηλότερη. Η Ελλάδα εκτεινόταν δυτικά μέχρι την Τυρρηνία (σημερινή Ιταλία), ενώ η Κρήτη, η Λιβύη και η Σικελία συνδέονταν με ξηρά. Σ’ αυτή την προκατακλυσμιαία Μεσόγειο γεννήθηκε ο πολιτισμός των Πελασγών, των Λελέγων και των Ατλάντων, οι οποίοι, όπως αναφέρει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης (μετά από πεντάχρονη μελέτη των αρχαιοελληνικών πηγών που βρίσκονται ακόμα και σήμερα κρυμμένοι στα αρχεία του Βατικανού και έφτασαν στα χέρια του από τον Ναπολέοντα μετά την κατάκτηση του Βατικανού) στην Ωγυγία (Α΄ τόμος) "ήταν οι πρώτοι Έλληνες, άνευ βασιλέων, αυτοδίδακτοι και ιερογνώμονες". Δεν ήταν άγριοι πρωτόγονοι, αλλά γνώστες των κύκλων του ουρανού και της γης, άνθρωποι που ζούσαν με ρυθμό και μέτρο μέσα στην ίδια τη δίνη της φύσης. Ο Σταγειρίτης γράφει ότι οι Πελασγοί ήταν η πρώτη ρίζα του ανθρώπινου λόγου, ενώ οι Άτλαντες, κλάδος συγγενής, επεξέτειναν τον ελληνικό κόσμο δυτικά, έως πέρα από τα στενά του Γιβραλτάρ.

Η Ατλαντίδα, όπως τη διηγήθηκε ο Πλάτων στον Τίμαιο και στον Κριτία, δεν ήταν ξένη ήπειρος, αλλά η Δυτική Ελλάδα, η χώρα των συγγενών λαών των Πελασγών, που κατείχαν την τέχνη, τη ναυσιπλοΐα και τη γεωμετρία. Αρχαιογεωλογικά δεδομένα επιβεβαιώνουν ότι γύρω στο 9.600 π.Χ., την ίδια εποχή που ο Πλάτων τοποθετεί την πτώση της Ατλαντίδας, συνέβη μια απότομη άνοδος της στάθμης των θαλασσών, γνωστή ως "Meltwater Pulse 1B". Τα νερά του Ατλαντικού όρμησαν στη Μεσόγειο και βύθισαν τις πεδιάδες που σήμερα είναι ο βυθός του Ιονίου και του Τυρρηνικού Πελάγους. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) το περιγράφει ποιητικά "η γη εσχίσθη, και η θάλασσα ανέβη κατά τους λόφους, και η Ελλάς επενδύθη υδάτων".

Αλλά πριν από την καταστροφή προηγήθηκε ένας πόλεμος. Οι Άτλαντες, πλούσιοι, υπερόπτες και ισχυροί, επεχείρησαν να κατακτήσουν την Ευρώπη και τη Λιβύη. Έφτασαν μέχρι την Αίγυπτο και την Τυρρηνία, και τότε μόνο η αρχαία Αθήνα ως προκατακλυσμιαία πόλη, κατά τον Πλάτωνα, αντιστάθηκε και νίκησε. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) γράφει ότι "η Αθήνα μόνη έστη κατά των Ατλάντων και ενίκησεν αυτούς". Η νίκη αυτή δεν έσωσε τον κόσμο διότι ακολούθησε ο κατακλυσμός του Ωγύγου, όταν η ίδια η γη άλλαξε πρόσωπο. Αυτό που ονομάζουμε σήμερα Ατλαντίδα δεν είναι μύθος, αλλά η ανάμνηση μιας γεωλογικής συντριβής, που βύθισε έναν ελληνικό κόσμο και διέλυσε την ενιαία Μεσόγειο.

Οι επιζήσαντες Έλληνες δεν χάθηκαν μα διασκορπίστηκαν. Η Ωγυγία (Β΄ τόμος) λέει ότι "διεσπάρησαν κατά τους τέσσερας πόλους της γης", μεταφέροντας τη γνώση του φωτός. Στην Αίγυπτο, η Ίω, κόρη του Ίναχου, λατρεύτηκε ως Ίσις, ο Έπαφος βασίλεψε ως θεοποιημένος Όσιρις, ο Βήλος ίδρυσε δυναστεία και ο Αίγυπτος έδωσε το όνομά του στη χώρα. Ο Δαναός, γιος του Βήλου, επέστρεψε αργότερα στο Άργος φέρνοντας μαζί του την τέχνη της υδραγωγίας και της γεωμετρίας (Γ΄ τόμος). Αυτοί ήταν οι πρώτοι φορείς της προελληνικής γνώσης που σώθηκε μέσα από το Νείλο. Στην Ανατολή, οι Βαβυλώνιοι έλαβαν από Έλληνες της Λιβύης και της Ασίας τον κύκλο των ημερών και τη μέτρηση του χρόνου (Δ΄ τόμος), "απὸ Ελλήνων ἐμαθον οι Χαλδαίοι τον κύκλον των ημερών και την αρίθμησιν του χρόνου". Ο εξηκονταδικός τους αριθμητικός τρόπος είναι απομεινάρι του αιγαιακού συστήματος, όπως δείχνει η ιστορία των αριθμών του Ifrah. Στην Αιθιοπία εγκαταστάθηκαν απόγονοι Ελλήνων της Λιβύης, οι οποίοι, κατά τις αρχαιοελληνικές "απαγορευμένες" πηγές του Σταγειρίτη (Δ΄ τόμος), "εφύλαξαν το φως του Ηλίου και την πίστιν εἰς ἀθανασίαν". Η ιδέα ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, αλλά επιστρέφει, πέρασε από εκεί στα ορφικά μυστήρια και αργότερα στον χριστιανικό αποκρυφισμό. Στο βορρά, οι Υπερβόρειοι, οι ιερείς του Απόλλωνα, ζούσαν στη χώρα του εξαμήνου φωτός και εξαμήνου σκότους, γνώριζαν τη ροή του ήλιου και έστελναν στους Δελφούς τα ιερά τους δώρα (Ε΄ τόμος).

Έτσι, η γνώση της Ατλαντίδας και των Πελασγών δεν χάθηκε, αλλά διαιρέθηκε σε τέσσερα γεωγραφικά μέρη, την Αίγυπτο, την Βαβυλώνα, την Αιθιοπία και την Υπερβόρεια. Αιώνες μετά, όταν ο Θαλής, ο Πυθαγόρας, ο Σόλων, ο Πλάτων, ο Ορφέας και δεκάδες ακόμα ταξίδεψαν στην Αίγυπτο και στη Μεσοποταμία, δεν πήγαν ως μαθητές αλλά ως κληρονόμοι. Η Ωγυγία (Ε΄ τόμος) σημειώνει ότι "οι σοφοί Έλληνες επορεύθησαν ουχί ώς μαθηταί, αλλ’ ώς ζητούντες αναμνήσεις της ιδίας γνώσεως". Στον Νείλο ξαναβρήκαν τη γεωμετρία των Δαναών, στη Βαβυλώνα το μέτρο του χρόνου των Πελασγών, στους Υπερβόρειους τη λατρεία του φωτός, και στην Αιθιοπία τη διδασκαλία της ψυχής. Η Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. δεν ανακάλυψε κάτι καινούργιο, θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει. Ο Ηρόδοτος, αιώνες νωρίτερα, είχε ήδη μεταφέρει τα λόγια των Αιγυπτίων ιερέων που του είπαν πως "υμείς οι Έλληνες αεί παιδία ἐστε, ουδείς γαρ υμών γέρων εστί γνώμη", δηλαδή, λαός νέος στη μνήμη, αλλά αρχαίος στην ουσία. Η Αίγυπτος, λοιπόν, δεν δίδαξε την Ελλάδα αλλά η Ελλάδα είχε διδάξει την Αίγυπτο, και απλώς πήγε να ξαναβρεί τα κομμάτια του εαυτού της.

Όλα αυτά σήμερα φαντάζουν αιρετικά επειδή η σύγχρονη ακαδημαϊκή ιστορία έχει περιορίσει την έννοια του "ιστορικού χρόνου" στις τελευταίες έξι χιλιάδες χρόνια. Όμως η γεωλογία, η παλαιοανθρωπολογία και η γλωσσολογία ανοίγουν τα όρια. Η απότομη άνοδος της στάθμης των θαλασσών στο τέλος της παγετώδους περιόδου (Meltwater Pulse 1B), η ύπαρξη υποθαλάσσιων δομών στο Ιόνιο και στις Αζόρες, και οι αναφορές της Ωγυγίας για "γη που επενδύθη υδάτων" που τις κατέγραψε από αρχαιοελληνικές πηγές δεν είναι θρύλοι αλλά γεωλογικά ίχνη μνήμης. Οι ίδιες οι αιγυπτιακές πηγές δηλώνουν ότι οι πρώτοι βασιλείς τους προήλθαν από "δυτική χώρα πλησίον του ήλιου". Η Βαβυλώνα εμφανίζεται ξαφνικά ώριμη, με μαθηματική και αστρονομική δομή χωρίς προϊστορική εξέλιξη ενώ η προέλευση αυτής της γνώσης δείχνει προς τη Μεσόγειο. Η αλυσίδα των αποδείξεων είναι λεπτή αλλά αδιάρρηκτη από τη γεωλογία στο μύθο, από τον μύθο στη γραφή, και από τη γραφή στον νου.

Αν δούμε τον κόσμο χωρίς πολιτικές ορθότητες, χωρίς εγωιστικά ή μυωπικά γυαλιά, χωρίς φόβο μήπως κατηγορηθούμε για "ευρωκεντρισμό", τότε η εικόνα ξεκαθαρίζει. Η Ελλάδα δεν είναι παράγωγο της Ανατολής, αλλά μήτρα ενός παλαιότερου μεσογειακού πολιτισμού. Η Ατλαντίδα ήταν η Δυτική Ελλάδα πριν από τον ερχομό της θάλασσας, η Αίγυπτος το κιβώτιο της σωσμένης γνώσης, η Βαβυλώνα η αριθμητική σκιά της ελληνικής γεωμετρίας, η Αιθιοπία ο φορέας της μυστικής πίστης στην αθανασία, και οι Υπερβόρειοι η πνευματική πυξίδα του ήλιου που δεν δύει. Η Ελλάδα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη δεν γεννήθηκε αντιγράφοντας, απλά αναγεννήθηκε. Η Ατλαντίδα δεν χάθηκε, αλλά μεταμορφώθηκε σε πνεύμα, και η προελληνική δίνη έγινε ορθός Λόγος. Η τεχνολογία έγινε φιλοσοφία, η δύναμη έγινε μέτρο, και η ανάμνηση έγινε επιστήμη.

Η Ωγυγία κλείνει με τη φράση "η Ελλάς ενίκησε διά του νου, ως πάλαι ενίκησεν διά του ξίφους, εκείνη διδάσκει πάλιν τους λαούς την αρμονίαν του κόσμου» (Ε΄ τόμος). Αυτό είναι το νόημα της κυκλικής μνήμης, ότι η γνώση δεν προχωρά γραμμικά, αλλά επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε.Η Ελλάδα έδωσε τον σπόρο, οι άλλοι τον φύλαξαν, και εκείνη επέστρεψε για να τον ξαναφυτέψει. Η Ατλαντίδα ήταν η Ελλάδα πριν από τη λήθη, και η Ελλάδα του Πλάτωνα ήταν η Ατλαντίδα που θυμήθηκε ποια είναι. Έτσι ο κύκλος του φωτός έκλεισε για να ξανανοίξει μέσα σε κάθε άνθρωπο που δεν αναζητά απλώς την ιστορία, αλλά τη μνήμη.

 

Δημήτρης Ποντίκας (απλά ένας άνθρωπος)

Dimitrios Pontikas

 

Helena Pele

 

Ο Ρωμιός δεν είναι Έλληνας, ο Ρωμιός είναι ανθέλληνας. - Ο ορθόδοξος Ρωμιός έχει περισσότερα κοινά με τον Ισραηλίτη

 

Κάποιοι όσο και να βαυκαλίζονται σήμερα ότι είναι Έλληνες, φέρουν αυτό το όνομα καταχρηστικά και το διασύρουν. Διότι είναι και θα είναι πάντα Ρωμιοί! Ο Ρωμιός δεν είναι Έλληνας, ο Ρωμιός είναι ανθέλληνας. Και κάποιος θα μας ρωτήσει γιατί τόση διχαστική ρητορική; Μα για να μπουν τα πράγματα στην θέση τους, για να δικαιώσουμε τους ΕΛΛΗΝΕΣ προγόνους μας. Εξάλλου αυτόν τον διαχωρισμό τον έκαναν πρώτοι οι χριστιανοί!

Οι σημερινοί ελληνόφωνοι Ρωμιοί της Ελλάδας λέγονται μεν Έλληνες στο όνομα και στην υπηκοότητα, αλλά λόγω της αμάθειας και της ιστορικής διαστρέβλωσης καμαρώνουν για πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους.

Ο ορθόδοξος Ρωμιός έχει περισσότερα κοινά με τον Ισραηλίτη, είναι πνευματικός και πολιτισμικός αδελφός του Ισραηλίτη, ενώ καμία συγγένεια δεν έχει πνευματικά-πολιτισμικά με τους (αρχαίους) Έλληνες.

Ποιός άλλος λαός, πόσο μάλλον ένας τόσο σπουδαίος λαός υπέστη τέτοιον εξευτελισμό;

Οι χριστιανοί Ρωμιοί πήραν το όνομά τους από τους Ρωμαίους και την θρησκεία τους από τους Εβραίους. Από τους Έλληνες δεν κράτησαν τίποτα πλην της γλώσσας. Αλλά την κράτησαν ως εργαλείο χριστιανικής και ανθελληνικής προπαγάνδας.

Γιατί, όσο σημαντική κι αν είναι, η γλώσσα μόνο ΔΕΝ αρκεί ως στοιχείο πολιτισμικής ταυτότητας πόσο μάλλον πολιτισμικής συνέχειας με τους αρχαίους Έλληνες.

Φυσικά όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά όταν φοράει κανείς παρωπίδες. Ιδίως στην σύγχρονη Ελλάδα με την πανταχού ηγεμονία της «ορθόδοξης Εκκλησίας» και της προπαγάνδας και τεράστιας δικτύωσής της σε όλο το νεοελληνικό κράτος. Όπως δεν πείθεται ο Ρωμιός ότι η θρησκεία του είναι ένα εβραιογενές παραμυθάκι έτσι δεν δέχεται ότι ο Ρωμιός είναι ανθέλληνας παρόλο που αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την αντικειμενική αξιολόγηση της ιστορίας της χριστιανικής Νέας Ρώμης, η οποία δημιούργησε και τον Νέο Ισραήλ, τον χριστιανικό λαό!

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι λέμε και έχουμε απόλυτη γνώση και επίγνωση. Κάποιοι άλλοι έχουν αυταπάτες γιατί ζουν στον φανταστικό κόσμο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το παραμύθι της χριστιανικής τους πίστης!

Και εξηγούμεθα:

Από τον 4ο αιώνα, με τον Κωνσταντίνο και κυρίως τον Θεοδόσιο Α' (έτος 380 και μετά), η χριστιανική θρησκεία έγινε επίσημη του ρωμαϊκού κράτους. Πολλοί χριστιανοί, ειδικά από τον 4ο έως τον 6ο αιώνα, χρησιμοποιούσαν σκληρή γλώσσα εναντίον των Ελλήνων φιλοσόφων και της «ειδωλολατρίας σε βαθμό που τελικά το όνομα των Ελλήνων ταυτίστηκε με αυτήν την λέξη. Έλληνας κατέληξε να σημαίνει «ειδωλολάτρης»!

Οι χριστιανοί «Πατέρες της Εκκλησίας» όπως ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Αμβρόσιος, ο Κλήμης Αλεξανδρείας ή ο Ιερώνυμος εκφράστηκαν με έντονα αντι-ελληνικά επιχειρήματα. Για παράδειγμα, ο Ιωάννης Χρυσόστομος και άλλοι Πατέρες του Κλήρου συχνά χαρακτηρίζουν τους αρχαίους Έλληνες ως «μιαρούς», «ειδωλολάτρες», «πλανημένους», «βαρβάρους» και πολλά άλλα δυσφημιστικά και υβριστικά.

Η ρητορική αυτή συχνά συνοδευόταν από προτροπές στους χριστιανούς να μην μελετούν «ειδωλολατρικά» κείμενα ή να τα απορρίπτουν και να τα καταστρέφουν. Ο αρχαίος κόσμος, που ήταν πολιτισμικά ένας ελληνικός κόσμος, θεωρούνταν 'πλανημένος', 'ειδωλολατρικός' και πνευματικά 'ακατάλληλος' για τους χριστιανούς πιστούς.

Οι χριστιανοί ιεράρχες με πύρινους λόγους φανάτιζαν τα πλήθη κατά της ελληνικής «πλάνης». Οι χριστιανοί αυτοκράτορες επηρεάζονταν και κατευθύνονταν από τις «νουθεσίες» των χριστιανών επισκόπων κάνοντας τελικά το θέλημά τους. Έτσι, οι ελληνικοί ναοί καταστράφηκαν ως «ειδωλολατρικοί» ή μετατράπηκαν σε εκκλησίες με τις «κατάλληλες» χριστιανικές αντι-αισθητικές αντι-καλλιτεχνικές παρεμβάσεις, και έργα τέχνης που δεν μπορούσαν να ενσωματωθούν στη χριστιανική λατρεία καταστράφηκαν.

Αυτή η ιδεολογική απαξίωση του ελληνικού πολιτισμού συνοδεύτηκε από σκληρή λογοκρισία. Αμέτρητα έργα θεωρήθηκαν «επιβλαβή» ή «ανάρμοστα» ως «ειδωλολατρικά». Βιβλία και βιβλιοθήκες με ελληνικά έργα καταστράφηκαν με το πρόσχημα της «ειδωλολατρικής πλάνης».

Η ελληνική φιλοσοφία χαρακτηριζόταν στην καλύτερη περίπτωση ως προπαρασκευαστική ή χρήσιμη, αλλά κατά κανόνα ως κατώτερη της χριστιανικής θεολογίας, ως επικίνδυνη, και ως άνευ αυτοτελούς αξίας θεωρούμενη εκτός χριστιανικού φίλτρου. Κείμενα αρχαίων συγγραφέων διατηρήθηκαν μόνο αν είχαν ηθική ή φιλοσοφική αξία που μπορούσε να προσαρμοστεί ή να χρησιμοποιηθεί από τον χριστιανισμό. Τα υπόλοιπα (δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία) κατέληξαν στην πυρά.

Τα χριστιανικά αυτοκρατορικά Διατάγματα απαγόρευσαν με ποινή θανάτου και δήμευσης της περιουσίας κάθε «ειδωλολατρική» δραστηριότητα που σήμαινε λατρεία θεών, ιδίως δημόσιες θυσίες, την τέλεση των αρχαίων εορτών και αγώνων (π.χ. Ολυμπιακοί αγώνες), πολλές μορφές θεατρικής παράστασης που θεωρούνταν «ειδωλολατρικές ή ανήθικες», κλπ.

Η παιδεία άλλαξε κατεύθυνση. Από την ελληνική παιδεία (ρητορική, φιλοσοφία, επιστήμες) έγινε μεταστροφή στην θρησκευτική «εκπαίδευση» της χριστιανικής θεοκρατίας του Ρωμαϊκού Κράτους.

Η πλήρης κατάργηση ελληνικών αξιών και πρακτικών ήταν απεριόριστη και οριστική. Ενδεικτικά αναφέρουμε 4 βασικούς τομείς:

1) Θρησκεία: Ανελέητα χτυπήθηκε η αρχαία θρησκεία, δηλαδή κάθε μορφή λατρείας οποιασδήποτε ελληνικής θεότητας που θεωρήθηκε «ειδωλολατρική». Οι ναοί δόθηκε εντολή να κλείσουν, τα μυστήρια και οι προσφορές στους θεούς απαγορεύτηκαν, ενώ όλοι έπρεπε να βαπτιστούν υποχρεωτικά χριστιανοί!

2) Αθλητικοί αγώνες: Οι Ολυμπιακοί και οι άλλοι πανελλήνιοι αγώνες καταργήθηκαν υπό την πίεση της χριστιανικής πολιτικής, επειδή συνδέονταν με «ειδωλολατρικές» εορτές.

3) Θέατρο και ποιητικοί αγώνες: Θεατρικές παραστάσεις, γιορτές και ποιητικοί αγώνες λογοκρίθηκαν ή απαγορεύτηκαν, καθώς θεωρούνταν «ειδωλολατρικά» ή «ανήθικα» δρώμενα.

4) Φιλοσοφία: Η φιλοσοφία που δεν προσαρμοζόταν στη χριστιανική κοσμοθεωρία περιθωριοποιήθηκε ή θεωρήθηκε επικίνδυνη, γιατί είχε κριτική στάση απέναντι στη χριστιανική θρησκεία. Κατ’ επέκταση όλες οι ελληνικές φιλοσοφικές σχολές κρίθηκαν εχθρικές και αντιχριστιανικές και απαγορεύτηκαν.

Οπότε όλες οι σημαντικές δημόσιες και πνευματικές εκφράσεις του αρχαίου κόσμου λογοκρίθηκαν, απαγορεύτηκαν και καταργήθηκαν.

Ακολουθεί ένα σύντομο χρονολόγιο καταργήσεων και απαγορεύσεων

313 μ.κ.χ.: Διάταγμα των Μεδιολάνων (Κωνσταντίνος) - Αναγνώριση χριστιανισμού, αρχή της επίσημης χριστιανικής προστασίας.

325 μ.κ.χ.: Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας - Καταδίκη «αιρετικών» και θεολογική ισχυροποίηση, περιορισμός ελευθερίας θρησκευτικής σκέψης.

356-380 μ.κ.χ.: Σταδιακή απαγόρευση «ειδωλολατρίας» (Διατάγματα Κωνσταντίου και Θεοδόσιου) - Απαγόρευση θυσιών, καταστροφή ναών, καταδίκη αρχαίων λατρευτικών πρακτικών.

391 μ.κ.χ.: Διάταγμα Θεοδόσιου Α΄ - Απαγόρευση όλων των «ειδωλολατρικών» τελετών. Ναοί μετατρέπονται σε εκκλησίες ή κατεδαφίζονται.

393 μ.κ.χ.: Απαγόρευση Ολυμπιακών Αγώνων και άλλων πανελληνίων αγώνων - Τερματισμός αθλητικών και θρησκευτικών γιορτών που θεωρούνταν «ειδωλολατρικές».

4ος αι. μ.κ.χ.: Απαγόρευση Διονυσιακών και θεατρικών εορτών - Θέατρο, μουσική και ποιητικοί αγώνες λογοκρίνονται ή καταργούνται.

4ος–5ος αι. μ.κ.χ: Λογοκρισία φιλοσοφίας και παιδείας - Φιλοσοφικά έργα με κριτική στάση απέναντι στο χριστιανισμό περιθωριοποιούνται, λογοκρίνονται και καταστρέφονται (π.χ. έργα του Κέλσου και του Πορφύριου).

5ος αι. μ.κ.χ.: Απαγόρευση φιλοσοφικών σχολών – Φιλοσοφικές Σχολές υποχρεώνονται να κλείσουν ή περιορίζονται σημαντικά.

529 μ.κ.χ.: Κλείσιμο Ακαδημίας Πλάτωνα στην Αθήνα από Ιουστινιανό - Τερματισμός δημόσιας φιλοσοφικής εκπαίδευσης με προσανατολισμό στην αρχαία ελληνική σκέψη.

6ος αι. μ.κ.χ.: Συστηματική μετατροπή ναών και αγαλμάτων - Η δημόσια τέχνη και αρχιτεκτονική που συνδέεται με την αρχαία θρησκεία αφανίζεται ή προσαρμόζεται σε εκκλησιαστικά πλαίσια.

6ος–7ος αι. μ.κ.χ: Απαγόρευση και περιθωριοποίηση ελληνικών πρακτικών – Ο αθλητισμός, η θεατρική και ποιητική ζωή αντικαθίσταται πλήρως από χριστιανικές γιορτές και εκκλησιαστικά δρώμενα.

Με τον τρόπο αυτό επήλθε βήμα-βήμα ένας αφελληνισμός των Ελλήνων, μια ολική ανατροπή του ελληνικού κόσμου, μια πνευματική, πολιτισμική και ιδεολογική παράλυση & μετάλλαξη και ουσιαστικά η έναρξη του μεσαίωνα.

Με την χριστιανική θεολογία αντιστράφηκαν πλήρως οι αξίες του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Από θρησκευτικό, αισθητικό και κοινωνικό επίπεδο, η αξία των αρχαίων θεσμών θεωρήθηκε αρνητική ή επικίνδυνη. Ο κόσμος, όπως τον ήξεραν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, «γύρισε ανάποδα» στην κυριολεξία, γιατί η δημόσια ζωή, η παιδεία και η τέχνη άλλαξαν εκ θεμελίων κατεύθυνση.

Ορισμένοι ιστορικοί, ακόμα και σύγχρονοι, τονίζουν ότι οι χριστιανοί συνέβαλαν και έτσι «διασώθηκαν κείμενα» ή «ενσωματώθηκαν φιλοσοφικά στοιχεία», και το χρησιμοποιούν ως «ελαφρυντικό» για την ευθύνη του χριστιανισμού. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η λογοκρισία, η απαξίωση και η καταστροφή του αρχαίου κόσμου ήταν συστηματική, νομικά κατοχυρωμένη και ιδεολογικά θεμελιωμένη από το χριστιανικό κράτος.

Η διάσωση κάποιων αρχαίων κειμένων αφορά ένα μικρό μέρος της αρχαίας ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, που συχνά υπήρξε απλώς τυχαία ή προσαρμοσμένα σε χριστιανικά πλαίσια.

Η άποψη ότι οι χριστιανοί «συνέχισαν τον ελληνικό πολιτισμό» είναι περιορισμένη και απολογητική, δεν αντικατοπτρίζει τη συνολική καταστροφή της αρχαίας ελληνικής νοοτροπίας και του ελληνικού πολιτισμού στο λεγόμενο «Βυζάντιο».

Πρέπει να τονιστεί πάλι ότι κάποια κείμενα και γνώση διασώθηκαν σε μοναστήρια, αλλά αυτό δεν έγινε για να σωθεί η αρχαία κληρονομιά. Έπειτα τα μοναστήρια ήταν απομονωμένα από την κοινωνική πραγματικότητα και κρατούσαν κρυφή την «διασωθείσα» γνώση ώστε να μην επιτραπεί η «σκανδαλώδης» ελληνική σκέψη να επηρεάσει τους πιστούς. Τα βιβλία διατηρούνταν υπό προσαρμογή στο χριστιανικό πλαίσιο, ενώ συχνά πολλά έργα καταστρέφονταν λόγω έλλειψης παπύρου για να χρησιμοποιηθούν ως υλικό για να γραφούν πάνω τους «σημαντικότερα» χριστιανικά έργα. Κάπως έτσι έγινε με το γνωστό «παλίμψηστο» του Αρχιμήδη.

Τέλος, τα σωζόμενα έργα δεν αντικατόπτριζαν την πλήρη ζωή και έκφραση του αρχαίου κόσμου. Η γνώση και τα έργα που χάθηκαν υπολογίζονται σε ποσοστό 98% του συνόλου!

Άρα η άποψη κάποιων ότι «οι Βυζαντινοί διατήρησαν την ελληνική παιδεία» αφορά κυρίως μια πολύ μικρή και αποσπασματική διάσταση, που δεν αναιρεί την γενική καταστροφή της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και παράδοσης και την πλήρη αποδόμηση των ελληνικών θεσμών, εθίμων και αξιών.

Επομένως οι «Βυζαντινοί» χριστιανοί ευθύνονται σε απόλυτο βαθμό για την συστηματική καταστροφή και απαξίωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου, κυρίως στην καθημερινή πρακτική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή, στην θρησκευτική ελευθερία και γενικά στην δημόσια σφαίρα.

Η συστηματική καταστροφή ιερών χώρων και ναών, οι διωγμοί εναντίον φιλοσόφων και ιερέων, η επίσημη ποινικοποίηση της ελληνικής θρησκείας, και η ιδεολογική δαιμονοποίηση του όρου «Ἕλλην» ως συνώνυμου του «ειδωλολάτρης» αποτελούν αποδεδειγμένη πολιτισμική και θρησκευτική εκκαθάριση. Οι περισσότεροι μελετητές μιλούν για: πολιτισμική γενοκτονία (cultural genocide), εξαφάνιση του ελληνικού πνεύματος και εξαναγκαστική εκχριστιανοποίηση.

Ο όρος «πολιτισμική γενοκτονία» δεν έχει νομική κατοχύρωση, αλλά περιγράφει επακριβώς το φαινόμενο: την εξάλειψη ενός πολιτισμού, των συμβόλων, των θεσμών, των εορτών και των αξιών του, χωρίς απαραίτητα φυσική εξόντωση των ανθρώπων. Ασφαλώς οι εξοντώσεις των λεγόμενων «εθνικών» ήταν συνεχείς με σκοπό τον βίαιο εκχριστιανισμό.

Μεγάλες σφαγές εθνικών πέρα από τον χριστιανικό τρόμο για την επιβολή του χριστιανισμού είχαμε σε βάθος αιώνων μέχρι την ολοκληρωτική επιβολή. Σφαγές μεγάλες όπως στην Θεσσαλονίκη και στην Σκυθόπολη όπου στήθηκε το πρώτο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης μιας θρησκευτικής ομάδας στην ιστορία.

Τελευταίοι που αντιστάθηκαν ήταν οι Έλληνες της Μάνης στην Λακωνία, οι οποίοι εκχριστιανίστηκαν βίαια τον 10ο αιώνα από τον Νικηφόρο Φωκά ο οποίος νωρίτερα είχε κάνει το ίδιο και στην Κρήτη όταν ανακατέλαβε το νησί από τους Άραβες. Οι σφαγές και τα βασανιστήρια που εφάρμοσε ήταν φρικτά.

Συμπερασματικά σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτισμική γενοκτονία και ταυτοτική μετάλλαξη του ελληνικού λαού, δηλαδή για αλλοίωση της συνείδησης, της παιδείας και της εθνικής ταυτότητας.

Με τον χριστιανισμό ο όρος «Ἕλλην» αποκτά υβριστική-υποτιμητική σημασία. Στην κλασική αρχαιότητα αλλά και μέχρι το τέλος του αρχαίου κόσμου «Ἕλλην» σήμαινε τον ελεύθερο, τον πολιτισμένο, τον φωτισμένο άνθρωπο. Αλλά ήδη από τον 4ο αιώνα μ.κ.χ., στα χριστιανικά κείμενα ο Ἕλλην ισοδυναμεί με την έννοια του «ειδωλολάτρη», του «ασεβή», του «άθεου», του «Διαβόλου προσκυνητή».

Οι «Πατέρες της Εκκλησίας» (π.χ. Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος Καισαρείας, Γρηγόριος Θεολόγος) χρησιμοποιούν τη λέξη «Ἕλλην» όχι εθνικά, αλλά αρνητικά, για όποιον μένει εκτός Εκκλησίας. Αυτό στην πορεία αποκτά ευρεία χρήση και οδηγεί στην απαξίωση του ονόματος των Ελλήνων. Έτσι, το ίδιο το όνομα του έθνους απαγορεύεται να χρησιμοποιείται θετικά. Γίνεται συνώνυμο του διαβόλου και της πλάνης.

Με τον χριστιανισμό επέρχεται διακοπή της πολιτισμικής συνέχειας των Ελλήνων. Οι αρχαίοι θεσμοί, τα ιερά, τα θέατρα, οι φιλοσοφικές σχολές, οι Ολυμπιακοί αγώνες — όλα καταργήθηκαν και όσα έθιμα έμειναν μεταμορφώθηκαν σε χριστιανικές παραλλαγές. Η παιδεία αποκόπηκε από τη φιλοσοφία και πέρασε στα μοναστήρια και χριστιανικές-θεολογικές σχολές. Ο ελληνικός λόγος επιβίωσε ως όργανο της θεολογίας, όχι της ελεύθερης αναζήτησης.

Με τον χριστιανισμό συντελέστηκε μεταβολή της εθνικής συνείδησης. Από τον 6ο αιώνα και μετά, οι ίδιοι οι κάτοικοι της Ελλάδας παύουν να αποκαλούνται «Έλληνες», και ονομάζονται «Ρωμαῖοι» (πολίτες της ρωμαϊκής χριστιανικής αυτοκρατορίας). Ο «Ἕλλην» σημαίνει τώρα “άπιστος”, “παγανιστής”, “πλανεμένος”. Η εθνική ταυτότητα δεν εξαφανίστηκε βιολογικά, αλλά πολιτισμικά και σταδιακά με επιμονή και βίαιες απαγορεύσεις μετασχηματίστηκε/μεταλλάχτηκε και πέρασε από το ελληνικό-εθνοπολιτισμικό σε ένα ρωμαϊκό-οικουμενικό χριστιανικό πλαίσιο.

Η μνήμη της ελληνικότητας επανέρχεται δειλά μόνο στα χρόνια της παρακμής και του τέλους του «Βυζαντίου» (π.χ. Πλήθων Γεμιστός, Μιχαήλ Ψελλός) που λένε: «Ἕλλην ἐσμί κατὰ τὸ γένος». Ωστόσο η προσπάθειά τους για την ελληνική αναγέννηση συνάντησε πάλι την άγρια αντίσταση και απαγόρευση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην συνέχεια οι ελληνόφωνοι χριστιανοί Ρωμιοί υποδουλώθηκαν στους Οθωμανούς και ο μεσαίωνας και το σκοτάδι για τον άλλοτε σπουδαίο ελληνικό λαό είχε πια ολοκληρωθεί.

©Ἀθηναΐϛ Ξούθου

Ευστράτιος Μαυρομμάτης

 

 Πολύ σωστό άρθρο με μια διαφορά σχετικά με τον χριστιανισμό, ο οποίος δεν ήταν χριστιανισμός αυτός που κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό, ήταν εβραιοχριστιανισμός της ορθοδοξίας, διότι οι άλλες αιρέσεις, Άρειοι, Νεστοριανοί, Μονοφυσίτες κλπ. δεν κατέστρεφαν αρχαία δεν αποκεφάλιζαν αγάλματα δεν έκαιγαν βιβλιοθήκες, όλα αυτά είναι έργα του εβραιοχριστιανισμού της ορθοδοξίας που εφαρμόστηκαν από το 379 που επικράτησε με τον ορθόδοξο αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α` και τους μεγάλους ανθέλληνες Πατέρες της ορθοδοξίας.

Ν.Π.