ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ ΩΣ ΒΡΕΦΟΣ........

 

Ο ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟ ΜΕΛΙΤΗΣ ΤΟ 330 Π.Χ. ΕΚΑΝΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΥΠΤΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ ΩΣ ΒΡΕΦΟΣ, ΣΤΙΣ ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑ.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Η ΣΕΜΕΛΗ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ Ο ΔΙΑΣ. Η ΣΕΜΕΛΗ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΕΝΤΟΝΟ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΠΕΔΙΟ ΚΑΙ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΖΩΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΜΕ ΠΥΡΚΑΓΙΑ.
Η ΓΗ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΒΑΛΕ ΤΟΥΣ ΚΙΣΣΟΥΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΥΚΛΩΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΣΕΜΕΛΗΣ.
ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ Ο ΔΙΑΣ ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΗΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΕΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΩΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ.
ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ.
Ο ΔΙΑΣ ΤΟΝ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΡΟ ΤΟΥ ΜΟΛΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ Η ΚΥΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ, ΤΟΝ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΣΤΙΣ ΝΥΜΦΕΣ ΥΑΔΕΣ.

ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ ΘΕΟΣ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ Β ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΣΩΘΕΙ, ΗΛΙΚΙΑΣ 12.000 ΕΤΩΝ.
Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΙΜΕΝΙΚΗ ΡΑΒΔΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ.
ΕΠΙΣΗΣ ΔΙΔΑΣΚΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΓΟΝΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ. ΕΝΟΛΙΓΗΣ ΕΣΠΕΡΝΕ ΠΑΝΤΟΥ ΖΩΗ.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΑΣ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΙ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ... ΑΒΡΑΑΜ...ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΕΙΔΟΣ... ΕΛΛΗΝΟΜΟΡΦΟΥ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΗ.....
ΟΙ ΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΜΑΤΙ.. ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΤΙΑ ΒΕΒΑΙΑ....ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΓΓΙΞΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ....
ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΙΣ ΥΓΕΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΛΛΗΝΕΣ

Natasa Arch Vamvaka

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ=ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ=ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

"ΙΔΕΟΛΑΤΡΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ"

Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται:«Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης. Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ηλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

 Ελλας Ελλας Μην Γινεσαι Ραγιας

— μαζί με Ελένη Κωτσόγιαννη

Το σύμφωνο συμβίωσης - Τού Λευτέρη Μουφτόγλου

1.Μετά τα εθνοσωτήρια τα μέτρα, νομίζω ότι ήλθε ο καιρός, να ρίξω, επιτέλους, πίσω πέτρα και να ντυθώ, ή νύφη, ή γαμπρός!

-------------------- 2.Θα πάρω διαζύγιο και θα ψάξω για ταίρι θηλυκοαρσενικό! Τον τρόπο της ζωής μου θα αλλάξω, με άντρα, πλέον, - τι χαρά! – θα κατοικώ…

 -------------------- 3.Μα, βρίσκομαι σε πρόβλημα μεγάλο. Ποία προσόντα να διαθέτει γενικά αυτός που δίπλα μου ονειρεύομαι να βάλω, ώστε να ζούμε και οι δυο αρμονικά; 

-------------------- 4.Νάναι βαρβάτος, να μου λέει «φάε λάδι», σε σιδερένια να με σφίγγει αγκαλιά, ή βάθος να διαθέτει σαν πηγάδι, εκείνα τα πηγάδια τα παλιά;! -------------------- 

5.Μα, τώρα, το μυαλό μου έχει πήξει, με τρόπο, πλέον, σκέφτομαι ορθό! Δεν πρόκειται κανένας να με ρίξει, απ’ την συμβίωση θα επωφεληθώ! 

-------------------- 6.Αφού μου έκοψε την σύνταξη το ΙΚΑ, τα δώρα και τις άλλες παροχές, θα βρω μουστακαλή να έχει προίκα! Κι’ ευχαριστώ για τις ζεστές σας τις ευχές… 

--------------------

Lefteris Mouftoglou

1) ''ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ'' ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ - 2) ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ

 

Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΣΥΝΤΗΡΕΊΤΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗ...
Η ΨΥΧΗ ;;
Η ΨΥΧΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΈΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ.
Μερικοί με κατηγορούν που ασχολούμαι με τέτοια την στιγμή που υπάρχει αυτή η κατάσταση σ`όλους τους τομείς της κοινωνίας μας ...
Και απαντώ: ΔΙΟΤΙ Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΌΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣΙΑΣ...
Η Ψυχή λοιπόν, πιστεύω, είναι ένα ανεξάρτητο - εξαρτημένο πράγμα στο ανθρώπινο σώμα.
Η Ψυχή έρχεται στο σώμα με την δημιουργία, δηλαδή με την ένωση του σπέρματος με το θηλυκό ωάριο, έτσι ξεκινούν τον δρόμο της ζωής μέχρι ο άνθρωπος να γεννηθεί να μεγαλώσει και να πεθάνει. Εδώ στο τελευταίο, στον θάνατο, θα πρέπει να σημειώσουμε πως ο διαχωρισμός ψυχής και σώματος οφείλεται στην εξάντληση της ενέργειας αμφοτέρων.
Η μέν ψυχή αδειάζει από ενέργεια, όπως μία μπαταρία, το δε σώμα παύει να γεννά καινούργια κύτταρα οπότε χωρίς την ανανέωση κυττάρων το σώμα φθείρεται και συγχρόνως εξαντλεί και την ψυχή διότι παύει να την τροφοδοτεί με ενέργεια.
Τό υγιές σώμα λοιπόν διατηρεί την ψυχή ενεργή και η φορτωμένη με ενέργεια ψυχή δίνει στο σώμα ευεξία !!!

Νικόλαος Παζαίτης

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-====================================================================-

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ
(...) Σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό, ψυχή είναι η πρώτη εντελέχεια ενός φυσικού, οργανικού σώματος, που έχει τη δυνατότητα της ζωής, και, επίσης, έχει μέσα του την αρχή της κίνησης και της στάσης. Εντελέχεια είναι η μορφή του όντος που υπάρχει σε κατάσταση δυνατότητας. Η ψυχή, δηλαδή, είναι μια υπόσταση με την έννοια της μορφής. Η χαρακτηριστική αριστοτελική διατύπωση, είναι πως η ψυχή είναι αυτό που ένα συγκεκριμένο σώμα ήταν να είναι. Είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος, η πηγή και ο σκοπός της κίνησής του. Είναι αιτία ως η μορφή του έμψυχου σώματος. (...) Tαυτόχρονα, κατέληξε να δει καθαρά ότι η ψυχή και το σώμα συνιστούν, στην περίπτωση του ανθρώπου επίσης, μια πολύ συνεκτική ενότητα. Το Περί Ψυχής σηματοδοτεί το τελευταίο στάδιο της εξέλιξης του Αριστοτέλη στον τομέα της ψυχολογίας· αυτό γίνεται φανερό από ολόκληρη την πορεία που προηγήθηκε. (...) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)

 

Λεπτομέρειες

ISBN13	9789604631148
Εκδότης	ΖΗΤΡΟΣ
Σειρά	ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ 6
Χρονολογία Έκδοσης	Αύγουστος 2003
Αριθμός σελίδων	386
Διαστάσεις	20x13
Μετάφραση	ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Σ. ΙΩΑΝΝΗΣ
Κωδικός Πολιτείας	1805-0031
Θέμα	ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ - ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ

ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΑΥΤΟ;Γιατί οι Έλληνες στολίζουμε καράβι τα Χριστούγεννα;

 

Όλα όσα λέει η παράδοση

Ένα καράβι είχε ρόλο πρωταγωνιστή στον περσινό εορταστικό στολισμό της Αθήνας, δίνοντας μια διαφορετική νότα στην εικόνα της πόλης. Μια νότα λίγο πιο ζεστή, πιο νοσταλγική και σίγουρα, πολύ πιο ελληνική. Γιατί καλό το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου, αλλά, όπως και να το κάνουμε, το καραβάκι μάς θυμίζει άλλες εποχές, πιο αθώες και ανέμελες.
Πού βρίσκονται, όμως, οι ρίζες της παράδοσης του στολισμού καραβιού, τις μέρες της γέννησης του Χριστού; Και γιατί το χριστουγεννιάτικο δέντρο κατάφερε να εκτοπίσει το καράβι από τα ελληνικά σπίτια και τις πλατείες; Η ιστορία μάς πάει αρκετά πίσω και οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι πιο απλές από όσο θα νόμιζε κανείς. Ας τις δούμε, περιμένοντας να ανακαλύψουμε πώς θα στολιστούν φέτος οι δήμοι της χώρας
Η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος. Ευλογημένος με το δώρο της θάλασσας και του απέραντου γαλάζιου. Και οι Έλληνες αγαπήσαμε από νωρίς τα μυστήρια και τα μυστικά της και βαλθήκαμε να την κατακτήσουμε. Έτσι, η Ελλάδα υπήρξε, ιστορικά, χώρα ναυτικών. Και είναι ακόμα, έχοντας βιώσει έντονα όσα καλά, αλλά και κακά φέρνει η θάλασσα, στο πέρασμα των χρόνων.
Λογικό ήταν, λοιπόν, η καθημερινότητα των κατοίκων της να περιστρέφεται γύρω από το υγρό στοιχείο. Γεγονός που ήταν, μάλιστα, εντονότερο πριν αρκετές δεκαετίες, όταν σχεδόν από κάθε σπίτι, θα έλεγε κανείς, ο πατέρας ή ο γιος – πολλές φορές και οι δύο – έλειπαν “στα καράβια”, παλεύοντας για το ψωμί της οικογένειας. Και τα Χριστούγεννα δεν μπορούσαν να διαφέρουν.
Τα παιδιά που έμεναν πίσω, οπλισμένα με πολλή φαντασία, συνήθιζαν να κατασκευάζουν μόνα τα παιχνίδια τους, χρησιμοποιώντας ό,τι είχαν πρόχειρο· συνήθως, ξύλο και λίγο χαρτί ή κουρέλια. Τα περισσότερα κατέληγαν να φτιάχνουν το παραδοσιακό, πλέον, καραβάκι, εμπνευσμένα από τα μακρινά ταξίδια των αγαπημένων τους προσώπων και τη νοσταλγία να τα ξαναδούν.
Δεν μας είναι ξένη η εικόνα παιδιών (ή και μεγαλύτερων) να γυρνάνε από πόρτα σε πόρτα για να πούνε τα κάλαντα, κρατώντας στα χέρια ένα τέτοιο, χειροποίητο καραβάκι. Στολισμένο με χρωματιστά χαρτιά και σχοινιά, γέμιζε από γλυκά και χριστόψωμα από τους γείτονες. Αν και το συγκεκριμένο έθιμο έχει ατονίσει, κρατάει ακόμα στα νησιά, από όπου και προέρχεται.
Το καραβάκι ενδεχομένως να συμβόλιζε, όχι μόνο την προσμονή των παιδιών για αντάμωση με τους συγγενείς τους, αλλά και τη δική τους αγάπη για τη θάλασσα. Παράλληλα, μικρά καραβάκια είχαν τον ρόλο και ενός τιμητικού καλωσορίσματος για τους Έλληνες θαλασσοπόρους που επέστρεφαν στα σπίτια και τις οικογένειές τους, καθώς και τάματος για να είναι ασφαλείς στα άγρια κύματα.
Ως τέτοιο βρήκε, σιγά – σιγά, μεγαλύτερη θέση και μέσα στα σπίτια των Ελλήνων – κυρίως όσων ασχολούνταν με τη θάλασσα – και καθιερώθηκε το έθιμο του στολισμού του. Όπως, όμως, επισημαίνει ο συγγραφέας Δημήτριος Λουκάτος, το καραβάκι ήταν, συχνά, συνυφασμένο με την αίσθηση του αποχωρισμού και με δυσάρεστες αναμνήσεις και δεν μπόρεσε να εδραιωθεί ως γιορτινό σύμβολο.
Για τον λόγο αυτό, ήταν εύκολο να αντικατασταθεί, αργότερα, από το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου, το οποίο απαλλαγμένο από τέτοιους συσχετισμούς στις συνειδήσεις των Ελλήνων, κατάφερνε να πλαισιώσει ιδανικά συνεστιάσεις θαλπωρής, με παρόντα όλα τα μέλη της φαμίλιας και να τονώσει τον οικογενειακό τους χαρακτήρα.
Ακόμα κι έτσι, όμως, το έθιμο με το καραβάκι άντεξε για αρκετά χρόνια μετά το… ντεμπούτο του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην ελληνική πραγματικότητα. Το πρώτο δέντρο στην Ελλάδα – πιθανότατα ένα έλατο – στολίστηκε το 1833, στα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα, στο Ναύπλιο. Παρόλα αυτά, μόλις την δεκαετία του 1950 κατάφερε να μπει μαζικότερα στα ελληνικά σπίτια.
Τη δεκαετία του 1970, μάλιστα, υπήρξε μία προσπάθεια “κατάργησης” του εθιμικού στολισμού δέντρου και επαναφοράς του στολισμού καραβιού, με κύρια επιχειρήματα ότι το καραβάκι είναι σύμβολο παράδοσης, αλλά και προάγει την οικολογική συνείδηση. Τελικά, παρά τις έντονες συζητήσεις, η ιδέα απορρίφθηκε και το χριστουγεννιάτικο δέντρο καθιερώθηκε για τα καλά.
Πάντως, κυρίως ανάμεσα σε ναυτικούς, ψαράδες και θαλασσοπόρους, το έθιμο με το στόλισμα καραβιού κρατάει ακόμα γερά. Ίσως και σαν μία μορφή τάματος στον Άη Νικόλα, προστάτη άγιο των ναυτικών, ο οποίος γιορτάζεται στις 6 Δεκεμβρίου, για μπουνάτσες τη νέα χρονιά. Αξίζει να σημειώσουμε, ότι σε αρκετές δυτικές χώρες, με το όνομα Santa Claus εννοούν τον Άγιο Νικόλαο και όχι τον Άη Βασίλη!
Τα καραβάκια, λοιπόν, εξακολουθούν να στολίζονται σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας – περισσότερο στα νησιά. Και αν και πιο σπάνια από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία στροφή αρκετών δήμων στην παράδοση, με καράβια να κάνουν την εμφάνισή τους σε όλο και περισσότερες πλατείες της χώρας.
Το στολισμένο καράβι, λένε ότι, συμβολίζει την καινούρια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Ιησού. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, τα καραβάκια που θα στολιστούν φέτος, σε όλη τη χώρα, και με τη συγκυρία των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, να δώσουν νέα πλεύση στη χώρα …
Θεόδουλος Γεωργιάδης

http://orthodoxia.blogy.gr/post/1678-to-ksereis-aytogiati-oi-ellines-stolizoyme-karabi-ta-xristoygenna 

Θάργηλος ἄρτος. Ἡ μετέπειτα βασιλόπιττα.

Η αναζήτηση για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών.
Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν.
Οι Λαογράφοι αναζητούν τη ρίζα του εθίμου στην αρχαιοελληνική παράδοση.  Οι Αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν στους θεούς σε κάθε μεγάλη καμπή του χρόνου ή της ζωής τους «εορταστικούς άρτους». ..
Κάθε Αθηναίος στρατιώτης, πριν ξεκινήσει για τον πόλεμο, αφιέρωνε στον Άρη, το θεό του πολέμου, τρία ψωμάκια. Ένα για να πάει καλά, ένα για να νικήσει και το τρίτο για να γυρίσει γερός και αρτιμελής.
Οι κυνηγοί, για να έχουν πλούσιο κυνήγι αφιέρωναν παρόμοια ψωμάκια στη θεά Άρτεμη, την προστάτιδα του κυνηγιού.
Οι θεριστάδες της γης αφιέρωναν αρτίδια στη θεά Δήμητρα, που τα ονόμαζαν «θαλύσια αρτίδια» στη γιορτή της συγκομιδής και απλώς «άρτους» ή «πλακούντες» στη γιορτή των Θεσμοφορίων.
Ο λαογράφος Φίλιππος Βρεττάκος στο βιβλίο του “Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των” αναφέρει:
«Οἱ πρόγονοί μας εἰς τὴν ἀρχαιότητα, κατὰ τὰς μεγάλας ἀγροτικὰς ἑορτάς, προσέφερον εὶς τοὺς θεούς, ὡς ἀπ΄ ἀρχήν, ἕναν ἄρτον. Ἐπὶ παραδείγματι κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ θερισμοῦ, ποὺ ἐλέγετο Θαλύσια καὶ ἦτο ἀφιερωμένη εἰς τὴν Δήμητραν, κατασκευάζετο ἀπὸ τὸ νέον σιτάρι ἕνας μεγάλος ἑορταστικὸς ἄρτος (ἕνα καρβέλι), ποὺ ἐλέγετο «Θαλύσιος ἄρτος», κατὰ δὲ τὴν πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀπόλλωνος ἑορτήν, τῶν Θαργηλιῶν, ἐψήνετο, κατὰ τὸ ἔθιμον, ὁ «θάργηλος ἄρτος».
Τα Θαργήλια γιορτάζονταν την 16η και την 7η ημέρα του μηνός Θαργηλιώνος προς τιμή του Απόλλωνος Δηλίου στην Αθήνα, τη Μίλητο, τη Δήλο και πολλές άλλες Ιωνικές πόλεις.
Η γιορτή άρχιζε με θυσία μιας άμναδος και ενός κριού. Ακολουθούσε πομπή και μετά μουσικοί αγώνες από κυκλικό χορό, όπου ο νικητής έπαιρνε ως βραβείο τρίποδα, τον οποίο αφιέρωνε στο «Πύθιον» Ιερό του Θεού που είχε ιδρυθεί από τον Πεισίστρατο.
Στη συνέχεια τα παιδιά τοποθετούσαν στις εξώθυρες των οικιών τους την «ειρεσιώνη» δηλαδή κλαδί ελιάς παγκάρπου. Προσφέρονταν θυσίες και καρποί, ενώ από τους πρώτους ώριμους σπόρους ζύμωναν τον άρτο «Θάργηλο».
Επίσης υπάρχουν αναφορές ότι  παρόμοιοι άρτοι δίνονταν  και κατά την διάρκεια της Αρχαιοελληνικής εορτής των «Κρονίων» και αργότερα των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων».Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν τις συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων.
Στα Σατουρνάλια, γιορτή των Ρωμαίων αφιερωμένη στο θεό Σατούρνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο και τον θεωρούσαν θεό της γονιμότητας, καθιέρωσαν  τυπικές θυσίες και διάφορα έθιμα, όπως την ανταλλαγή μικρών δώρων, υπαίθριες αγορές και τυχερά παιχνίδια ακόμα και για τους δούλους.
Ανάμεσα στα έθιμα της γιορτής ήταν  και η συνήθεια να ζυμώνουν πλακούντες, που στη συνέχεια τους έτρωγαν, για να πάρουν δύναμη.
Οι πλακούντες ήταν οι μακρινοί πρόγονοι των πιτών και των κέικ. Η ζύμη τους ήταν παρόμοια με τη ζύμη των ψωμιών, αλλά ήταν εμπλουτισμένη με γάλα, λίπος, μυρωδικά, μπαχαρικά κ.α.
Οι Ρωμαίοι είναι οι πρώτοι που καθιέρωσαν στους πλακούντες εκείνους το μεταλλικό νόμισμα για υγεία και καλή χρονιά.
Πρόσθεταν μάλιστα και μικρό κομμάτι πάπυρο, που αν τύχαινε σε δούλο του σπιτιού, του χάριζαν την ελευθερία. Τα επόμενα χρόνια  παρέλαβαν οι Φράγκοι  το έθιμο, οι οποίοι το διέδωσαν, αν και υπάρχει η αναφορά ότι για πολλούς αιώνες δεν τοποθετούνταν νόμισμα αλλά ένα φασόλι μέσα στη πίτα και αυτός  που το έβρισκε, ανακηρυσσόταν ο «Βασιλιά της βραδιάς» ή «Φασουλοβασιλιάς».
 Φιλονόη

http://filonoi.gr/2014/12/20/f-tharghlos-artos-h-metepeita-basilopitta/ 

"Η κυβέρνηση πατάει τους Έλληνες βιοπαλαιστές και το βράδυ γλεντάει το ξεπούλημα της χώρας"