"Ελευθερία ή θάνατος"

 

George Vaic

Πριν διακόσια χρόνια και αυτές τις ημέρες ακριβώς, είχε ήδη αρχίσει ο ξεσηκωμός των προγόνων μας, παρά την αθλιότητα στην οποία ζούσαν λόγω του ζυγού των τούρκων κατακτητών για 400 χρόνια και ξεκίνησαν την επανάσταση και με πέτρες ή και με γυμνά χέρια ακόμα προκειμένου να ελευθερωθούν. Με το σύνθημα "Ελευθερία ή θάνατος" το κατάφεραν και έβγαλαν την χώρα από την τούρκικη σκλαβιά μέχρι και σήμερα.

Σήμερα όμως, οι "αξιότιμοι", "κύριοι -ες " - διακυβερνητικοί - πολιτικοί μας , σχεδόν παρακαλάνε τους τούρκους , να μας στέλνουν τους ισλαμιστές τους λαθρο-εποίκους, για να μας ξαναρίξουν στα κάτεργα του ισλάμ. Πίσω από αυτές τις κινήσεις πράξει και έργω, υπάρχει χοντρό, πολύ χοντρό οικονομικο παρασκήνιο πολλών εκατομμυρίων ευρώ ή και δολλαρίων υπέρ τους. 

Ο όρος ΑΤΙΜΟΣ , παραδόξως δεν ισχύει γι'αυτούς για ένα και μόνον λόγο: Άτιμος σημαίνει αυτός , που δεν έχει τιμή. Εδώ όμως , όλοι τους το μόνον , που έχουν είναι ο καθένας έχει την τιμή του και μάλιστα πάρα πολύ μεγάλη σε σύγκριση με τα καθημερινά δεδομένα του απλού Έλληνα πολίτη και εκφράζεται σε πολλά εκατομμύρια ευρώ, ανάλογα και με την συνεισφορά στο θέμα του καθενός. 

Όχι μόνον, να τους φέρουν παράνομα μέσα στην Ελλάδα, αλλά και να τους κτίσουν με μεγάλη τους υπερηφάνεια και πόλεις , για να μείνουν σε μόνιμη φάση βέβαια, την στιγμή , που Έλληνες πολίτες, οι οποίοι επλήγησαν από σεισμούς, πλημμύρες ή φωτιές και έχασαν τα σπίτια τους, κοιμούνται τώρα σε σκηνές στην βροχή και ελάχιστα τροχόσπιτα και μάλιστα τα τελευταία από ιδιωτική προσφορά!

 

George Vaic

 

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ! - Ποιος ήταν ο Ιησούς και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς

Ο αρχαίος Ελληνικός και ο Βυζαντινός ναός.

Ο αρχαίος Ελληνικός ναός δεν ήταν τόσο χώρος λατρείας αλλά περισσότερο ένα αφιέρωμα της πόλης στους θεούς. Ήταν πλήρως εναρμονισμένος στο φυσικό τοπίο, και αποτελούσε ένα αρχιτεκτονικό μαρμάρινο μνημείο, με κίονες και παραστάσεις στις μετόπες μορφές από την μυθολογία. Θεοί, ημίθεοι ήρωες και θνητοί, πρωταγωνιστές στην αέναη μάχη της ζωής.

Ο ναός στην αρχαία Ελληνική αρχαιότητα αποτελούσε την κατοικία του θεού, το κτήριο που στέγαζε το λατρευτικό άγαλμα μιας ή περισσότερων θεοτήτων, και όχι ο χώρος συνάθροισης των πιστών, όπως στο Χριστιανικό κόσμο. Αυτό φανερώνει και το ουσιαστικό «ναός», που προέρχεται από το ρήμα «ναίω» (=κατοικώ).

Στο εσωτερικό του κυρίως ναού, οι κίονες που στήριζαν τη στέγη, πολλές φορές διαμόρφωναν κι ένα πλαίσιο που αναδείκνυε το λατρευτικό άγαλμα. Σε αρχαϊκούς, όπως και σε κάποιους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς ναούς διαμορφωνόταν στο βάθος του σηκού ένα άδυτον, μέσα στο οποίο τοποθετούσαν το λατρευτικό άγαλμα με ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά.

Η αρχαία Ελληνική τέχνη στο ύψιστο σημείο. Δεν είναι τυχαίο πως η άγαλμα λέξη σημαίνει την θέα εκείνου που κάνει τις αισθήσεις και την ψυχή να αγάλλεται, να χαίρεται.

Το άγαλμα της θεότητας βρίσκεται κρυμμένο στο άδυτον του ναού, κατ' αντιστοιχία του αθάνατου θεϊκού στοιχείου το οποίο ενυπάρχει κρυμμένο εντός των σωμάτων μας, του υλικού ναού μας. Όπως ανέφερε ο Ηράκλειτος αφενός μεν της φύσης της αρέσει να κρύβεται, και αφετέρου κρυμμένη αρμονία είναι καλύτερη απ' τη φανερή.

Αντίληψη που συναντάμε αργότερα και στα λεγόμενα του Ιησού:

«Δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού κι ότι το Πνεύμα του κατοικεί ανάμεσά σας; Αν κάποιος, λοιπόν, με τις διαιρέσεις καταστρέφει το ναό του Θεού, αυτόν θα τον αφανίσει ο Θεός. Γιατί ο ναός του Θεού είναι άγιος, κι ο ναός αυτός είστε εσείς» (Α΄Κορ.3,9-17).

Οι πιστοί στην αρχαία Ελλάδα, συγκεντρώνονταν στον περιβάλλοντα χώρο έξω από το κτήριο του ναού, όπου βρισκόταν και ο βωμός για την προσφορά θυσιών και την άσκηση της λατρείας, καθώς η αρχαία Ελληνική θρησκεία είναι κατά εξοχήν φυσιολατρική. Στον ίδιο υπαίθριο χώρο, εκτός από τον βωμό, υψώνονταν διάφορα αφιερώματα των πιστών, κυρίως αγάλματα κι αναθηματικές στήλες.

Ο βωμός βρισκόταν συνήθως στην είσοδο της ανατολικής πλευράς του ναού, σε σημείο ορατό από το άγαλμα του θεού που ήταν τοποθετημένο μέσα στο ναό. Η θυσία ήταν η κορυφαία εκδήλωση λατρείας γι’ αυτό και ο βωμός ήταν ο πυρήνας του Ιερού.

Οι θυσίες μπορούσαν να είναι αναίμακτες προσφορές από γάλα, μέλι, λάδι, κρασί, καρπούς, άνθη ή αιματηρές, με το σφάξιμο ζώων. Τα μη φαγώσιμα μέρη του ζώου καίγονταν στο βωμό προς τιμή των θεών ενώ τα υπόλοιπα μοιράζονταν στους πιστούς. Σε αντάλλαγμα ζητούσαν βοήθεια, προστασία, καλή σοδειά ή καθαρμό από φόνους και κακές πράξεις.

Στον υπαίθριο χώρο γύρω από το ναό, εκτός από τον βωμό, υψώνονταν επίσης διάφορα αφιερώματα των πιστών, κυρίως αγάλματα και στήλες, γνωστά ως αναθήματα. Με την προσφορά τους οι πιστοί εξασφάλιζαν την εύνοια των θεών ή τους ευχαριστούσαν για κάτι.

Το μέγεθος και το υλικό κατασκευής των αναθημάτων ποικίλλει ανάλογα κυρίως με την οικονομική δυνατότητα του πιστού που τα πρόσφερε. Για τη φύλαξη ορισμένων αφιερωμάτων υπήρχαν χαρακτηριστικά κτίσματα, οι λεγόμενοι Θησαυροί.

Οι ρυθμοί είναι δύο: ο Δωρικός και ο Ιωνικός. Σύμφωνα με τον Ρωμαίο αρχιτέκτονα Βιτρούβιο (De architectura 4.1.3-7), συγγραφέα του μόνου αρχαίου συγγράμματος για την αρχιτεκτονική που μας σώζεται, ο Δωρικός ρυθμός, που δημιουργήθηκε στην Πελοπόννησο (συγκεκριμένα μάλιστα στο Άργος) και διαδόθηκε αργότερα και στη Μικρά Ασία.

Στην πραγματικότητα δεν αποκλείεται ο Δωρικός ρυθμός να προήλθε από την εξέλιξη στοιχείων της μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής. Πάντως τα πρώτα γνωστά παραδείγματα εντοπίζονται στη βόρεια Πελοπόννησο και δεν είναι παλαιότερα από το τέλος του 8ου ή τις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ. Ο ναός χωρίζεται σε τρία μέρη:

1) ο πρόναος. Είναι ένας μικρός χώρος που τον συναντάμε στο μπροστινό μέρος του ναού.

2) ο σηκός. Είναι το κυρίως μέρος του ναού. Εδώ ήταν τοποθετημένο το άγαλμα του θεού.

3) ο οπισθόδομος. Είναι ένας χώρος που βρίσκεται στο πίσω μέρος του ναού.

Οι ναοί ως τόποι λατρείας συνδέθηκαν με την τέλεση θρησκευτικών εορτών κι εκδηλώσεων. Οι γιορτές αυτές συνοδεύονταν συχνά από τη διεξαγωγή αγώνων. Στα πιο ονομαστά ιερά κάποιες γιορτές απέκτησαν και πανελλήνιο χαρακτήρα, όπως τα Ολύμπια, τα Πύθια, τα Νέμεα και τα Ίσθμια ξεπερνώντας τα όρια της απλής λατρείας και αποτελώντας τις πιο σημαντικές κοινωνικές εκδηλώσεις του αρχαίου κόσμου.

Βραβεία σε αυτούς τους αγώνες ήταν στεφάνια από ελιά, δάφνη, πεύκο κι αγριοσέλινο αντίστοιχα (στεφανίτες αγώνες).Υπήρχαν βέβαια και τοπικοί αγώνες σε κάθε πόλη με έπαθλα μεγάλα χρηματικά ποσά και πολύτιμα δώρα (χρηματίτες αγώνες).

 

https://xletsos-basilhs.blogspot.com/2021/03/blog-post_21.html 

 

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ !! - ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο CHARLIE WARD ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΟΥΣ….!!! ΓΙΑ ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

 
 

Μια διαφορετικη αποψη για οσα λεγονται για τους ιους δινει ο charlie ward 

η οποια νομιζω εχει πολυ ενδιαφερον 

μιας και ειναι σχετικος με το αντικειμενο

Δειτε τι λεει: https://www.facebook.com/plugins/video.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2F100011456179093%2Fvideos%2F1501771530214705%2F&show_text=0&width=560

 

http://nikosxeiladakis.gr/%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CE%B5%CE%B9-%CE%BF-charlie-ward-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF/ 

Η ιστορία της Ελλάδας σε 10 Λεπτά

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ "ΕΘΙΜΟ" ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑ

Βίκυ Γιώβη

Οι θεωρίες πως η νηστεία βοηθάει στην ένωση με το θεό είναι λίγο πολύ γνωστές. Όπως και το ότι είναι κάποιο είδος αποτοξίνωσης για τον οργανισμό. Όμως όλα αυτά είναι καλά όταν γίνονται κατ' επιλογήν και όχι με τον φόβο αφορισμού και της μεταθανάτιας τιμωρίας.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας με την κρεμάλα τιμωρούσε ο Τούρκος και με τον αφορισμό ο Δεσπότης. Περισσότερο και από το σπαθί του Τούρκου έτρεμαν τον αφορισμό οι υπόδουλοι ραγιάδες. Από το σπαθί υπήρχε

έστω και μία ελπίδα να γλυτώσουν. Από τον αφορισμό δεν μπορούσε τίποτα να σε σώσει. Τρομερό και ακαταμάχητο όπλο στα χέρια της Εκκλησίας.

Όπου δεν έπιαναν οι απειλές του Τούρκου, τα κατάφερνε ο παππάς μέσα στην εκκλησία, διαβάζοντας τον αφορισμό με τις φοβερές κατάρες, που «ερράϊζε τας πέτρας», σύμφωνα με τον ιστορικό της επανάστασης Αμβρόσιο Φραντζή, λύγιζε και τον πλέον σκληρό πολεμιστή και όχι μόνο τον απλό ξωμάχο και βοσκό.

Η νηστεία αναφέρεται από πολύ παλιά, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας όμως έπρεπε πρώτα να χορτάσουν οι "πατέρες" της εκκλησίας και ούλοι οι παρατρεχάμενοι του κλήρου και των Τούρκων.

Στο βιβλίο Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας, ο Θεόδωρος Δημοσθ. Παναγόπουλος αναφέρει σχετικά:

"Κατά τη διάρκεια των νηστειών, το φαγητό των στεριανών ήταν κυρίως λάχανα με πιπέρι και αλάτι, σαλιγκάρια με σκόρδο, κρεμμύδια ψητά στη χόβολη και μόνο τις γιορτές έριχναν λίγο λάδι. Των νησιωτών, μύδια, αχινοί, χταπόδια.

Από την Πέμπτη μέχρι την Κυριακή έμεναν κυριολεκτικά νηστικοί. Κρέας έτρωγαν μόνο του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Δημητρίου, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Τη Μεγάλη Σαρακοστή ούτε κρέας ούτε ψάρια, ούτε λάδι ούτε αβγά, ούτε τυρί, με συνέπεια στο τέλος της νηστείας να είναι τόσο πολύ εξασθενημένοι, ώστε να μην είναι σε θέση να εργασθούν.

Οι φωτισμένοι Έλληνες της εποχής είχαν συλλάβει τις βλαβερές επιπτώσεις της σκληρής νηστείας στην υγεία του λαού και στην οικονομία.

Ο Κοραής είχε προτείνει απλοποίηση των νηστειών, αλλά δέχτηκε τα σφοδρά πυρά του ιερατείου. Αλλά και ο ανώνυμος συγγραφέας της “Ελληνικής Νομαρχίας”, ταυτίζεται με την άποψη του Κοραή:

«Αναγκαΐον είναι νά όλιγοστεΰση ό πατριάρχης τό πλήθος τών εορτών και τών νηστειών, επειδή αί μεν έορται έμποδίζουσι το κέρδος με τήν άργίαν είς τον λαόν, και αί νηστεΐαι του αφανίζουν τήν υγείαν. Ό θεν τάς μεγάλας έορτάς ήμπορούσε νά τάς διορία η εις δλας τάς Κυριάκός, και εις τάς άλλας έορτάς νά δώση τήν άδειαν νά δουλεύουν. Διά δέ τάς σαρακοστάς νά τάς σμικρΰνη κα'ι τάς περισσοτέρας νά τάς άποβάλη κα'ι τότε ό πτωχός ζή με όλιγώτερα έξοδα κα'ι τρέφεται καλλιότερα».

(Ανωνύμου Ελληνική Νομαρχία, όπ. παρ., σ.144.)

Η Εκκλησία επιχειρώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δογματίζοντας ότι ο άνθρωπος είναι φύσει αμαρτωλός και το σώμα μολυσμένο από την αμαρτία κατέληξε στο σόφισμα ότι η ευσέβεια και η πίστη είχε ως μέτρο την αποχή από το φαγητό και συνακόλουθα από κάθε είδους απόλαυση.

Το πρότυπο του καλού χριστιανού ήταν ο ακριδοφάγος Άγιος Αντώνιος. Όλα τα άλλα, απαγορεύονται και μόνο κατ’ εξαίρεσιν, κατ’ οικονομίαν, όπως το λένε... οι άγιοι πατέρες, και σε σπάνιες περιπτώσεις, επιτρέπονται.

«Επειδή οι Τούρκοι αρπάζουν από τους Έλληνες τα πάντα, εκτός από εκείνα που επαρκούν μόλις για να κρατηθούν στην ζωή, η Εκκλησία επέβαλε 200 μέρες τον χρόνο νηστεία. Έτσι οι Έλληνες υποσιτίζονται στα δυο τρίτα του χρόνου. Έτσι, συνηθίζοντας στη λιτότητα, με τις σχολαστικές νηστείες, “εξασφάλιζαν τα μέσα για να χορταίνει ο κλήρος”.

Οι πιο σκληρές ήταν αυτές πριν το Πάσχα. Πολύ σκληρές ήταν και οι νηστείες του δεκαπενταύγουστου και 40 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα. Αν αυτό συνέβαινε, γράφει ο Sieber, στους βόρειους λαούς θα αφανιζόταν ολόκληρες περιοχές, σαν να επρόκειτο για εποχή λιμού.

Οι Έλληνες, όμως, επιβιώνουν χάρις στις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας τους, γιατί σχεδόν όλον τον χρόνο υπάρχουν λαχανικά για να χορτάσουν την πείνα τους.

Ωστόσο τα αποτελέσματα της νηστείας είναι ολοφάνερα στα πρόσωπά τους.

Είναι ωχροί και αδύνατοι.

Οι Τούρκοι βέβαια χαμογελούν με την βλακεία της θρησκείας των Ελλήνων. Λένε πως σκάβουν μόνοι τους τον λάκκο τους»

(F. W. Sieber, Reise nach der Insel Kreta, Leipzig 1823, τ. Α', σ. 470)

Τα συμπεράσματα δικά σας.

 

 

Κίμων Έλλην

6 ώρ.  ·

Βίκυ Γιώβη

ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

Ελένη Μανιωράκη

Ο επίλογος των Βακχικών δρώμενων της αποκριάς είναι η καθαρή Δευτέρα, που από εφέτος μάλλον πρέπει να την ξεχάσουμε.

Η γιορτή της καθαράς Δευτέρας για την ορθοδοξία είναι η πρώτη μέρα της Μ. σαρακοστής γιατί οι χριστιανοί καθαρίζονται σωματικά και πνευματικά. 

Την Καθαρά Δευτέρα συνηθίζεται να καταναλώνονται :λαγάνα (άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα),ταραμάς, χαλβάς και άλλα νηστίσιμα φαγώσιμα, κυρίως λαχανικά, όπως και φασολάδα χωρίς λάδι. 

Επίσης συνηθίζεται το πέταγμα χαρταετού.

Την καθαρά Δευτέρα γιορτάζουμε τα κούλουμα.

Τα κούλουμα είναι γνωστά κι ως κούλουμπα, κούμουλες, κουμουλάθες,ή κούμουλα. 

Είναι ένα παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι με ρίζες από την αρχαία Ελλάδα. 

Μια θεωρία θέλει τα κούλουμα να προέρχονται από την, επίσης λατινική, λέξη «columna» –που σημαίνει κίονας, κολώνα– κι αυτό γιατί οι Αθηναίοι συνήθιζαν να γιορτάζουν την Καθαρή Δευτέρα στις «κολώνες», δηλαδή στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, χωρίς φυσικά να ξεχνούν να πάρουν μαζί τους το χάρτινο σύνεργο του υπαίθριου παιχνιδιού, τον χαρταετό που τελικά επικράτησε ως έθιμο.

Κα το πέταγμα του χαρταετού έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. 

Τον τέταρτο αιώνα προ χριστιανικής χρονολόγησης, ο μαθηματικός Αρχύτας, φίλος του Πλάτωνος και οπαδός του Πυθαγόρα εμφανίζεται ως εφευρέτης του Χαρταετού. 

Με τη βοήθεια του χαρταετού ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έφτιαξε το αλεξικέραυνο. 

Το πέταγμα του χαρταετού είναι ίσως ανάγκη του ανθρώπου να ατενίσει το θείο. 

Τα έθιμα της καθαρής Δευτέρας είναι πολλά και διαφορετικά σε κάθε τόπο. 

Το γαϊτανάκι, ο βλάχικος γάμος, οι μουτζούρηδες , οι κουδουνάτοι, ο αχυρένιος Γρηγοράκης ,το δικαστήριο (με απρεπέις φράσεις και χειρονομίες), ο χορός των παπάδων, το αλευρομουτζούρωμα, , το αγροτικό καρναβάλι, κι όλα δεν είναι τίποτα άλλο από αρχαία ελληνικά δρώμενα που τόσο έχουν αποτυπωθεί στη συνείδηση του ;Eλληνα που έστω με με άλλη ονομασία συμμετέχει στον εορτασμό τους με όλην του την ψυχή. 

 Οι κυτταρικές μνήμες είναι τόσο βαθιά αποτυπωμένες στο ελληνικό DNA που όσοι κορωνοϊοί κι άλλοι διώκτες τις κυνηγήσουν δεν πρόκειται να χαθούν. Κουράγιο Έλληνες να μην αφήσουμε να χαθεί η μοναδική ελληνικά παράδοση που με τόσες θυσίες και αίμα καταφέραμε να διατηρήσουμε.

 Έσσεται Ήμαρ.

 

Ελένη Μανιωράκη