Δ. Λιαντίνης - 29 Μαΐου 1453. Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Επιμελείται ο Χρήστος Μαυρόπουλος 

Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα.

Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό. Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.

Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.

Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως «τους όφεις και τα φίδια» που είναι μέσα κλεισμένα. Να ειπούμε, δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι και τα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε, δηλαδή, ποτές κεφάλι οι ραγιάδες.

- Εσύ από τη μεριά σου, παπά, είπε ο Πορθητής στον πατριάρχη Γεννάδιο, αυτόν που διάταξε να κάψουν τα βιβλία του Πλήθωνα για τον Πλάτωνα, θά 'σαι το δικό μου μούτρο με τη μουστακοφόρα και τη ραγιάδικη προβοσκίδα. Ο κρυφός πολυχρονεμένος πατισάχ. θα τους λες, μαζί με την κυρα-Δέσποινα, υπομονή και κουράγιο, και «πάλε με χρόνους με καιρούς...». Και θα τους κρατάς καλά στους χαλκάδες και τις άλυσες. Με τον καιρό θα μάθεις. Και η συμπεριφορά σου θα γενεί πολιτική σκεπαστή, και υψηλή διπλωματία.

Με τους δραγομάνους και τους οσποδάρους που θα σου φτιάξω, και δίπλα στους ιδικούς μου τζοχανταραίους, τον πασά και τον μουφτή, τον κατή και το βοΐβοντα, θα οργανώσουμε ένα τέλειο σύστημα διοίκησης. Τη συντήρηση, δηλαδή, και το διαιωνισμό της σκλαβιάς. Και τού 'κλεισε το μάτι.

Εγώ από τη μεριά μου, υποσχέθηκε, θα σ' έχω στα χρυσά και στην πορφύρα, Θα τρως, και θα πίνεις, και θα παχαίνεις. Όπως το λέει και το τραγούδι.

Καρδιά μου, τι ξαλάφρωμα,
τι πρήξιμο, κοιλιά μου.

Και τα «οθωμανικά» τερτίπια μου, αν το βαστά η καρδούλα σου, και κείνα δικά σου. Παπαδάκια και γιουσουφάκια. Μόνε πρόσεχε! Στο κρυφό και στο σκεπασμένο. Θά 'χεις τις εκκλησιές σου, τις πισκοπές και τα μοναστήρια σου. Δίσκους, κεριά, λιβάνια, τάματα, διαθήκες, άσπρα και γρόσια, βακούφια και χτήματα μοναστηριακά, ούλα αφορολόγητα. Θα τα γιομίζεις με διάκους, και με καλόγερους τίγκα. Κι αμάν αμάν. Αλλά τη συμφωνία μας και τα μάτια σου. Γιατί θα σε κρεμάσω με τ' άντερα σου.

Έχεις ακουστά, τίμιε αναγνώστη, για τα μοναστηρίσια γεύματα και τα μοναστηρίσια τραπέζια; Ακόμη αποκρατά ο απόηχος.

Ο Ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας διηγάται πώς ο δεσπότης Ιωαννίνων είχε μια κοιλιά σαν εξάμετρο βαγένι. Και πώς σαν εστρωνότανε για πρόγευμα, έτρωγε δύο οκάδες γιαούρτι σακούλας, και μισή οκά σαρδέλλα παστωμένη με το χουλιάρι την καθησιά. 

Έτσι, λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη με τον σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας και της σκλαβιάς, τι βγήκε; Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά. Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.

Είναι οι φαναριώτες. Οι αόρατοι τουρκολάτρες. Οι πρίντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας. Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ραγκαβήδες, οι μαυροκορδάτοι, και οι πανάθλιοι κωλέττηδες. Αυτή η λύμη και η συφορά. Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου.

Αλλά ροβολάει από τον Όλυμπο και τον Αλφειό και την Κασταλία βρύση. Από τον Κιθαιρώνα, το Βριλησσό και τον Ευρώτα. Είναι η αρχαία αρετή και η νέα λεβεντιά. Είναι η εμορφάδα και το φιλότιμο, η μπέσα, και ο λόγος σπαθί. Το καθαρό μάτι, και το τίμιο χέρι. 

 Δ. Λιαντίνης - Γκέμμα

Χρήστος Μαυρόπουλος

Περισσότερα άρθρα στο: https://www.o-klooun.com/philosophy/d-liantinis-alosi-tis-konstantinoypolis-29-maiou-1453?fbclid=IwAR3JiiRTVxdaIBgzKDs9A9b4779Y1SQ6WiLY0a4xOMJyshsYYcTSYSuhsBI

ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ,OPEN SOCIETY, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ.

H ιδιομορφία της ελληνικής γλώσσα

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα… βιβλίο Γκίνες).

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της…πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σε αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς).Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.
Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος. (Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)
Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την δημιουργικότητα.
Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.
Το ίδιο ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα, βε, ου. ) που έχει η κάθε γλώσσα.
Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων (τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι, είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοί & καλή & καλεί.
Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων.
Προ αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το αιγυπτιακό και το ελληνικό.
Το τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τείχη & τύχει & τοίχοι, λίπη & λείπει & λύπη.
Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ & καλό, καλεί & καλή, σύκο & σήκω, φιλί & φυλή, φιλώ & φύλο.
Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».
Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».
Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.
Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.
Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».
Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική…
Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο.
Παρ’ όλα αυτά, η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου.
Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.
Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ;
Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανακάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια…» Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»…

Φυσικά, δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις…) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρ’ ότι είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα).
Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.
Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει: «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων», ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν: «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρει αυτές που χρειάζεται».
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν – πρώτο – αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».
Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο».
Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ
Είναι προφανές ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά.
Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.
Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» ως αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιες» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.
Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική.
Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι…) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα.
Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρεις επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.
Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης: «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, π.χ.: «σι» = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω… «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω…»
Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά ακόμα και να υπάρχει, πώς είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;
Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.
Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.
Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα.
Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.
Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία.
Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.
Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).
Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.
Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας.
Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».
Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του.
Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά.
Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).
Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε.
Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Περισσότερα στο : https://realoraiokastro.gr/h-%ce%b9%ce%b4%ce%b9%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%ce%b3%ce%bb%cf%8e%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%82/

Ισχυρή η ακροδεξιά στο νέο Ευρωκοινοβούλιο

© Shutterstock Ισχυρή η ακροδεξιά στο νέο Ευρωκοινοβούλιο
Με 173 έδρες το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα αναδεικνύεται σε πρώτη δύναμη του νέου Ευρωκοινοβουλίου σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση σε επίπεδο Ε.Ε.
Οι Σοσιαλδημοκράτες ακολουθούν με 147 έδρες, ενώ στην τρίτη θέση βρίσκονται - σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση - δύο ακροδεξιοί σχηματισμοί που συνολικά συγκεντρώνουν 113 έδρες.
Στην τέταρτη θέση με 102 έδρες βρίσκονται οι Φιλελεύθεροι, ακολουθούμενοι από τους Πράσινους που συγκεντρώνουν 71 έδρες.
Οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί συγκεντρώνουν 58 έδρες, ενώ τα κόμματα της Ενωμένης Αριστεράς συγκεντρώνουν 42 έδρες.

https://www.msn.com/el-gr/news/world/%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%85%cf%81%ce%ae-%ce%b7-%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%bf%ce%b4%ce%b5%ce%be%ce%b9%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b2%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bf/ar-AABWLLZ?li=BBqxHCu&ocid=SK2MDHP#image=1

Γιατί ὁ Ὃμηρος ἀγνοοῦσε τήν ἒκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Θήρας

• ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΙΣΤΟ
• ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Γράφει ὁ ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ*

Ἂραγε πόσοι φιλόλογοι καί ἱστορικοί διερωτήθηκαν γιατί ὁ Ὃμηρος χρησιμοποιεῖ ἀρχαιότατα ὀνόματα πόλεων, ποταμῶν, μαντείων, περιοχῶν, νήσων πού δέν ἲσχυαν στήν ἐποχή του;
Γιατί τό μαντεῖο τῶν Δελφῶν, πού εἶναι παλαιότατο ὂνομα, τό γνωρίζει ὡς Πυθών;
Γιατί τόν Νεῖλο ποταμό τόν γνωρίζει μέ τό ὂνομα Αἲγυπτος; Γιατί τήν Θεσσαλία τήν γνωρίζει ὡς Φθία, τήν Χερώνεια ὡς Ἂρνη, τήν νῆσο Φάρο ὡς πελαγία, ἢτοι πελαγίσια, ὡς εὑρισκομένη στήν ἀνοικτή θάλασσα ἀπό τίς αἰγυπτιακές ἀκτές κ.ἂ.
Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καί μόνη: Ὁ Ὃμηρος ἦταν παλαιότατος ἂνθρωπος, ὁ ἲδιος ὁ Ὀδυσσέας κατά τήν γνώμη μου, ὡς αὐτόπτης μάρτυς τοῦ Τρωικοῦ πολέμου, ὃπως ὑποστηρίζω ἀναλυτικά στά βιβλία μου, καθώς καί ὃτι τό <Ὃμηρος> εἶναι ψευδώνυμο. Ἐτυμολογεῖται στό ἐπίθετο  ὁμός, πού σημαίνει ὃτι καί σήμερα, ὃμοιος ἲδιος (ὁμότιμος, ὁμόλογος, ὁμοτράπεζος, ὃμορρος κλπ), καί στό ρῆμα ἂρω ἢ ἀραρίσκω, ἢτοι συνταιριάζω, ὁμαρτῶ, συμπαρομαρτῶ (βλέπε καί λεξικό Μπαμπινιώτη). Ἂρα Ὃμηρος σημαίνει ὁ ἂνθρωπος πού ἦταν συπαρομαρτών, παρών στά γεγονότα τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου.
Σύμφωνα μέ τόν Διόδωρο Σικελιώτη,(βιβλίο Ε) ὁ Νεῖλος ἒχει ἀλλάξει τέσσερα ὀνόματα. Πρῶτα λεγόταν Ὠκεάνη, προφανῶς διότι ἡ περιοχή τοῦ Δέλτα τοῦ Νείλου ἦταν ἓνα ἀπέραντο τέλμα λόγω τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Δευκαλίωνος ἢ τοῦ Ὠγύγου. Ἀργότερα ὀνομάσθηκε Ἀετός γιά τήν ὁρμητική ροή τῶν ὑδάτων του. Στήν συνέχεια ὀνομάσθηκε Αἲγυπτος, ὃταν εἶχε ἀρχίσει ἡ δεύτερη πλημμύρα τοῦ Αἰγαίου ἀπό τόν Εὒξεινο πόντο, στόν κατακλυσμό τοῦ Δαρδάνου, πού πρέπει νά συνέβη πρίν τό 3.000 π.Χ. Τέλος ὀνομάσθηκε Νεῖλος.
Ὁ Ὃμηρος ὃμως δέν τόν γνωρίζει μέ τό ὂνομα αὐτό, διότι προφανῶς ἒζησε στήν ἐποχή τοῦ Αἰγύπτου. Ἂλλωστε ἓνας Ἰθακίσιος ἀναφέρεται στήν Ὀδύσσεια μέ τό ὂνομα Αἲγυπτος.
Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὃτι ὁ Ὃμηρος ἀρεσκόταν νά ἀναφέρεται στά παλιά. Ἀλλά γιατί; Γιά νά προβληματίση τό ἀκροατήριό του; Τότε, γιατί δέν ὀνομάζει καί τήν Ἀθήνα μέ τό παλαιότερο της ὂνομα, πού ἦταν Κεκρωπία, (τό ἀκόμη παλαιότερο πού ἦταν Ἀκταία) καί τήν Θήβα Καδμεία;
Διότι ἁπλούστατα, δέν ἒζησε στίς ἐποχές ἐκεῖνες πού εἶχαν τά ὀνόματα αὐτά πρίν τό 5.000 π.Χ.
Ἀλλά καί τήν Θεσσαλία, τήν γνωρίζει ὡς Φθία, ἡ ὁποία παλαιότερα ἦταν μία τεράστια ἐνδοχωρική λίμνη, ὃπως μαρτυροῦν οἱ βράχοι τῶν Μετεώρων καί, ὓστερα ἀπό μεγάλο σεισμό ἢ σεισμούς, τά νερά της διέρρευσαν ἀπό τήν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν στό Αἰγαῖο. Ἒτσι ἡ λίμνη σιγά σιγά ἐλαττωνόταν, <ἒφθινε> (ὃπως λέγαμε κάποτε τόν φυματικό <φθισικό>, ἐπειδή τόν ἒφθειρε ἡ ἀρώστεια), καί ὀνομάσθηκε Φθία. Ἀπομεινάρι τῆς Φθίας εἶναι ἡ σημερινή λίμνη τῆς Κάρλας, πού ἀρχίζει καί πάλι νά γεμίζη μέ νερό. Ὃταν ἦλθαν οἱ Θεσσαλοί, πού δέν λέγονταν ἒτσι, ἡ περιοχή εἶχε πιά ἀποστραγγισθῆ καί εἶχε γίνει ὁ μεγάλος Θεσσαλικός κάμπος. Κατάλοιπο τῆς ἐνδοχωρικῆς αὐτῆς λίμνης, πού διέρρρευσε ὓστερα ἀπό μεγάλο σεισμό ἢ σεισμούς πρός τήν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν καί τήν θάλασσα, εἶναι οἱ βράχοι τῶν Μετεώρων. Οἱ ἐπήλιδες ἐγκαταστάθηκαν στήν <θέσιν ἁλός>, δηλαδή ἐκεῖ ὃπου πρίν ὑπῆρχε θάλασσα, ὁπότε ἡ περιοχή ὀνομάσθηκε Θεσσαλία καί οἱ κάτοικοι Θεσσαλοί.
Ἀλλά καί σήμερα ἀκόμη, μέσα στόν αἰῶνα πού μόλις πέρασε, πολλά τοπωνύμια τῶν Ἀθηνῶν ἂλλαξαν.
Ποιός θυμᾶται σήμερα ποιό ἦταν τό Δουργούτι (σήμερα Νέος Κόσμος), τό Κατσιπόδι (Δάφνη), τό Χασάνι (Ἑλληνικό), τά Ἀλωνάρια (Κηφισιά), οἱ Κουκουβάουνες (Μεταμόρφωση), ὁ Ποδονίφτης (Νέα Φιλαδέλφεια), ἡ Μαγκουφάνα (Πεύκη), τό Τατόϊ (Δεκέλεια, ὃπως καί στήν ἀρχαιότητα), οἱ Ποδαράδες (Νέα Ἰωνία) κλπ.;
Τό ἲδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἐποχή πού ἒζησε ὁ Ὃμηρος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐκθειάζει, τόσο στήν Ἰλιάδα ὃσο καί στήν Ὀδύσσεια, τόν χαλκό, πού ἐμφανίσθηκε στήν Ἑλλάδα στά τέλη τῆς νεολιθικῆς ἐποχῆς, γύρω στό 5.000 μέ 4.000 π.Χ. ὃπως δείχνει χυτήριο πού βρέθηκε στήν Ἀραφήνα, τήν σημερινή Ραφήνα. Ὃλα τά ὃπλα τοῦ Τρωικοῦ πολέμου εἶναι χάλκινα, οἱ θώρακες, οἱ ἀσπίδες, οἱ περικεφαλαῖες, τά ξίφη, οἱ αἰχμές βελῶν καί ἀκοντίων. Ὁ Ὃμηρος ἀναφέρεται σποραδικῶς καί στόν σίδηρο, ἀλλά σάν πολύτιμο ἀποθεματικό μέταλλο, καθώς ἦταν δύσκολος στήν ἐπεξεργασία (<πολύκμητος>). Ἐπίσης ἀναφέρεται στόν χρυσό, στό ἀσήμι, στόν μόλυβδο ἀλλά καί στόν κασσίτερο. Κυρίως ὃμως ἀναφέρεται διαρκῶς στόν χαλκό, τόν ὁποῖο χαρακτηρίζει μέ πολλά κοσμητικά ἐπίθετα ὃπως ἐρυθρός, αἲθωψ (ἀστραφτερός), ἦνωψ (λαμπρός, ἀκτινοβολών), φαεινός (φωτεινός) κ.ἂ.

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΝΗΣΟΣ ΦΑΡΟΣ;

William R. Shepherd (1871 – 1934) – Shepherd, William R.: Historical Atlas. New York: Henry Holt and Company, 1923.

Τήν νῆσο Φάρον, ἀπό τήν ὁποία πῆραν τό ὂνομα ὃλοι οἱ φάροι τοῦ κόσμου, ὁ Ὃμηρος τήν τοποθετεῖ ἀνοικτά τῶν αἰγυπτιακῶν ἀκτῶν, στό πέλαγος, καί λέει ὃτι χρειαζόταν κανείς νά κωπηλατεῖ μία ὁλόκληρη ἡμέρα καί μέ ἀέρα πρίμο γιά νά φθάση. Ὁ πολύ νεώτερος γεωγράφος Στράβων, βρίσκει τήν νῆσο Φάρον πολύ πλησίον τῶν ἀκτῶν τῆς Αἰγύπτου καί νομίζει ὃτι ὁ Ὃμηρος λανθάνει, μολονότι τόν ἀναγνωρίζει σάν τόν πατέρα τῆς Γεωγραφικῆς ἐπιστήμης. Ὃμως δέν ἒσφαλε ὁ Ὃμηρος. Οἱ προσχώσεις τοῦ Νείλου τήν ἒφεραν πολύ κοντά στίς αἰγυπτιακές ἀκτές στήν ἐποχή τοῦ Στράβωνος, γύρω στό 100 μ.Χ. περίπου. Σήμερα δέν ὑπάρχει πιά ἡ νῆσος Φάρος. Ἒχει συγχωνευθῆ μέ τίς ἀκτές τῆς Ἀλεξανδρείας.
Ἀλλά καί ἡ Ἒφεσσος, λιμάνι ἦταν στήν ἐποχή τῆς ἐπαίσχυντης Ἀνταλκίδειας εἰρήνης τῶν Σπαρτιατῶν μέ τούς Πέρσες. Τώρα ἀπέχει περί τά 10 χιλιόμετρα ἀπό τό Κουσάντασι τῆς Τουρκίας, ὃπου ζοῦν πολλοί παλαιοί Κρῆτες καί μιλοῦν ἑλληνικά.

Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣ

Τό ἐρώτημα λοιπόν εἶναι πότε ἒζησε ὁ Ὃμηρος. Φαίνεται, ἀπό τά στοιχεῖα πού παραθέσαμε, καί θά παραθέσουμε κι ἂλλα στήν συνέχεια, ὃτι ἦταν παλαιότατος ἂνθρωπος καί δέν ἒζησε οὒτε ἒγραψε τό 8ο π.Χ. αἰῶνα. Ἡ παλαιότητά του καταφαίνεται καί ἀπό τό γεγονός ὃτι, ἐνῶ μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν θαλασσοκρατία τοῦ Μίνωος, φαίνεται νά ἀγνοῆ τήν πλανητικῶν διαστάσεων ἒκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Θήρας, πού ἒγινε γύρω στό 1.600 π.Χ. καί κατέστρεψε τόν μινωικό πολιτισμό.
Ἒτσι, στήν Ὀδύσσεια μᾶς ἀναφέρει ὃτι στήν Κρήτη ἀνθοῦσαν 90 πόλεις, πού τίς κατοικοῦσαν Ἐτεόκρητες (γηγενεῖς Κρῆτες δηλαδή), θεϊκοί Πελασγοί καί <τριχάηκες> Δωριεῖς (φαίνεται ὃτι οἱ Δωριεῖς θά ἦσαν δασύτριχοι). Θά μποροῦσε ὁ ποιητής, πού εἶναι παντογνώστης καί πηγή πληροφοριῶν γιά κάθε μεταγενέστερο συγγραφέα, ποιητή, φιλόσοφο, ἱστορικό κλπ., νά κάνη κάποια ἀναφορά στήν φοβερή αὐτή ἒκρηξη. Ἀπεναντίας, μᾶς ὁμιλεῖ γιά 90 ἀνθοῦσες πόλεις τῆς μινωικῆς Κρήτης.
Μήπως ἒζησε λοιπόν ὁ Ὃμηρος πρίν ἀπό τήν μεγάλη ἒκρηξη τοῦ ἡφαιστείου τῆς Θήρας; Ὁπότε, δικαιολογημένα δέν γνωρίζει τό συμβάν, ἂν ἒζησε πιό μπροστά ἀπό αὐτό.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΦΑΙΣΤΟ

Ἐπίσης στήν Ὀδύσσεια μᾶς ἀναφέρει ὃτι ἡ Φαιστός ἦταν παραθαλάσσια περιοχή τῆς Γόρτυνος, νοτιοδυτιά τῆς Κρήτης. Καί πῶς ἀλλοιῶς ἂλλωστε; Θαλασσοκράτωρ ἦταν ὁ Μίνως, ἐπίνειο θά εἶχε γιά τόν στόλο του.
Καί ὃμως, ὁ Στράβων πάλι ἀναφέρει ὃτι ἡ Φαιστός ἀπεῖχε 20 στάδια ἀπό τήν θάλασσα, δηλαδή γύρω στά 3,5 χιλιόμετρα. Ὁ μεγάλος ὁμηριστής μητροπολίτης Εὐστάθιος τῆς Θεσσαλονίκης, πού ἒζησε 1.000 χρόνια ἀργότερα ἀπό τόν Στράβωνα, τό 1.000 μ.Χ., μᾶς πληροφορεῖ ὃτι ἡ Φαιστός ἦταν <μεσογαία>, ἢτοι εὑρισκομένη στήν ἐνδοχώρα. Σήμερα ἡ Φαιστός ἀπέχει πολλά χιλιόμετρα ἀπό τήν θάλασσα. Ἑπομένως, πότε ἒζησε ὁ Ὃμηρος;

Ἒγκυροι γεωλογικοί χάρτες τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν δείχνουν ὃτι στήν περιοχή τῆς Φαιστοῦ, 7.000 χρόνια πρίν ἀπό σήμερα, ἡ ἀκτογραμμή τῆς περιοχῆς αὐτῆς τῆς Κρήτης ἐλάχιστα μεταβλήθηκε, Ἦταν μεγαλύτερη, πρός τό Λιβυκό πέλαγος, καί μειώθηκε κατακλυσθεῖσα ἀπό τά ὓδατα. Ναυάγιο ἂλλωστε τῆς Μεσογείου εἶναι ἡ Κρήτη. Μήπως λοιπόν ὑπῆρχε ἐκεῖ κάποιο ἀκρωτήριο Φαιστός, ὃπως λέει ὁ Ὃμηρος, ὃπου βρισκόταν ὁ ναύσταθμος τοῦ Μίνωος, πού κατεκλύσθη ἀπό τίς πλημμύρες τοῦ Αἰγαίου καί ἀχρηστεύθηκε, ὁπότε ἡ κυρίως πόλη τῆς Φαιστοῦ, πού ἒτσι κι ἀλλοιῶς βρισκόταν κοντά στήν θάλασσα (κατά τόν Στράβωνα) ἒγινε περισσότερο <μεσογαία> κατά τόν Εὐστάθιο, λόγω προσχώσεων ποταμῶν;
Καί πῶς γνωρίζει αὐτή τήν λεπτομέρεια ὁ Ὃμηρος; Γνωρίζει δηλαδή ὃτι στό νοτιοδυτικό ἂκρο τῆς Κρήτης, στήν Γόρτυνα, ὑπάρχει ἀκρωτήριο μέ τό ὂνομα Φαιστός, ὃπου τσακίστηκαν μερικά πλοῖα τοῦ Μενελάου. Αὐτή ἡ γνώση δικαιολογεῖται μόνο ἂν ὁ Ὃμηρος ζοῦσε ἐκείνη τήν ἐποχή. Ἰδού καί οἱ στίχοι τῆς ραψωδίας Ὀδ. γ 293 κ.ἑξ. ὃπως τούς ἀποδίδω στήν πρόσφατα κυκλοφορήσασα ἒμμετρη Ὀδύσσεια (καί Ἰλιάδα):
Ὑπάρχει πέτρα ἀπόκρημνη καί λεία μέσ᾽ στήν θάλασσα
στήν ἐσχατιά τῆς Γόρτυνος, σέ πόντο σκοτεινό,
στό δυτικό ἀκρωτήρι ὠθεῖ κῦμα μεγάλο ὁ Νότος,
᾽κεῖ στήν Φαιστό, βράχος μικρός τό κῦμα ἀποδιώχνει.
Ἀλλά καί ὁ ὑπερεπιστήμων ὃλων τῶν ἐποχῶν, ὁ Ἀριστοτέλης, κάνει μία συγκλονιστική ἀποκάλυψη στά <Μετεωρολογικά>. Ἀφοῦ ἀναλύει τίς γεωλογικές μεταβολές στόν πλανήτη μας, δηλαδή πῶς οἱ ξηρές γίνονται θάλασσες καί οἱ θάλασσες στεριές μέ τήν καταλυτική ἐπίδραση τῶν ποταμῶν, ἀναφερόμενος στόν Ὃμηρο λέει τά ἑξῆς:
<Ὁ Ὃμηρος ἀναφέρεται στήν περιοχή τῆς Αἰγύπτου εἲτε σάν νά μήν εἶχε κτισθεῖ ἀκόμη ἡ Μέμφις, εἲτε σάν νά ἑτοιμάζεται νά κτιστεῖ τήν ἐποχή ἐκείνη. Τό πιθανότερο λοιπόν πού ἰσχύει ὡς πρός τήν γέννηση τοῦ Ὁμήρου, εἶναι νά ἒχει συμβεῖ ἐκείνη τήν ἐποχή>.
Ἀλλά πότε καί ἀπό ποιόν ἱδρύθηκε ἡ Μέμφις; Δηλαδή τό σημερινό Κάϊρο; Ἀς δοῦμε τί λέει ἡ ἐγκυκλοπάιδεια ΔΟΜΗ. Στόν τόμο 18 καί στήν σελίδα 407 ἀναφέρει τά ἑξῆς:

Franck Monnier (Bakha) – Franck Monnier, Les forteresses égyptiennes

ΜΕΜΦΙΣ: Ἀρχαία πόλη τῆς Αἰγύπτου, πρωτεύουσα κατά τήν περίοδο τοῦ ἀρχαίου βασιλείου, στήν δυτική ὂχθη τοῦ Νείλου. Ἱδρύθηκε ἀπό τόν φαραώ Νάρ Μέρ, πού ταυτίζεται μέ τόν Μήν.
Καί στήν σελίδα 707 τοῦ ἲδιου τόμου 18 ἀναγράφονται τά ἑξῆς:
ΜΗΝ (34 αἰῶνες π.Χ.). Φαραώ τῆς Αίγύπτου. Σύμφωνα μέ τόν Ἡρόδοτο, στόν Μήν ὀφείλεται ἡ ἓνωση τῶν δύο βασιλείων τῆς Ἂνω καί τῆς Κάτω Αἰγύπτου. Ὑπολογίζεται ὃτι ἀνέβηκε στόν θρόνο περίπου τό 3.300 π.Χ. καί ὑπῆρξε ὁ ἱδρυτής τῆς πρώτης θινιτικῆς δυναστείας. Καταγόταν ἀπό τήν Ἂνω Αἲγυπτο καί ἒχτισε τήν πόλη Μέμφιδα, τήν ὁποία ὃρισε πρωτεύουσά του. Διακρίθηκε ὡς στρατιωτικός καί νομοθέτης. Ὁ Μήν συχνά ταυτίζεται μέ τόν Μέρ.
Τό τελικό ἐρώτημα, ἂν ὃλα αὐτά πού τεκμηριώνουν οἱ ἀρχαῖες γραφές εἶναι ἀληθινά, εἶναι πότε ἒγινε τελικά ὁ Τρωικός πόλεμος; Πόσο παλαιός εἶναι ὁ Ὃμηρος; Πόσο παλαιά εἶναι ἡ Ἑλλάδα;
Καί πόσο παλαιά εἶναι ἡ ἱστορία τῶν Ἑλλήνων;
ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ
*Ο κύριος Κώστας Δούκας είναι δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ) ερευνητής και συγγραφέας ( μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών) και ασχολείται επί 40ετία με την Ομηρική γραμματεία. Έχει μεταφράσει ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ σέ πεζό και, τελευταία, σε έμμετρο λόγο, μετά σχολίων, με την διάσωση του 80% των λέξεων του Ομήρου.
Άρθρα του κ. Δούκα

• Αποκωδικοποίηση της Οδύσσειας από τον Κώστα Δούκα
• Γιατί δεν καταγόμαστε από τον πίθηκο
• Οἱ λέξεις τοῦ Ὁμήρου θεραπεύουν πᾶσαν νόσον…
• Αρχαίες και Σύγχρονες αντιλήψεις για το Σύμπαν

https://ecozen.gr/2019/05/omiros-ekrixi-faisteioy-tis-thiras/?fbclid=IwAR1KMEmN-tcW-w2RV_StzYs6nw-mbhQfj7JXUKGoH60Ckpg8jYPWMslGzkQ

Επίδαυρος σημαίνει "Δρα Επί της Αύρας"

Η εξαίρετη ακουστική για την οποία το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου είναι διάσημο, οφείλεται στα πέτρινα εδώλια του (στα καθίσματα των θεατών), καθώς το σχήμα και η διάταξή τους είναι ιδανικά για το φιλτράρισμα των θορύβων χαμηλής συχνότητας, καταδεικνύει η έρευνα ειδικών επιστημόνων.

Ήδη από τον 1ο π.Χ αιώνα, ο Ρωμαίος αρχιτέκτονας Βιτρούβιος θαύμαζε το πώς οι αρχαίοι Ελληνες είχαν διαρυθμίσει τα καθίσματα της Επιδαύρου «σύμφωνα με την επιστήμη της αρμονίας» για να ακούγονται καθαρότερα οι φωνές των ηθοποιών. Ακόμα και ο παραμικρότερος ψίθυρος στη σκηνή του θεάτρου ακούγεται πεντακάθαρα στις τελευταίες θέσεις σε απόσταση 60 μέτρων.

Εκτός από τις αρχαίες πηγές, «σύγχρονες ακουστικές έρευνες αποδεικνύουν ότι στα αρχαία θέατρα έχουν εφαρμοστεί βασικές αρχές σχεδιασμού που εξασφαλίζουν ηχοπροστασία, ακουστική ζωντάνια, διαύγεια και καταληπτότητα του θεατρικού λόγου. Μια από τις βασικότερες αρχές είναι η ενίσχυση της φωνής με έγκαιρες, θετικές ηχοανακλάσεις επάνω σε στοιχεία του θεάτρου (δάπεδο ορχήστρας, πρόσοψη κτιρίου σκηνής, λογείο), για την εξασφάλιση ενός φυσικού, αυτοδύναμου (παθητικού) μεγαφώνου, που αναπληρώνει τις ενεργειακές απώλειες, κυρίως στα υψηλότερα καθίσματα του κοίλου».

Oι υπολογισμοί τους έδειξαν ότι οι κλιμακωτές θέσεις του θεάτρου λειτουργούν ως ηχητικό φίλτρο, καθώς το σχήμα τους είναι ιδανικό για να καταστέλλει τους ήχους χαμηλής συχνότητας, κύριο συστατικό του θορύβου. Η διάταξη των θέσεων, που θυμίζει τα πάνελ ηχομόνωσης σε σχήμα αβγοθήκης, φιλτράρει τις συχνότητες κάτω από 500 Hertz, όπως το μουρμούρισμα του κοινού και το θρόισμα των φύλλων.

Η εξασθένιση των χαμηλών συχνοτήτων επιτρέπει να ακούγονται πλουσιότερες οι φωνές των ηθοποιών, που αποτελούνται κυρίως από υψηλές συχνότητες. Η αφαίρεση των χαμηλών τόνων από τις φωνές δεν δημιουργεί πρόβλημα, καθώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να συμπληρώνει τις συχνότητες που λείπουν - ένα φαινόμενο που αξιοποιείται σε ηχεία μικρού όγκου τα οποία ακούγονται στο αφτί πολύ μεγαλύτερα.

Οι ερευνητές παραδέχονται ότι η παρουσία κοινού στο θέατρο πιθανότατα θα άλλαζε την ακουστική του με τρόπο που δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί, λόγω του περίπλοκου σχήματος και της ανομοιογένειας του ανθρώπινου σώματος. Υποστηρίζουν όμως ότι τα συμπεράσματά τους για το θέατρο της Επιδαύρου θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στο σχεδιασμό σταδίων με καλύτερη, φυσική ακουστική.

Η λέξη Επίδαυρος σημαίνει "Δρα Επί της Αύρας"...

Δεν είναι τυχαία και η ύπαρξη των Ασκληπιείων εκεί, που έχει να κάνει με τον ήχο, την ακουστική, την επίγεια μουσική αρμονία η οποία συγχρονίζεται με την συμπαντική μουσική αρμονία και την ίαση.

Η ακουστική λοιπόν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου έχει το αξιοπερίεργο, ότι έτσι όπως ακούγονται καθαρά τα Ελληνικά εκεί, δεν μπορούν να ακουστούν άλλες γλώσσες, υπάρχει δηλ. κάποιου είδους συντονισμού του ήχου, της Μαθηματικής Ελληνικής γλώσσας, του χώρου και της ακουστικής, και αυτό γιατί η Ελληνική γλώσσα είναι μουσική γλώσσα.

Γνωστή δε η σχέση μεταξύ μουσικής αρμονίας και των μαθηματικών και των μαθηματικών με την αρμονία του σύμπαντος, όπως επίσης γνωστό είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η μουσική, η αριθμητική η γεωμετρία και η αστρονομία ήταν αδελφές επιστήμες.

https://elhalflashbacks.blogspot.com/2017/11/epidauros-simainei-dra-epi-tis-auras.html?fbclid=IwAR1n0o5MGTtstM702xyIhQ3C1ha9Wi98Z4LZabx85CzE1jy9axHKyeXbzps

ΕΚΛΟΓΕΣ 2019 - ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΜΑΧΗ...

Γράφει ο Ηλίας Ηλιακόπουλος

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝΤΗΝ ΜΑΧΗ...

Σε λιγες ωρες χαραζει και οι εκλογες μπροστα μας.Δωστε τη χαριστικη βολη στους ψευτες .
Σε αυτους που ερριξαν τα ονειρα σας στα βαλτονερα.
Σε αυτους που σας φορτωσαν χρεη,σε αυτους που ακομη συνεχιζουν τα ψευτικα τα λογια τα μεγαλα...Σε αυτους που σας πηραν τα παιδια σας ,μακρια σας...
Σε αυτους που σας αφησαν ανεργους,σε αυτους που ειχαν το θρασος να σας εγκαταλειπουν βορα στους λογης λογης κακοποιους που μαστιζουν τη χωρα μας...
Σε αυτους που σας πηραν την αναπτυξη και δεν θα σας την φερουν ποτε πισω.
Μη ψηφισετε ομως ουτε τους αλλους λαοπλανους ,που σας μιλουν για αλλαγη πορειας αλλα στην ουσια φορουν την προβια του λυκου...
Ουτε τους ψευτοεθνικιστες,που θελουν τωρα θεσεις με τα δικα σας κολυβα...
Και τετοιους εχει πολλους .Τους γνωριζετε...
Πασαλειμενους με την μπογια του Εθνοσωτηρα...!
Ψηφιστε εκεινους που δεν σας ειπαν πολλα και καναν περισσοτερα...
Ειναι εκεινοι που δεν υπεγραψαν μνημονια ,δεν προδωσαν την Μακεδονια και ορθωσαν αναστημα στις δυσκολες ωρες...
Αυτους ψηφιστε ,τους αντισυστημικους και ασημους,που ακομη δεν ελεγχει το συστημα...
Γιατι οπως σας ειπα ,η ψηφος ειναι σφαιρα που σχιζει τον αερα...
Και πεφτει εκει που πρεπει και γινεται δρεπανι και ολα τα ξεκανει...
Καλο βολι!

Ηλίας Ηλιακόπουλος

 Αλεξανδρούπολη ·