525) Πολεμώντας για την αποκατάσταση της Δικαιοσύνης

Εδώ και δεκαετίες η χώρα έχει μπει σε μια τροχιά εξαναγκασμένης παρακμής και ολικής ισοπέδωσης της αξιοπρέπειας του Έλληνα και της Ελληνίδας. Ζούμε σε μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία πολλοί έχουν αποδεχθεί σαν φυσική τάξη και διαιωνίζουν με την αδράνειά τους τα κακώς κείμενα του τόπου. Ορισμένοι από εμάς που δεν έχουν ενσωματώσει τον εαυτό τους στην αποχαυνωμένη μάζα ψάχνουν τρόπους να αναστρέψουν το κακό που έχει ήδη γίνει και να δώσουν στον ελληνικό λαό έναν τρόπο να ελπίζει ξανά.

Συχνά αναρωτιόμαστε πόσο ακόμα θα συνεχίζεται η ασυδοσία των κυβερνώντων, ο δόλος και η αλαζονεία που έχει επιδείξει έως τώρα ένα ολόκληρο σύστημα εναντίον μας. Διώξεις, απειλές, τρομοκρατικές επιθέσεις, παραβίαση κάθε ατομικής και οικογενειακής ελευθερίας και συστηματική καταστρατήγηση του Συντάγματος με βοηθό την τηλεόραση και τα σκουπιδο-Μ.Μ.Ε. κάθε μορφής, και όλα αυτά προκειμένου να καταφέρει να μείνει στην εξουσία κυριολεκτικά δια της βίας μια συμμορία ανακυκλούμενων αλητών. Αθώοι οικογενειάρχες βρίσκονται προφυλακισμένοι στα κελιά της Τιμής, δύο νεαρά παλληκάρια, συναγωνιστές μας, είναι νεκρά από το παρακράτος και κανένας πουλημένος δεν έχει ορθώσει το ανάστημά του στη λαίλαπα των ψευδών, των συκοφαντιών, των ύβρεων, ακόμα και στη βεβήλωση της μνήμης των νεκρών μας...Έως πότε; Πότε θα επιστρέψει η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη στην ελληνική πραγματικότητα;

 

Η θεία Νέμεσις από την αρχαιότητα για τη φυλή μας θεωρείται η αποκατάσταση της ηθικής τάξης στα ανθρώπινα πράγματα. Κάθε ασέβεια στους φυσικούς νόμους, στον θείο λόγο, στο Δίκαιο, στην Αλήθεια, επέφερε την τιμωρία («Τίσις») αυτού που την επιδείκνυε. Ωστόσο κατά το γνωστό «συν Αθηνά και χείρα κίνει», δεν είναι συνετό ούτε αποδεκτό από τους Θεούς να περιμένει κάποιος τη θεία επέμβαση μοιρολατρικά και ράθυμα. Ο καθένας από εμάς που ισχυρίζεται πως νοιάζεται για την αποκατάσταση της ηθικής ισορροπίας στα πολιτικά πράγματα ή πως έχει πράξει τα δυνατά ώστε να μην κυβερνάται από κλέφτες, οπωσδήποτε δεν δικαιούται να περιμένει απλώς ότι μια ωραία ημέρα θα ελευθερωθεί ο Έλληνας από τα πνευματικά και οικονομικά του δεσμά χωρίς Αγώνα.

Ο Αγώνας αυτός γεννιέται και πυρώνεται καταρχάς μέσα μας. Η επανάσταση για τον Εθνικιστή δεν είναι απλά μια στομφώδης και επιτηδευμένη απαλλαγή από τα ενοχικά σύνδρομα όπως συμβαίνει με τους αριστερούς όλα αυτά τα χρόνια. Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα σε έναν ωκεανό ψεμμάτων από μόνη της αποτελεί μια επαναστατική αρχή για έναν άνθρωπο. Η έμπρακτη αμφισβήτηση όσων μας σερβίρουν από το Δημοτικό μέχρι τα γεράματά μας, δια μέσου της μαρξιστικής πανούκλας που έχει διαβρώσει την Παιδεία και τα ΜΜΕ (ακροαριστεροί μισέλληνες συγγραφείς διδακτικών βιβλίων τύπου Ρεπούση και μεγαλοδημοσιογράφοι με βίλες αλλά Κνίτικο παρελθόν) αποτελεί επαναστατική πράξη. Η υποστήριξη της Χρυσής Αυγής, που τόσο έχει λοιδωρηθεί από τους πολιτικούς αντιπάλους της σαπίλας, από χιλιάδες κόσμο και η ανυπακοή πολλών νέων στις Σειρήνες των Μ.Μ.Ε. είναι σημάδια ότι πολλά κύτταρα αυτού του ταλαιπωρημένου οργανισμού που λέγεται Ελλάδα ζουν ακόμη και ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει δώσει ακόμη την απάντησή του στον πόλεμο των Σιωνιστών και των εντολοδόχων τους εις βάρος του Κινήματος.

 

Με κάθε εφόδιο που διαθέτει ο καθένας οφείλει να πορεύεται στην κατεύθυνση του Δίκαιου και της Τιμής εάν δεν επιθυμεί να είναι μια ζωή δούλος ή υποτακτικός. Για ό,τι συμφορά έχουν προκαλέσει οι εχθροί μας, ο εχθροί της Ελλάδας, η απάντηση θα έρθει, αλλά όπως συμβαίνει από τις απαρχές της ανθρωπότητας, θα έρθει με πόλεμο και δημιουργία. Η συμπαντική νομοτέλεια αποτυπώνεται μέσω της θείας Δίκης, της Νεμέσεως, αλλά κανείς δεν επιβιώνει αν δεν έχει την πρόθεση να πολεμήσει.

«Ο πόλεμος είναι πατέρας όλων, όλων βασιλιάς. Άλλους ανέδειξε σε θεούς και άλλους σε ανθρώπους, άλλους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους.»

Ηράκλειτος

 Κατηγορία Σχολιασμός

Κατηγορία Σχολιασμός

Κατηγορία Σχολιασμός

Αρχαία Ελληνικά: Οι βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας - Σε μια χώρα που γεννήθηκε το πνεύμα της επιστήμης και η φιλοσοφία, που η τέχνη έφτασε στο αποκορύφωμα της, που το θέατρο αποτέλεσε σχολείο υψηλού επιπέδου για όλες τις ηλικίες, σε μια χώρα που δεν υπήρξε πόλη χωρίς θέατρο – μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του πολιτισμού – δεν θα ήταν δυνατό να μην έχουν υπάρξει και αγαπηθεί και οι βιβλιοθήκες.

Κάνε κλίκ >>Αρχαία Ελληνικά: Οι βιβλιοθήκες της αρχαίας Ελλάδας:

Ορσηίς - Η μητέρα των Ελλήνων - Είμαστε εδώ, γιατί είμαστε Έλληνες. Θα υπερασπιστούμε με κάθε κόστος τις αξίες και τα ιδανικά του Ελληνισμού, τους μοναδικούς αληθινούς πατέρες μας και τα Ιερά τους. Ακόμη κι ένας να μείνει, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως, υπάρχει αντίσταση στο σκοτάδι που εκθεμελίωσε τις αρχές του Ελληνισμού. ~ Πνευματικά Δικαιώματα ~ Πληροφορίες για Ορσηίδα: Μιχάλης Καλόπουλος (συγγραφέας), Απολλόδωρος, Ελληνική Μυθιστορία Μουσική: Hans Zimmer, AudioMachine

520) Η Φυλετική Κοινότητα στην αρχαιοελληνική κοινωνία

     

Είναι πραγματικά θλιβερό η Ιστορία να διαστρεβλώνεται και να αποδίδεται, σύμφωνα με τις πολιτικές ανάγκες και απαιτήσεις. Για την Ελλάδα του 2014, η έννοια της Φυλής, αποτελεί ένα αναχρονιστικό στοιχείο, ή αν θέλετε, έναν παράγοντα που « είναι υπεύθυνος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» (!). Πως γίνεται οι Φυσικοί Νόμοι, και ειδικότερα, η εθνική ταυτότητα να απειλούν την ειρήνη και τα .ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένα ζήτημα που καλούνται να μας εξηγήσουν οι νέοι αυτοί διαμορφωτές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Η έννοια της Φυλής κατείχε περίοπτη θέση στην αντίληψη των αρχαιοελλήνων, διότι ακριβώς ήταν ο στυλοβάτης της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας. Η σημασία της Φυλής, της κοινής καταγωγής των Ελλήνων δηλαδή, καθόριζε, ερμήνευε και αιτιολογούσε σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της κοινωνίας. Με λίγα λόγια, η αρχαιοελληνική κοινωνία ήταν κάτι παραπάνω από «ξενοφοβική», ακόμη και η Αθήνα, όπως θα χαρακτηριζόταν σήμερα από την νέα πολιτική ατζέντα, η οποία αποτελεί και τη πιο κραυγαλέα απόδειξη της δυναμικής που έχει αναπτύξει η νέα τάξη πραγμάτων. Αξίες, Ήθη και Αντιλήψεις, οι οποίες θεωρούνταν δεδομένες για χιλιάδες έτη, πλέον, κακοποιούνται και αποκρύπτονται. Τα ιστορικά τεκμήρια, τα στοιχεία τα οποία εδράζονται σε αποσπάσματα της αρχαιοελληνικής γραμματείας αλλά και στην αρχαιολογική έρευνα είναι αμέτρητα. Συνεπώς θα αρκεστούμε σε κάποια ιστορικά στοιχεία, τα οποία όμως είναι αρκετά ώστε να δώσουν μια εικόνα της κοινωνίας της Αρχαίας Ελλάδας.

 

  Αρχικώς, πρέπει να αναφερθούμε στην πολιτική ταυτότητα εκείνων των πόλεων, οι οποίες είναι ιστορικώς παραδεδεγμένο ότι ακολουθούσαν αδιαμφισβήτητα μια φυλετική πολιτική. Η Σπάρτη, η περιβόητη αυτή δωρική πολιτεία, διαπνεόταν από μια εθνική - φυλετική αντίληψη, όπου το άτομο γίνεται ένα με το σύνολο και υποτάσσει το «εγώ» του στο  συμφέρον της Κοινότητας. Αυτή η Κοινότητα, σαφώς, αποτελείτο από άτομα που κοινούς δεσμούς Αίματος Είναι οι γνωστοί «Όμοιοι». Έτσι η Σπάρτη αποτελούσε το πιο οργανωμένο φυλετικό κράτος, με Νόμους που προάσπιζαν την φυλετική ομοιογένεια. Όσο ήταν δυνατό, οι ξένοι απαγορευόταν να εγκατασταθούν στη πόλη της Σπάρτης και γι΄αυτό φρόντιζε η «Ξενηλασία». Η πολιτική αυτή της Σπάρτης, είναι λίγο ως πολύ γνωστή. Αυτό όμως το οποίο θα πρέπει να τονισθεί είναι η αντίστοιχη, διαφορετική βέβαια, πολιτική της Αρχαίας Αθήνας. Ο βαθμός της κρατικής παρέμβασης στην διασφάλιση της φυλετικής ομοιογένειας προσαρμοζόταν ανάλογα με το ιστορικό υπόβαθρο κάθε μιας πόλης - κράτους. Είναι γνωστό ότι η αρχαία Ελλάδα, αν και εθνικώς οι δεσμοί ήταν ισχυρότατοι, πολιτικώς ήταν διασπασμένη. Επομένως δεν μπορούμε να μιλούμε για ενιαίο κράτος, μέχρι τουλάχιστον το 337 ( αν και η Αττική συμμαχία του 477π.Χ μπορεί να θεωρηθεί πολιτικός σχηματισμός ), όταν ο Φίλιππος προχώρησε στο λαμπρό επίτευγμα, της πολιτικής ένωσης των Ελλήνων. Αυτό όμως για το οποίο μπορούμε να μιλούμε είναι η φυλετική αντίληψη των ελληνικών πόλεων, ορώμενη έστω μέσα στα τοπικιστικά πλαίσια κάθε μιας και φυσικά το άθροισμα αυτών που είναι η Ελληνική συνείδηση. Η ανάγκη, λοιπόν προασπίσεως της ταυτότητας, διαπότιζε σχεδόν όλες τις πολιτικές κοινότητες των Ελλήνων. Έτσι, είτε μιλούμε για «ξενηλασία» της δωρικής πολιτείας, είτε για «κοινωνική φυλετική πολιτική» της Αθήνας, εννοούμε τους θεσμούς εκείνους οι οποίοι αν και με διαφορετικά μέσα, επέβαλαν τον ίδιο στόχο: Την διασφάλιση της ομοιογένειας δια του αυτονόητου αποκλεισμού των «αλλότροιων» αντιλήψεων. Σχετικώς με τη Αθήνα εξαιτίας του γεγονότος ότι αποτελούσε το πνευματικό κέντρο όλου το τότε κόσμου στο οποίο συνέρρεαν φιλόσοφοι και επιστήμονες, έχει παραγκωνισθεί η σημασία που έδινε η Αθήνα στην προστασία της ομοιογένειας. Και αυτό διότι στα ελληνιστικά χρόνια έφθασαν διάφορες θεωρίες ενάντια στην παράδοση και έτσι η πνευματική - φιλοσοφική σύγχυση κάλυψε με αιθάλη την αντίστοιχη «ξενηλασία» της κλασσικής Αθήνας. Έτσι η εικόνα και μορφή της πολιτικο-κοινωνικής ζωής της Αρχαίας Αθήνας έχει διαστρεβλωθεί διότι ήταν αρκετά πιο «ξενοφοβική» απ' ότι παρουσιάζεται σήμερα.

    Η ελληνική κοσμοαντίληψη για την ανάγκη διατήρησης του Ελληνικού Αίματος διαφαίνεται έντονα από την εποχή του ελληνικού αποικισμού μεταξύ 8ου- 6ου αιώνα π.Χ. Οι άποικοι απέφευγαν την φυλετική πρόσμειξη με τους πληθυσμούς που συναντούσαν, και με αυτόν τον τρόπο διεφύλασσαν την βιολογική τους ταυτότητα, και κατ' επέκταση την ιδέα της Ελληνικότητας. Παρά την επιβεβλημένη διάσπαση εκ των ιστορικών συνθηκών, οι Έλληνες άποικοι, συνειδητοποίησαν κατά τον αποικισμό την ειδοποιό εκείνη διαφορά, που εξασφαλίζει την γοητευτική εκείνη ποικιλομορφία στην ανθρώπινη ιστορία:  Την διαφορετικότητά τους. Τα βιοψυχικά γνωρίσματα είναι εκείνα που συνθέτουν την ταυτότητα και επομένως, αυτή τοποθετήθηκε στην ύπατη βαθμίδα των προυποθέσεων στην ίδρυση πολιτειών γύρω από τη Μεσόγειο.

 

Όσον αφορά την αρχαία Αθήνα, αυτή ήταν το μεγαλύτερο πολιτιστικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό κέντρο της κλασσικής Ελλάδας. Κι όμως ενυπήρχε μια κοινωνική φυλετική αντίληψη η οποία σαφώς διασφαλιζόταν μέσω νόμων και θεσμών, οι οποίοι με τη σειρά τους συγκροτούσαν ένα «δίκαιο». Η ποιότητα βέβαια της ιωνικής σφύζουσας ζωής διαφέρει από εκείνη της αυστηρής λακωνικής κοινότητας. Φιλόσοφοι, σοφιστές, μαθηματικοί και αστρονόμοι κατέφθαναν στο λίκνο του Πολιτισμού και της Τέχνης, στην Αθήνα, προκειμένου να διδάξουν, να ιδρύσουν σχολές και να προσφέρουν τα φώτα των γνώσεων τους. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε πως η Αθήνα δεν τους παρείχε τον τίτλο του Αθηναίου πολίτη, αλλά τους αντιμετώπιζε ως « μέτοικους». Οι μέτοικοι, πλήρωναν το μετοίκιον ( 12 δρχ.). Με λίγα λόγια η Αθήνα δεν ανεγνώριζε ως Αθηναίους πολίτες, Έλληνες από άλλες πόλεις - κράτη, πόσο μάλλον «βαρβάρους» δηλαδή αλλοφύλους. Αυτή η, φυλετικής κατεύθυνσης, πολιτική επικυρώνεται στην ψήφιση νόμου με πρωτοβουλία του Περικλή το 451 π.Χ. Σύμφωνα με αυτόν, πολιτικά δικαιώματα διέθεταν μόνο οι Αθηναίοι, των οποίων και δυο γονείς ήταν Αθηναίοι ( «εξ' αμφοίν αστοίν»). Συνεπώς όλες οι οικονομικές παροχές που πρόσφερε το κράτος απευθύνονταν έως και τους Θήτες, την τελευταία τάξη δηλαδή εκείνων που είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Οι μέτοικοι αν και συμμετείχαν στην εμπορική και βιομηχανική ζωή της πόλης, δεν είχαν τα προνόμια των Αθηναίων πολιτών και αυτό φυσικά εθεωρείτο αυτονόητο. Για την συμμετοχή στην άσκηση πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών των συμμαχικών πόλεων και των δούλων δεν γίνεται ούτε καν λόγος. Mια ελίτ, δηλαδή, αυτοχθόνων, απολάμβανε πλήρη δικαιώματα, σε αντίθεση με τους φιλοξενούμενος οι οποίοι μετείχαν ως μέτοικοι.

Αυτή είναι μια προσέγγιση στην σημασία που απέδιδαν οι πρόγονοί μας στους φυλετικούς δεσμούς. Η μελέτη της Ιστορίας αποτελεί τη βάση της έρευνας και της προόδου. Η απλή καταγραφή των γεγονότων και η γνώση αυτών δεν επαρκεί για την οικοδόμηση κριτικής σκέψης. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάλυση των αιτιών των γεγονότων, και η συνεχής μελέτη και κριτική, έτσι όπως την είχε αναδείξει ο Θουκυδίδης.

  Ιδεολογικά Κείμενα

Το έθιμο των Αναστεναριών

Συνέντευξη: Μηνάς Παπαγεωργίου (aka Beetlejuice)


Στις 21 Μαΐου αναβίωσε σε αρκετές περιοχές της βόρειας, κυρίως, Ελλάδας, το έθιμο των αναστεναριών. Εκατοντάδες συμπολίτες μας βάδισαν για ακόμα μια χρονιά ξυπόλητοι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα, βιώνοντας το αινιγματικό φαινόμενο της ακαϊας.

Το μέλος της ομάδας Gateway, Μηνάς Παπαγεωργίου, συνάντησε και συζήτησε με τον Χρήστο Πολατίδη, έναν επιστήμονα που ερευνά το δρώμενο όντας και ο ίδιος αναστενάρης αρκετά χρόνια τώρα.

Ποια είναι τα συναισθήματα που βιώνει ένας αναστενάρης κατά τη διάρκεια της τέλεσης του δρωμένου;

Τα συναισθήματα που βιώνει ένας αναστενάρης κατά τη διάρκεια τέλεσης του δρωμένου είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Όπως ακριβώς μία γυναίκα δεν μπορεί να περιγράψει και να μεταδώσει την εμπειρία του τοκετού, έτσι και οι αναστενάρηδες αδυνατούν να περιγράψουν το τι ακριβώς νιώθουν κατά τη διάρκεια της Πυροβασίας. Αν θα έπρεπε να περιγράψουμε τα συναισθήματα του αναστενάρη μετά το τέλος του δρωμένου, θα λέγαμε ότι νιώθει χαρά, γαλήνη και εσωτερική πληρότητα.

Μπορείτε να μας εξηγήσετε πως ακριβώς πρέπει να πατήσει ο αναστενάρης πάνω στα κάρβουνα και αν υπάρχει κάτι που πρέπει να προσέξει;

Δεν υπάρχει κάποιο «μυστικό» ή κάποια ιδιαίτερη «τεχνική» η οποία κατά κάποιον τρόπο «διδάσκεται» και την οποία θα πρέπει να ακολουθήσει ο αναστενάρης προκειμένου να προχωρήσει στην Πυροβασία. Αν υποτεθεί ότι απαιτούνται κάποια ιδιαίτερα «εφόδια» προκειμένου να προχωρήσει ο αναστενάρης στην Πυροβασία, αυτά προκύπτουν από τη συμμετοχή του αναστενάρη σε όλες τις φάσεις του τελετουργικού. Όπως φαίνεται, σημαντικό στοιχείο σε όλες τις φάσεις του τελετουργικού, αποτελεί ο σωστός συντονισμός με το ρυθμό της μουσικής κατά τη διάρκεια του χορού.

Ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη ιεροτελεστία κατά την προετοιμασία της γιορτής;

Φυσικά και ακολουθείται συγκεκριμένη ιεροτελεστία, η οποία ακολουθεί τον ετήσιο κύκλο και ρυθμό της φύσης. Οι προετοιμασίες των Αναστεναρίων αρχίζουν μήνες πριν. Στις 27 Οκτωβρίου γίνονται οι αγερμοί για να συγκεντρωθούν μέσα στα αμανέτια (τα ιερά μαντήλια τα οποία φέρουν οι αναστενάρηδες κατά τη διάρκεια της Πυροβασίας) τα χρήματα για την αγορά του ιερού θύματος. Η μέρα αυτή ονομάζεται «Μέρα του Σκλάβου», μια ονομασία που προέρχεται από τα κατ’ Αγρούς Διονύσια της Αρχαιότητας.

Στις 17-18 Ιανουαρίου αγοράζουν το «μπικάδι», το ζώο που θα θυσιαστεί. Τα παλαιότερα χρόνια προτιμούσαν τον ταύρο, που συνδέεται με τις αρχαίες ηλιακές λατρείες και τη λατρεία του Διόνυσου. Σήμερα συνηθίζεται να θυσιάζουν ένα μαύρο κριάρι, σύμβολο κι αυτό του Θεού Διόνυσου. Στη συνέχεια γίνεται το «μικρό πανηγύρι» και ακολουθεί πυροβασία είτε σε εσωτερικό χώρο στο κονάκι με κάρβουνα από το τζάκι είτε σε εξωτερικό χώρο όπως και στο «μεγάλο πανηγύρι» τον Μάιο.

Στις 21 Μαΐου, γίνεται η ζωοθυσία. Οι Αναστενάρηδες παίρνουν επίσης νερό από το αγίασμα (την ιερή πηγή) απαραίτητο στοιχείο του όλου τελετουργικού. Ο χορός επαναλαμβάνεται στο κονάκι το απόγευμα με τα όργανα μπροστά και με συνεχή χορό. Στη συνέχεια οι Αναστενάρηδες ανάβουν τη φωτιά σε ένα σωρό από ξύλα. Όταν τα κάρβουνα είναι έτοιμα, κρατώντας εικόνες και αμανέτια, μπαίνουν στην ανθρακιά και πάνω στα πυρακτωμένα κάρβουνα συνεχίζουν το χορό τους. Τη στιγμή αυτή πιστεύουν ότι δεσμεύεται κάθε αρρώστια, επιζωοτία , κακοδαιμονία, όπως αντίστοιχα συμβαίνει και σε πολλά δρώμενα της άνοιξης στον ευρύτερο ιστορικό ελληνικό χώρο.

Η πυροβασία ολοκληρώνεται με κυκλικό συρτό χορό, γύρω από τα πατημένα – σβησμένα κάρβουνα. Ακολουθεί ιεροτελεστικό κοινό δείπνο με κρέας από το ζώο που θυσιάστηκε το πρωί. Στο κοινό δείπνο συμμετέχουν και όσοι από τους παρευρισκόμενους θεατές το επιθυμούν. Ο εκστατικός χορός επαναλαμβάνεται τις δύο επόμενες ημέρες και η όλη τελετουργία τελειώνει με πυροβασία το βράδυ της 23ης Μαΐου.

Που έχει τις ρίζες του το δρώμενο και ποια η πορεία του μέσα στο χρόνο;

Στις μέρες μας το δρώμενο έχει ενσωματώσει πολλά εμφανή χριστιανικά στοιχεία και θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως εκχριστιανισμένο. Η συστηματική μελέτη όμως αποδεικνύει ότι τα χριστιανικά στοιχεία είναι περισσότερο επιφανειακά και λιγότερο ουσιαστικά. Έτσι στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες και ξένοι ερευνητές συμφωνούν ότι το δρώμενο έχει τις ρίζες του στην απώτατη αρχαιότητα και σχετίζεται με την Διονυσιακή λατρεία. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι «τό πῦρ καθαίρει καί τό ὕδωρ ἁγνίζει», ενώ ο Ευριπίδης στις Βάκχες γράφει για τις Μαινάδες «ἐπὶ δὲ βοστρύχοις πῦρ ἔφερον, οὐδ᾽ ἔκαιεν». Φαίνεται από τις πηγές ότι κατά την αρχαιότητα η Πυροβασία ετελείτο σε πολλές περιοχές του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου, όπως στη Μεσσηνία, στη Βοιωτία, σε περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης, στην Κάτω Ιταλία, στην Μικρά Ασία και αλλού. Ο Στράβων αναφέρει ότι στην πόλη Καστάβαλα της Μικράς Ασίας υπήρχε το ιερό της Περασίας Αρτέμιδος «ὅπου φασὶ τὰς ἱερείας γυμνοῖς τοῖς ποσὶ δι’ ἀνθρακιᾶς βαδίζειν ἀπαθεῖς»

Την Διονυσιακή προέλευση του εθίμου πιστοποιεί και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία σε έγγραφο με αριθμό Πρωτοκόλλου 1531 / 26-6-1947, προς τον τότε Μητροπολίτη Σερρών και Νιγρίτης αναφέρει μεταξύ των άλλων: «Συνοδική διαγνώμη, γνωρίζομεν υμίν ότι το εν λόγω έθιμον ως ειδωλολατρικόν και αναγόμενον εις τας οργιαστικάς εορτάς του Διονύσου, δέον να καταργηθεί χρησιμοποιουμένων όλων των πνευματικών μέσων, των υπό της Εκκλησίας διατειθεμένων». Σημαντική πηγή πληροφοριών σε σχέση με τα τελετουργικά στοιχεία και την προέλευση του εθίμου δίνει και μελέτη του Α. Χουρμουζιάδη, η οποία έγινε για λογαριασμό του Πατριαρχείου Κων/πόλεως το 1873 με τίτλο «Περί των Αναστεναρίων και άλλων τινών παραδόξων εθίμων και προλήψεων». Η μελέτη αυτή είναι ψηφιοποιημένη και μπορεί εύκολα να αναζητηθεί στο διαδίκτυο.



Γιατί αργότερα συνδέθηκε με τη γιορτή των χριστιανών αγίων Κων/νου και Ελένης;

Δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία ή ενδείξεις για το πότε ακριβώς έγινε η σύνδεση με την γιορτή των Αγίων Κων/νου και Ελένης. Θα πρέπει όμως να σχετίζεται με τις διώξεις εναντίον των Ελλήνων, τις σφαγές Ελλήνων Εθνικών (π.χ. στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης, στη Σαμοθράκη κ.α.), τις καταστροφές αγαλμάτων και Ναών, τις πυρπολήσεις βιβλιοθηκών κλπ.

Κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε κάτι σαν «ιστορικός συμβιβασμός». Οι αναστενάρηδες υιοθέτησαν χριστιανικά στοιχεία στο τελετουργικό, ενώ η τότε εκκλησία χωρίς ποτέ να αποδεχθεί και να ενσωματώσει το έθιμο, έδειξε «ανοχή» και δεν άσκησε βία, όπως συνήθως έκανε σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτή η ανοχή που επέδειξε η εκκλησία, τουλάχιστον για το χωριό Κωστί της Βορειοανατολικής Θράκης, συνετέλεσε στη διάσωση του εθίμου, το οποίο μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μεταφέρθηκε σε περιοχές της Μακεδονίας όπου εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από το Κωστί.

Πάντως οι σημερινοί αναστενάρηδες στην πλειοψηφία τους δηλώνουν πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και θεωρούν ότι προστατεύονται από τη φωτιά με την χάρη των Αγίων. Δεν υπάρχει συνείδηση στη μεγάλη πλειοψηφία των αναστενάρηδων ότι το έθιμο είναι προχριστιανικό και έρχεται στις μέρες από την απώτατη αρχαιότητα. Είναι σημαντικό όμως το γεγονός ότι αν και δεν υπάρχει συνείδηση της προέλευσης του εθίμου, οι αναστενάρηδες είναι φορείς μιας σημαντικής Εθνικής παράδοσης. Είναι μικροί κρίκοι στην μεγάλη αλυσίδα του χρόνου, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παράδοση δεν είναι μόνο αυτό που παίρνουμε από τους παλαιότερους, αλλά κυρίως αυτό αφήνουμε στις γενιές που έρχονται.

Αν και κατά καιρούς έχουν εκδοθεί πολλά κείμενα από τοπικούς μητροπολίτες εναντίον του εθίμου, που περιείχαν ασύστολα ψεύδη για το έθιμο, απειλές αφορισμού και απαγόρευσης ταφής, αναθέματα κατά όσων συμμετέχουν είτε ως αναστενάρηδες είτε ως θεατές, οι Αναστενάρηδες δεν πειθαρχούν και εξακολουθούν να συμμετέχουν στο δρώμενο.

Παρατηρούμε πως κατά την τέλεση του εθίμου υπάρχουν διάφορα στοιχεία τους το κράτημα μιας εικόνας, οι ύμνοι και ο χορός, μια ζωοθυσία κατά τη διάρκεια τους 2ης μέρας. Ποιος είναι ο συμβολισμός όλων των παραπάνω;

Ο συμβολισμός όλων αυτών ανάγεται στους συμβολισμούς της Εθνικής μας παράδοσης. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο, αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στο πιο παρεξηγημένο από όλα τη ζωοθυσία.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, αποξενωμένος από τις διαδικασίες της φύσης, εξαρτημένος σε πολύ μεγάλο βαθμό από την κρεωφαγία, δεν έχει καμία επαφή με την εικόνα του ζώου που οδηγείται στη σφαγή. Τρώει τα παϊδάκια του ή τη μπριζόλα του και δεν τον απασχολούν οι άθλιες συνθήκες θανάτωσης του ζώου το οποίο καταβροχθίζει. Μάλιστα δε τις περισσότερες φορές, εκφράζει την απέχθειά του απέναντι σε αυτούς που θανατώνουν ζώα «θυσιαστικά» και επηρεασμένος κυρίως από την μονοθεϊστική προπαγάνδα, τους χαρακτηρίζει «πρωτόγονους» ή «ειδωλολάτρες».

Η ζωοθυσία λοιπόν, εκτός από τη θέση που έχει στο όλο τελετουργικό του δρώμενου των Αναστεναρίων, εξυπηρετεί και πρακτικές ανάγκες γιατί το κρέας του θυσιασμένου ζώου μαγειρεύεται και προσφέρεται στο κοινό δείπνο. Αν ψάξουμε για συμβολισμούς μπορούμε να σταθούμε στον Ορφικό μύθο που λέει ότι όταν οι Τιτάνες προσπάθησαν να πιάσουν τον Διόνυσο για να τον σκοτώσουν, το μικρό παιδί πήρε μορφές διάφορων ζώων για να ξεφύγει, μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι, τίγρη, άλογο και όταν τέλος πήρε τη μορφή του ταύρου τον έπιασαν οι Τιτάνες και τον διαμέλισαν.

Ποια η ανταπόκριση του κόσμου κατά την τέλεση των σύγχρονων αναστεναριών;

Το έθιμο τελείται κάθε χρόνο στην Αγ. Ελένη και στην Κερκίνη Σερρών, στη Μαυρολεύκη Δράμας, στο Λαγκαδά Θεσσαλονίκης και στη Μελίκη Ημαθίας. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η Εκκλησία κρατά μια στάση θα λέγαμε «διακριτικής ανοχής». Δεν υιοθετεί το έθιμο λόγω της προέλευσής του, αλλά έχει πάψει να εκδίδει προκλητικά κείμενα εναντίον των Αναστεναρίων. Έτσι κάθε χρόνο συρρέουν για να παρακολουθήσουν το έθιμο χιλιάδες θεατές από την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο.

Εσείς τι ακριβώς πιστεύετε ότι συμβαίνει κατά τη διάρκεια του δρωμένου; Πρόκειται για ένα θαύμα, μια αυθυποβολή των συμμετεχόντων ή κάτι άλλο;

Εξερτάται τι ορίζουμε ως «θαύμα». Αν ως «θαύμα» ορίσουμε την υπέρβαση ή την κατάργηση των φυσικών νόμων, σαφέστατα και δεν πρόκειται για θαύμα. Κατά τη διάρκεια του δρώμενου δεν συμβαίνει τίποτα μη φυσιολογικό. Όταν λέμε για ακαΐα μη φαντάζεστε ότι οι Αναστενάρηδες αποκτούν υπερφυσικές ικανότητες και θα μπορούσαν για παράδειγμα να πέσουν σε λιωμένο μέταλλο χωρίς να καούν. Απλά η αντοχή τους στην εμφάνιση εγκαύματος είναι αυξημένη σε σχέση με τα συνήθη.

Εκτός από τις φυσικοχημικές παραμέτρους που επηρεάζουν τη διαδικασία, όπως θερμοκρασία της πυράς, θερμοκρασία και υγρότητα ποδιών, κίνηση και διάρκεια επαφής, φαίνεται ότι η αυτοσυγκέντρωση, ο ρυθμός, η μελωδία και κυρίως ο χορός κινητοποιούν κάποιον μηχανισμό στον οργανισμό, που αυξάνει την αντοχή και αποτρέπει τη δημιουργία εγκαυμάτων. Και φυσικά δεν πρόκειται για αυθυποβολή των συμμετεχόντων.

Who is Who: Ο Χρήστος Πολατίδης είναι Δρ. Χημικός Μηχανικός. Εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχει στο έθιμο ως πυροβάτης. Ερευνά συστηματικά το φαινόμενο της ακαΐας. Ζει και εργάζεται στις Σέρρες ενώ παράλληλα διδάσκει ως εντεταλμένος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Σημείωση: Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο εβδομαδιαίο περιοδικό του “Ελεύθερου Τύπου”, τα Φαινόμενα.http://www.metafysiko.gr/?p=6292

Αναρτήθηκε από ΟΜΑΔΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΑΚΩΝΙΑΣ

OMAΔΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΑΚΩΝΙΑΣ Λακεδαιμονίων Πολιτεία.: Φράσεις της αρχαίας Ελληνικής που λέμε και σήμερα!...

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ >>OMAΔΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΑΚΩΝΙΑΣ Λακεδαιμονίων Πολιτεία.: Φράσεις της αρχαίας Ελληνικής που λέμε και σήμερα!...: Φράσεις της αρχαίας Ελληνικής που λέμε και σήμερα! Παρ’ όλες τις επιρροές που έχει δεχθεί η γλώσσα μας, εντούτοις χρησιμοποιούμε στον καθ...