ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ;*

       

* Όπου στο κείμενο αναφέρεται ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ συμπεριλαμβάνει ΚΥΠΡΟ και ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ

Αυτό το ερώτημα έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα σε συζητήσεις εντός κι εκτός συνόρων. Οι εύκολες απαντήσεις είναι πολλές. Ο καθένας μπορεί να βρει ένα σάκο του μποξ και να εκτοξεύσει πάνω τη οργή του. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απέξω και να υποδείξουμε κάποιον άλλον που φταίει ή αντίθετα να φορτωθούμε όλες τις ενοχές και ν’ αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε.  Όμως η ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα, δεν μπορεί να είναι παρά μία.

  

Ποιοι Έλληνες;

 Οι Έλληνες σαν ένας λαός που κατοικεί σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο ή μια κοινή συνισταμένη που ενώνει ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους αλλά που έχουν μια συγγενή αντίληψη των όσων συμβαίνουν; Αν λοιπόν εννοούμε τους Έλληνες σαν κατοίκους ενός συγκεκριμένου χώρου, αυτόματα οδηγούμαστε στην απάντηση του γιατί δεν γίνεται τίποτα. Γιατί οι κάτοικοι αυτού του τόπου μπορεί να έχουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ώστε να μην μπορούν να βρουν κοινές συνισταμένες αντίστασης, γιατί πολύ απλά δεν έχουν κοινές αντιλήψεις. Ένα μέρος των κατοίκων μπορεί να θεωρεί πρόοδο το να πάρει πίσω τους μισθούς που έχασε κι όλα καλά. Ένα άλλο μέρος μπορεί να θέλει να βρει ευκαιρίες να κάνει μπίζνες μέσα στα συντρίμμια. Κάποιοι άλλοι μπορεί να οραματίζονται ανατροπές κι επαναστάσεις απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Μια άλλη κατηγορία μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορη στις κοινές συνισταμένες και να σκέφτεται μόνο το τομάρι της και πως θα επιβιώσει. Κάποιοι άλλοι μπορεί να ονειρεύονται πως είναι απόγονοι του Λεωνίδα και κάποιοι άλλοι απόγονοι των ηγεμόνων του Βυζαντίου.

  

Υπάρχει μια ατέλειωτη ποικιλία κατοίκων ενός τόπου που είναι εγκλωβισμένοι σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, θρησκευτικές αντιλήψεις, οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιαίτερα προβλήματα στις μικρές φωλίτσες ο καθένας. Για να λειτουργήσει ένας λαός σαν σύνολο απέναντι σε ένα οποιονδήποτε εχθρό που θέλει να σκλαβώσει τη πατρίδα του ή ακόμα και να την αφανίσει, πρέπει να έχει δημιουργήσει μέσα του κάτι σημαντικότερο από τα προσωπικά συμφέροντα των επί μέρους μονάδων. Να έχει ένα απόθεμα κοινών συνισταμένων που είναι ιερές αξίες, και τις οποίες δεν επιτρέπει να παραβιάζει κανείς άσχετα σε τι προσωπική κατάσταση βρίσκεται.

  

Για να αγαπάει ένας λαός την πατρίδα του και να σέβεται την ιστορία του και τους προγόνους του, πρέπει να υπάρχουν διδάγματα, αγαθά που ξεφεύγουν από την σφαίρα της καθημερινότητας, παραδόσεις, χαρακτηριστικά και "συγγένειες" που τις έχει διαφυλάξει σαν "εθνική του ταυτότητα". Όμως υπάρχει κάτι τέτοιο; Η Ελλάδα που αναφέρουμε συνέχεια, και που έχει γίνει τόσο της μόδας τώρα τελευταία να την βάζουμε μπροστά στη προσωπική μιζέρια μας, τη πνευματική μας φτώχεια, την υποταγή μας σε όλο αυτό το παρανοϊκό σύστημα που βιώνουμε, είναι κάτι το αφηρημένο; Όχι. Είναι ένα κράτος με συγκεκριμένα σύνορα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

  

Όταν λέμε Ελλάδα αυτό που φέρνουμε στην επιφάνεια να μας σώσει είναι το βαρύ παρελθόν μας, το βαρύ όνομά μας. Όμως το όνομα αυτό μπορεί να είναι βαρύ, αλλά οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι καταναλωτές ενός παγκόσμιου συστήματος αξιών, ζουν και λειτουργούν με τα πρότυπα αυτού του συστήματος, έχουν δημιουργήσει σαν αξίες και ανάγκες αυτά που προτείνει αυτό το σύστημα αξιών. Ο Έλληνας καταναλωτής των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, των ριάλιτυ της τηλεόρασης, ο συλλέκτης διαφόρων γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, ο λάτρης της ρόδας, της μάσας, της μοδάτης ένδυσης, ο διψασμένος για χρήμα και καλοπέραση, ο αντιγραφέας τηλεπερσόνων, και πρωταγωνιστών διαφημιστικών σποτ, σε τίποτα δεν διαφέρει από τον εθισμένο ευρωπαίο ή αμερικανό καταναλωτή, παρά μόνο σε ότι αφορά τον τρόπο που εφαρμόζει και υπακούει στα ερεθίσματα αυτά.

  

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι με ένα βιβλίο στο χέρι να μελετάει αρχαίους φιλοσόφους, ούτε φοράει τη φουστανέλα του Κολοκοτρώνη, ούτε πολεμάει στα βουνά της Πίνδου με κρυοπαγήματα στα πόδια, η στα βουνά του Μαχαιρά όπως ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Ο μέσος Έλληνας στο χέρι του κρατάει ένα τάμπλετ, φοράει κάποια ξένη επώνυμη φίρμα, και πολεμάει για μια πρόσληψη σε κάποιο πολυεθνικό κολοσσό ή για ένα διορισμό για να εξασφαλίσει χρήμα για να μπορεί να αγοράσει κι άλλα από αυτά τα "αγαθά" που είναι και η κεντρική ιδέα της ζωής του και της κοσμοαντίληψής του. Το αν χορεύει ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλια ενώ οι συγγενείς του Ευρωπαίοι χορεύουν ταραντέλες, βαλς και καντρίλιες δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Το αν παρακολουθεί μετά μανίας ένα χαζοκούτι που έχει κι ελληνικούς υπότιτλους ακριβές καρμπόν με τα υπόλοιπα χαζοκούτια των εκτός συνόρων κατοίκων είναι η ουσία. 

                              

Γιατί όταν δεν έχεις να παρουσιάσεις κάτι διαφορετικό που να αλλάξει τα δεδομένα αλλά κυκλοφορείς μέσα στα ίδια σκατά, με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, το να λες "εμείς είμαστε Έλληνες ρε" καταντάει γραφικό. Όταν οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να σε κυβερνούν είναι κλώνοι όλων των υπόλοιπων κυβερνώντων στα άλλα κράτη, όταν οι κατευθύνσεις που μεγαλώνεις τα παιδιά σου είναι κλωνοποιημένες κατευθύνσεις των υπόλοιπων γονιών εκτός συνόρων, όταν οι αξίες που έχεις στη ζωή σου και η αντίληψή σου για τον κόσμο και για τον άνθρωπο είναι καρμπόν με τις αντιλήψεις ενός παγκόσμιου συστήματος, με τι τρόπο δηλαδή αποδεικνύεις την ιδιαίτερη ταυτότητα που υποτίθεται πως έχεις;

  

Οι Έλληνες λοιπόν δεν αντιδρούν γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να βρουν κάτι για το οποίο να πολεμήσουν, τόσο ισχυρό, τόσο σπουδαίο, ώστε να θυσιάσουν την προσωπική τους ασφάλεια ο καθένας, τη φωλίτσα του για ένα μεγάλο ιδανικό. Ένα κοινό όνειρο που θέλουν να γίνει πραγματικότητα. Και που θα μπορέσουν να το μεταδώσουν και πέρα από τα σύνορα. Ένα μήνυμα για όλη την ανθρωπότητα. Μια διαφορετική πρόταση απεγκλωβισμού των ανθρώπων από τη παγκόσμια φυλακή τους. Αυτό το μήνυμα έδωσαν οι πρόγονοι μας στην ανθρωπότητα και για αυτό σε κάθε γωνιά της γης, ανεξάρτητα από χρώμα, ράτσα, τόπο, χρόνο, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη τους. Ένα μήνυμα που δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι εμείς σήμερα δίνουμε στα παιδιά μας.

Για αυτό και φοβόμαστε όλο και περισσότερο τα σύνορα. Τους κακούς που θα μας κατασπαράξουν. Εχθρούς από κάθε κατεύθυνση. Γιατί δεν έχουμε κάτι τόσο δυνατό ώστε να είναι από μόνο του όπλο που κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Δεν έχουμε κοινή αντίληψη μιας εθνικής ταυτότητας που είναι φτιαγμένη όχι από λόγια αλλά από έργα που οι άλλοι θα επιθυμήσουν να αντιγράψουν κι όχι να καταστρέψουν. Δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά και να απειλήσουμε όποιον διαταράξει την ελληνικότητά μας, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε ελληνικότητα. Είμαστε πρόχειρα αντίγραφα των υπόλοιπων που θεωρούμε ξένους. Είμαστε όλοι προδότες των αξιών και των ιδανικών των προγόνων μας. Για αυτό και εκλέγουμε ανάλογους με την αντίληψή μας ανθρώπους να μας εξουσιάζουν, για αυτό φοβόμαστε τόσο ώστε να καταντήσουμε ζητιάνοι και απελπισμένοι. Για αυτό προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τρόφιμα σε περίπτωση καταστροφής, άλλοι το σκάνε για να φτιάξουν τη ζωούλα τους αλλού, κι άλλοι ονειρεύονται αιματηρές εκκαθαρίσεις και νέα στρατόπεδα γιατί φοβούνται. Φοβούνται να διεκδικήσουν την αληθινή ελευθερία.

  

                          

Αυτοί που δεν αντιδρούν λοιπόν δεν είναι οι Έλληνες αλλά οι κλώνοι του δυτικού μοντέλου ζωής, οι εγκλωβισμένοι στα ίδια αδιέξοδα, στους ίδιους εφιάλτες με τους κατακτητές τους. Και για αυτό και όλος ο πόλεμος που γίνεται αυτή τη στιγμή γύρω μας ποντάρει ακριβώς σ’ αυτό. Να μην αποκτήσουμε με κανένα τρόπο συνείδηση του τρόπου που θα μπορούσαμε να γκρεμίσουμε αυτό το μοντέλο ζωής σε 24 ώρες. Γιατί οι γνωρίζοντες ξέρουν πως μέσα μας υπάρχει ένα ανυπότακτο πνεύμα, μια ιερή τρέλα που λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο, γνωρίζουν πως αν μας έπιανε το πείσμα μας και κατορθώναμε όπως έχουμε κάνει χιλιάδες φορές στην πανάρχαια ιστορία μας να βάλουμε πάνω από τους ατομικούς μας φόβους, τα συλλογικά μας όπλα, θα φέρναμε ανάποδα το ντουνιά όπως έλεγε κι ο ποιητής.

  

Γνωρίζουν πως έχουμε συγκεκριμένους δεσμούς που αν τους ενεργοποιήσουμε και τους ενισχύσουμε θα κατορθώσουμε να ξεθάψουμε από μέσα μας μεγαλείο, που τώρα έχει κρυφτεί κάτω από τόνους σκουπιδιών, ασύμβατων με τη πραγματική μας φύση, για αυτό και φροντίζουν αργά και σταθερά να εξαφανίσουν όλους αυτούς τους δεσμούς. Και το κάνουν πολύ εύκολα γιατί η πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του τόπου έχει ξεχάσει ποιοι είναι αυτοί οι δεσμοί και τι δύναμη έχουν. Είναι τυχαίο που οι Έλληνες διασκορπισμένοι σε όλη την ανθρωπότητα εκτός συνόρων, μπορούν και κάνουν θαύματα; Είναι τυχαίο που έχουν τέτοιους μηχανισμούς μέσα τους ώστε να είναι όποτε και όπου θελήσουν παγκόσμιοι πολίτες, χωρίς σύνορα, χωρίς κανένα εμπόδιο να προσαρμόζονται άμεσα ακόμα και στους πιο αφιλόξενους τόπους, και να διαπρέπουν ο καθένας στο δικό του χώρο;

  

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Απλά εμείς το έχουμε ξεχάσει κι έχουμε δεχτεί αδιαμαρτύρητα τη μετατροπή μας σε ανδρείκελα μιας παγκόσμιας παράνοιας. Κανένας κομματικός μηχανισμός δεν ήταν πατριωτικός στην Ελλάδα και Κύπρο ποτέ, καμιά κυβέρνηση δεν λειτούργησε με γνώμονα το συμφέρον του τόπου και του λαού. Οι ηγέτες μας και τα κόμματα μας ούτε μεγαλείο είχαν ούτε στελέχη που να ασπάζονται το ελληνικό μοντέλο αντίληψης. Όλα ξενόφερτα ήταν και είναι. Προσαρμοσμένα στα διεθνή πρότυπα με σκοπό να προσαρμόσουν και όλους τους κατοίκους σ’ αυτά. Κατοίκους που τρέχουν στα σούπερ μάρκετ ν’ αγοράσουν λεμόνια από την Αργεντινή, φιστίκια Αιγίνης από τη Τουρκία και λάδι από τη Γερμανία! 

                       

 Κατοίκους που διαβάζουν ένα σωρό αηδίες και τους δικούς τους συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους, ζωγράφους, καλλιτέχνες τους θεωρούν κουραστικούς ή ντεμοντέ. Κατοίκους που κάνουν οικονομίες για να πάνε σ’ ένα μοδάτο θέρετρο και δεν έχουν μπει στο κόπο ν’ ανέβουν ούτε μέχρι το Παρθενώνα η το Θέατρο Κουρίου για να τα δουν από κοντά. Κατοίκους που ο ζωτικός τους χώρος καταλαμβάνεται από ό,τι αηδία τους πουλήσει κάθε απατεώνας. Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί που πρέπει ντε και καλά να συμμορφωθούν στην εντέλεια στη νέο αποικιοκρατική μανία των αγγλοσαξώνων, της ενωμένης και τρανής Γερμανίας, της Αμερικής των οίκων αξιολόγησης, και τη παγκόσμια τραπεζική κυριαρχία των ψυχασθενών ....

  

Τυχαίο; Δε νομίζω. Μη τυχόν και θυμηθούν τα μυστικά της συγγένειας... Μη πάρουμε χαμπάρι πως έχουμε βαπτιστεί με δικό μας όνομα, μήπως αναγνωρίσουμε εμπόρους της δυστυχίας μας. Βήμα βήμα και με πολύ μεθοδευμένες κινήσεις ο νότος της Ευρώπης αλώθηκε. Με βοήθεια από κάθε πιθανή πηγή της δύσης και της ανατολής. Κι οι λαοί μας πρέπει να νοιώσουν ένοχοι, τιποτένιοι, ανάξιοι να διεκδικήσουν πίσω την ιστορία τους. Όπως οι λαοί της άλλης ανατολής, εκείνοι που πατάνε στα χώματα που άλλαξαν με τη σειρά τους την ιστορία της ανθρωπότητας σε πανάρχαιους χρόνους, και πάνω στα βομβαρδισμένα ερείπια των εκατομμυρίων χρόνων ιστορίας χτίζουν τους ουρανοξύστες του μίσους και του σκοταδισμού για να κρατήσουν τους ανθρώπους μαριονέτες. Όλοι αυτοί οι λαοί αναφέρονται στα σημειωματάρια της κούφιας τάξης πραγμάτων σαν τιποτένιοι, ανάξιοι που έχουν ανάγκη από συμμόρφωση και βούρδουλα... τι μεγαλύτερο θράσος να περιγράψει κανείς.. Όλα μελετημένα στη παραμικρή λεπτομέρεια. Με ποιο τρόπο έγινε αυτή η άλωση; Με ποιους μηχανισμούς συμβαίνει τώρα και θα γίνει ακόμα πιο θλιβερή; Όποιος έχει την ικανότητα ακόμα ας κοιτάξει.

  

Με συγκρατημένη αισιοδοξία, πίσω από όλο αυτό το σκοτεινό τοπίο, βλέπω πως τα πράγματα δεν είναι τόσο βολικά για όσους τα έχουν σχεδιάσει. Ξεπετάγονται σιγά σιγά διάφοροι ναυαγοί και φτιάχνουν σχεδίες για την επιστροφή στη πατρίδα. Βλέπουμε ανάμεσα στους υπερβολικά κοιμισμένους πολίτες να ξεπετάγονται νέοι άνθρωποι που είναι υπερβολικά αφυπνισμένοι. Δεν έχει σημασία ο αριθμός. Το ότι συμβαίνει έχει σημασία.

 http://omirosalexandrou.blogspot.com

ΑΚΟΥΣΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗ ! ! ! «Να ονομάσετε το κόμμα σας ΜΗ Δημοκρατία – Δεν κάνεις εσύ κουμάντο, η Ελλάδα είναι υπό ξένη κατοχη" Άγρια επίθεση Νάιτζελ Φάρατζ στον Αντώνη Σαμαρά! - «Συγγνώμη που σας το αποκαλύπτω, αλλά σας κάνουν κουμάντο επιχειρήσεις, τράπεζες και γραφειοκράτες των Βρυξελλών» ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ....... Farage: We Are Now Run By Big Business, Big Banks and Big Bureaucrats

Μιά «Χαναανίτικη» πόλη ἑλληνικοῦ ἐνδιαφέροντος

Σέ πρόσφατο δημοσίευμα τοῦ «Βήματος» μάθαμε ὅτι τό βρετανικό περιοδικό Heritage Daily μᾶς ἔκανε τήν τιμή νά μᾶς συμπεριλάβει, ὡς Ἑλλάδα, στό ...top 10 τῶν ἀρχαιολογικῶν ἀνακαλύψεων τοῦ 2013. Γιατί; Λόγῳ τῶν εὑρημάτων ἀπό τήν ἀνασκαφή στή θέση Κουτρουλοῦ Μαγούλα τῆς Φθιώτιδας. Ἐκεῖ ὅπου ἡ Ἀρχαιολογική Ὑπηρεσία σέ συνεργασία μέ τήν Βρετανική Σχολή Ἀθηνῶν καί τό Πανεπιστήμιο τοῦ Σαουθάμπτον ἀνακάλυψαν 300 καί πλέον προϊστορικά πήλινα εἰδώλια σέ μεγάλη ποικιλία τύπων.
Σύμφωνα μέ τό δημοσίευμα τῆς διαπλοκο- φυλλάδας τό ἑλληνικό ἐνδιαφέρον βρισκόταν μόνο στήν 10η θέση, αὐτήν τῆς Μαγούλας.
 Χωρίς νά θέλουμε νά ὑποτιμήσουμε φυσικά τή δουλειά καί τά εὑρήματα στή Φθιώτιδα, ἐμεῖς βρήκαμε πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον καί στήν 3η θέση τοῦ καταλόγου (τά δύο πρῶτα ἦταν στή Βρετανία): στό τεράστιο κελάρι τοῦ παλατιοῦ τῆς «χαναανίτικης» πόλης Τέλ Κάμπρι, στό βόρειο Ἰσραήλ.
Μιλᾶμε γιά μία πόλη κοντά στά σύνορα Ἰσραήλ - Λιβάνου, στά πέντε χιλιόμετρα ἀπό τήν ἀκτή, ἀγνώστου ἀρχαίου ὀνόματος, πού ἄκμασε περί τό 2100-1500 π.Χ.. Τό μοναδικό της παλάτι, τοῦ 18ου π.Χ. αἰώνα, καταστράφηκε μᾶλλον ἀπό σεισμό ἤ φωτιά κι ἔχει τό μέγα προνόμιο νά μήν ξαναχτίστηκε ἀπό μεταγενέστερους πολιτισμούς.
Καταλαμβάνει ἔκταση περί τά 4.000 τ.μ. κι ἀκόμη ἡ ἀνασκαφική ἔρευνα προχωράει - οἱ ἀρχαιολόγοι ὑπολογίζουν ὅτι μπορεῖ τελικά νά φτάσει τά 5-6 χιλιάδες τ.μ.. Σέ κάποιο λοιπόν διαμέρισμά του βρέθηκαν 40 δοχεῖα τῶν 50 λίτρων, τά ὁποῖα ἀνακαλύφθηκε πώς περιεῖχαν γλυκό κρασί, ἀρωματισμένο μέ μέντα, μέλι, κανέλα, ἄρκευθο καί ρητίνες! Τό κρασί αὐτό λοιπόν στήν ἀρχαία Αἴγυπτο ἐθεωρεῖτο πώς εἶχε φαρμακευτικές ἰδιότητες καί χρησιμοποιεῖτο γιά 20 αἰῶνες.



Παρακινημένος ἀπό τήν δεδομένη σχέση τῶν πανάρχαιων Ἑλλήνων (ἤ, ἔστω, τῶν κατοίκων τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου) μέ τό κρασί, ἔψαξα λίγο στό Διαδίκτυο γιά τό Τέλ Κάμπρι - καί τί βρῆκα; Ὅτι ἡ «χαναανίτικη» αὐτή πόλη ἦταν μᾶλλον ...δική μας! Διαβάζω λοιπόν πώς εἶναι τό μόνο πόλισμα τῆς ἀρχαίας Παλαιστίνης πού ἀνέδειξε ἀπομεινάρια Μινωίτικης (ἤ Αἰγαιακῆς) τοιχογραφίας καί ζωγραφικῆς δαπέδου! Οἱ ἀνασκαφές τῶν Κεμπίνσκι καί Νιμάγιερ (1986-1993) μά καί οἱ νεώτερες τῶν Λαντάου καί Κλάιν (2008-2009) ἀποκάλυψαν ἀμέτρητα θραύσματα ζωγραφισμένου κονιάματος αἰγαιακοῦ τύπου (παρόμοια μέ κεῖνα στήν αἰγυπτιακή πόλη Τέλ ἐλ Ντάμπα, στήν Κάτνα τῆς Συρίας καί στήν Ἀλαλάκ τῆς Ἀλεξανδρέττας).
 Μάλιστα στήν τελευταία φάση, πού διήρκεσε μέχρι τό περασμένο καλοκαίρι, οἱ ἀρχαιολόγοι ἀναγνώρισαν τήν χαρακτηριστική τεχνική τῶν Μινωιτῶν στά νέα εὑρήματα, μέ τήν τέλεια κόκκινη εὐθεία πού δημιουργοῦσαν μέ ἕνα βαμμένο τεντωμένο νῆμα πάνω στόν ὑγρό σοβά.
 Ἐπίσης ἀνασκάφηκε ἕνα κτίριο χτισμένο μέ τήν χαρακτηριστική μινωική ἀρχιτεκτονική τῶν ὀρθοστατῶν.
 Μιλᾶμε λοιπόν πιθανῶς γιά τίς ἀρχαιότερες μαρτυρίες μινωικῆς παρουσίας στήν ἀνατολική Μεσόγειο.
 Πῶς βρέθηκαν ἐκεῖ καί τί ἀποδεικνύουν;
 Εἶναι νωρίς νά εἰπωθεῖ μέ βεβαιότητα καί ἡ συνέχεια τῆς ἔρευνας ἴσως δώσει τήν ἀπάντηση. Ἄν ὅμως κανείς ἀναλογιστεῖ τήν θαλασσοκρατορία τῶν Μινωιτῶν (καί μετά τῶν Μυκηναίων), τίποτε δέν δείχνει παράδοξο.

Παράδοξο κατά τόν Κλάιν εἶναι πώς ὁ συγκεκριμένος τόπος στό Τέλ Κάμπρι δέν κατοικήθηκε γιά τρεῖς περίπου αἰῶνες καί «ξαφνικά ἐμφανίζεται ἀνθρώπινη παρουσία στήν ἀκρόπολή του τήν Ἐποχή τοῦ Σιδήρου» (1200 π.Χ.)

Ποιοί εἶναι οἱ νέοι αὐτοί, ἀπροσδόκητοι κάτοικοι τῆς ὀχυρωμένης ἀκρόπολης; Ἕλληνες μισθοφόροι, κατά τούς ἀρχαιολόγους! Μάλιστα τό Τέλ Κάμπρι θεωρεῖται «κρίσιμο γιά νά ἀντληθοῦν στοιχεῖα σχετικά μέ τόν ρόλο τῶν Ἑλλήνων μισθοφόρων στά πολιτικά καί πολιτιστικά συστήματα τῆς Ἀνατολίας».
Ἐννοεῖται πώς κανένας ἀκόμα δέν μιλᾶ γιά μινωίτες κατοίκους ἤ ἄρχοντες στό Τέλ Κάμπρι ἀλλά γιά καλλιτέχνες καί μισθοφόρους στήν ὑπηρεσία τῶν «Χαναανιτῶν». Ὅμως ἡ ἀρχαιολογία προχωράει καί ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύπτεται (βλ. καί “Aegeans in Israel: Minoan Frescoes at Tel Kabri”, Eric H. Cline - Assaf Yasur-Landau, July/August 2013, Biblical Archaeology Review). Τό ἐρώτημα εἶναι ἄν ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες πολίτες καί ὡς συγκροτημένη κοινωνία (Ἐκπαίδευση, ἐπιστημονικός κόσμος, Τῦπος, πολιτεία...) ἐνδιαφερόμαστε νά τήν μάθουμε.


Αντιφωνητής ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΓΝΩΜΗΣ

Τα μυστικά του Παρθενώνα - Ντοκιμαντέρ

Η Ελλάδα καταρρέει μέσα σε συνθήκες εθνικής λεηλασίας και κοινωνικής ερήμωσης, και οι άρχοντες των βοθροκάναλων συνεχίζουν απρόσκοπτα το μεταλλακτικό τους έργο. τον κόσμο που οι ίδιοι έτσι μεταμόρφωσαν.

  

Ήδη από τις απαρχές του φαινομένου, περί το 1989 – 1990, σε κάθε μου κάθοδο στην πρωτεύουσα το θέαμα της ιδιωτικής τηλεόρασης με ξένιζε με έναν μοναδικό τρόπο. Καθώς ακόμη δεν είχε φτάσει στη Θράκη η λαίλαπα αυτή, μου άφηνε μία αίσθηση μετάβασης σε έναν άλλο κόσμο, εντελώς άσχετο με κείνον που βίωνα καθημερινά. Η ολοήμερη διάρκειά της, η θεματολογία της, τα πρόσωπά της, η δημοφιλία της, όλα τούτα συνέθεταν μια ακατανόητη εικόνα για μένα και με περιέργεια προσπαθούσα να δω την όψη της Ελλάδας που περιέγραφαν.

Με τα χρόνια το πράγμα έκανε μετάσταση σε όλη την Ελλάδα, σχεδόν όλοι εξοικειωθήκαμε μαζί του και κάποια στιγμή άρχισα να καταλαβαίνω τι γινόταν. Όλα κείνα τα χρυσοπληρωμένα κνώδαλα, εκείνα τα λαγνοβοώντα πορνοειδή, οι σοβαροφανείς τιποτολόγοι ήταν ένα απίθανο τσίρκο που πάσχιζε να διασκεδάσει και να αποπλανήσει την ανθρώπινη μάζα, πρωτίστως εκείνην που είχε συρρεύσει στο λεκανοπέδιο αλλά δυνητικά και τον σύνολο πληθυσμό. Το πρόγραμμα της ιδιωτικής τηλοψίας ήταν – και είναι – το ναρκωτικό της πρωτεύουσας χαβούζας και ταυτόχρονα το φίλτρο που μετατρέπει τους κανονικούς Έλληνες σε «Αθηναίους». Η πόλη της Αθήνας έχει αποσπαστεί από την υπόλοιπη χώρα, όπως συμβαίνει σε κάθε κοσμοπολίτικο κέντρο του κόσμου, και ζει τη δική της μεταλλαγμένη ζωή: απόλυτη ατομοκρατία, αεθνικό περιβάλλον, ξέφρενοι ρυθμοί, οργιώδης παρασιτισμός. Το απόλυτο συμπλήρωμα σε όλα τούτα είναι η καταθλιπτική κυριαρχία της εικονικής πραγματικότητας των ΜΜΕ, κυρίως δια των τηλεκαναλιών. Σπαταλώντας καθένας τη ζωή του μεταξύ δουλειάς και κατανάλωσης, και με δεδομένα τα θηριώδη μεγέθη της πόλης, δεν έχει τον χρόνο και την δυνατότητα να ζήσει ή να γνωρίσει ο,τιδήποτε αδιαμεσολάβητα: η γνώμη «του» για καθετί είναι το αποτέλεσμα της πλύσης των εγκεφαλικών του κυττάρων με τη λυματολάσπη που εκπέμπουν οι Μεγάλες Αντένες (ακόμα και το οδυνηρό βίωμα της τρέχουσας κρίσης φιλτράρεται δεόντως ώστε το διανοητικό και το συναισθηματικό του απόσταγμα να μην εκτραπεί από την επιβεβλημένη κοίτη).
Αλλά – πολύ σημαντικότερο – κι αυτό το ίδιο το «καθετί» είναι παράγωγο της ίδιας διαδικασίας χειραγώγησης. Είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθεί στο πρόγραμμα των ιδιωτικών διαύλων κάτι που να έχει σχέση με την αληθινή ζωή των πολιτών, με τον ελληνικό πολιτισμό του τόπου, με την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Είναι όμως ένα πρόγραμμα υπερπλήρες από τις ανθυπολεπτομέρειες του κοινωνικού, πολιτικού και καταναλωτικού τίποτε, οι οποίες πλέον συγκροτούν ένα άλλο είδος πραγματικότητας, κυριολεκτικά προσβλητικής για το ανθρώπινο είδος, από την οποία ωστόσο δεν μπορείς και να αφίστασαι ολοκληρωτικά. Είναι πια το κέντρο συγκρότησης των κοινωνικών σχέσεων για την πλειονότητα του πληθυσμού, και η αγνόησή του συνεπάγεται περίπου μία κατάσταση αυτισμού. Πόσοι Έλληνες πολίτες αγνοούν τον Πρετεντέρη ή την Ανίτα Πάνια; Σίγουρα μιλάμε για ένα απειροελάχιστο κλάσμα όσων δεν ξέρουν τίποτε για τον Ελύτη ή για τον Μάνο Χατζιδάκι. Σ’ αυτήν την τηλεοπτική πραγματικότητα το παν περιορίζεται στην εικόνα του και μετατρέπεται σε ανώδυνο θέαμα προς κατανάλωση, μέσα στην μεταμοντέρνα αντίληψη του anything goes. Ένα σύμπαν όπου τίποτε δεν έχει σημασία, αυτό που άλλωστε αποδεικνύει και η κυρίαρχη θέση των διαφημίσεων.
Τα χρόνια πέρασαν, η ιδιωτική τηλοψία βαδίζει πια την τρίτη δεκαετία της ζωής της και οι τραγικές της επιπτώσεις στην πατρίδα μας, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχουν αποτιμηθεί επαρκώς. Όλοι μας μάθαμε να θεωρούμε «ειδήσεις» τα φλύαρα δελτία κουτσομπολιού των οκτώ, να ανεχόμαστε ἀπειρα μονοθεματικά (γύρω από το σεξ, φυσικά) σήριαλ, σε σημείο που και οι γελοίες τούρκικες σαπουνόπερες να φαντάζουν ενδιαφέρουσες, να παρακολουθούμε τους λούστρους της εξουσίας ως σχολιαστές της δήθεν επικαιρότητας… Και τι να πει κανείς για τα ασύλληπτης ανοησίας σώου, τηλεπαιχνίδια, ρηάλιτυ, πρωϊνάδικα… Έχουμε μάθει, θέλοντας και μη, το κάθε γυναικωτό σούργελο με το μικρό του όνομα και θεωρούμε περίπου αποδεκτά τα περιττώματα του μηντιακού του οίστρου. Ακόμα και το γεγονός ότι όλο αυτό το σύστημα προαγωγής της ευτέλειας ανήκει στους -κατά Καραμανλή- εθνικούς μας προαγωγούς, το παραβλέπουμε κι αυτό κρίνοντάς το ως αναμενόμενο, φυσιολογικό σα να λέμε.
Κι όμως, όλα τούτα δεν ήταν αυτονόητα πριν κάποια χρόνια. Καθένας σημερινός μεσήλικας μπορεί να θυμηθεί ποιο ήταν το τηλεοπτικό τοπίο το 1988 και πώς έγινε δύο μόλις χρόνια μετά. Άλλαξε πρώτα η εποχή ή την άλλαξε το μεγκαντένα; Μάλλον ήταν μία αλληλοτροφοδοτούμενη κατάσταση που μας έφερε πυξ λαξ στο τραγικό σήμερα και μας πηγαίνει ακόμη χαμηλότερα, με υποκριτικές δικαιολογίες του τύπου «αυτά θέλει ο κόσμος» – εννοώντας τον κόσμο που οι ίδιοι έτσι μεταμόρφωσαν. Μόλις πρόσφατα επιβεβαιώθηκε ότι το ραδιοτηλεοπτικό σκηνικό της χώρας παραμένει αρρύθμιστο (24 χρόνια μετά την εμφάνισή του!) και τα ίδια συμφέροντα συνεχίζουν να λυμαίνονται τις δημόσιες συχνότητες με «προσωρινές» άδειες. Η Ελλάδα λοιπόν καταρρέει μέσα σε συνθήκες εθνικής λεηλασίας και κοινωνικής ερήμωσης, και οι άρχοντες των βοθροκάναλων συνεχίζουν απρόσκοπτα το μεταλλακτικό τους έργο. Όσο παραμένουμε στην τηλεοπτική Αιαία, καμμία πιθανότητα συλλογικής ανάνηψης δεν υπάρχει.
Κ.Κ.

Κίρκη 

 

• 
  

Μια υπονομευμένη Άνοιξη, στις ρίζες της οικονομικής εξάρτησης

Μια υπονομευμένη
Άνοιξη, στις ρίζες της
οικονομικής εξάρτησης
Η εκθεμελιωτική οικονομική κρίση που
βιώνουμε υπακούει σε μεγάλα διεθνή
ρεύματα αλλά αποτελεί παράλληλα συνέπεια
και κορύφωση της παρασιτικής ένταξης της
ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στη
Δύση. Αυτή ολοκληρώθηκε στη διάρκεια μιας
μακράς ιστορικής διαδρομής, που ξεκινά από
τον …11ο αι., όταν ο βυζαντινός ελληνικός
κόσμος άρχισε να υποτάσσεται οικονομικά
στη Βενετία και τη Γένοβα. Σταθμοί σε
αυτή την πορεία απώλειας της αυτονομίας
μας υπήρξαν αρχικώς η κατάκτηση και ο
διαμελισμός του Βυζαντίου, μετά το 1204, η
Άλωση του 1453 και, εν συνεχεία, μια ατελής
και ανολοκλήρωτη εθνική χειραφέτηση.
Μέσα από τη διαρκή οικονομική πίεση της
Δύσης και την επεκτατική παρουσία της
τουρκικής Ανατολής, η ελληνική οικονομία
δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί σε έναν
αυτόνομο παραγωγικό πόλο. Tο ελληνικό
κοινοτικό και εταιριστικό παραγωγικό
μοντέλο αποσυντέθηκε και οι άρχουσες τάξεις
της προσδέθηκαν παρασιτικά στη Δύση, ως
μεταπράτες προϊόντων, ιδεών, προτύπων.
Κατά τη διάρκεια των δύο αιώνων της
ελληνικής Αναγέννησης, από το 1700 έως
το 1922, ο ελληνισμός αναπτύσσεται γοργά
και στο οικονομικό πεδίο. Επιλέγοντας
ορισμένες προνομιακές «στιγμές», τη
ναυτοσύνη, τη Μοσχόπολη, τα Αμπελάκια,
την «άγρια ανωμαλία» του αυτόκεντρου
σαμιακού μοντέλου, τη Διασπορά και το
«χιακό δίκτυο», τους Φαναριώτες και τον
ρόλο τους, προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε
τις διαδικασίες της άνθησης και ταυτόχρονα
τις αιτίες της μεταπρατικής υποστροφής. Μια
υποστροφή που βρίσκεται στο υπόβαθρο της
σημερινής καθολικής κρίσης του παρασιτικού
οικονομικού μοντέλου στην Ελλάδα.
Όταν οι Έλληνες δοκίμασαν να συγκροτήσουν
μια κρατική δομή, με την Επανάσταση του
’21, προσέκρουσαν στην αντίθεση τόσο
της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όσο και
των δυτικών δυνάμεων. Οι συνδυασμένες
προσπάθειές τους θα οδηγήσουν στη
δημιουργία ενός κράτους –αθύρματος– που
δεν μπόρεσε να προστατεύσει την παραγωγική
δραστηριότητα και αποικιοποιήθηκε, μέσω
των δανείων, στις δυτικές τράπεζες. Και,
δυστυχώς, η Ελλάδα δεν κατόρθωσε ποτέ
να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο και ισχυρό
κράτος, ικανό να προφυλάξει και να ενισχύσει
την παραγωγή, με αποτέλεσμα το ελληνικό
κράτος να μεταβληθεί σε παρασιτική
απόφυση της Δύσης.
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
Σελ. 264, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2013.


ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΓΝΩΜΗΣ

«Χτίζεται» ξανά! «Πράσινο φως» για την αναστήλωση του ανακτόρου του Φιλίππου Β΄

Το ανάκτορο των Αιγών είναι όχι μόνον το μεγαλύτερο, αλλά μαζί με τον Παρθενώνα και το σημαντικότερο κτήριο της κλασικής Ελλάδας.

Να προχωρήσει στο μέγιστο δυνατό η αναστήλωση του Ανακτόρου των Αιγών συμφώνησαν ομόφωνα τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, που έδωσαν το «πράσινο φως» στην αρχιτεκτονική μελέτη στερέωσης και αναστήλωσης της ανατολικής και βόρειας πτέρυγας του κυρίως κτιρίου.

Ο λόγος ήταν διπλός. Από τη μία η εξαιρετικά μεγάλη αρχαιολογική σημασία του μνημείου, που δημιουργήθηκε για τον Φίλιππο Β' από έναν μεγαλοφυή αρχιτέκτονα, ίσως τον Πύθεο, και από την άλλη το αχανές μέγεθός του. «Σε αναγκάζει να θέλεις ύψος σε σημεία. Ο επισκέπτης δεν θα έχει την πλήρη αισθητική οπτική του οικοδομήματος χωρίς την 3η διάσταση, όπου αυτή μπορεί να αποδοθεί και αφού λυθούν τα τεχνικά στατικά προβλήματα» ανέφερε χαρακτηριστικά η γγ του ΥΠΠΟΑ, Λίνα Μενδώνη.

Αυτή ήταν και η «κατεύθυνση» που δόθηκε από τα μέλη του ΚΑΣ στη μελέτη, η παρουσίαση της οποίας από την Αγγελική Κοτταρίδη, προϊσταμένη της ΙΖ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, υπεύθυνη μεταξύ άλλων για όλα τα έργα ανάπλασης, ανάδειξης και συντήρησης της βασιλικής Νεκρόπολης και του Ανακτόρου των Αιγών, ήταν εντυπωσιακή.

Όπως εντυπωσιακές ήταν οι εικόνες και οι πληροφορίες σχετικά με το τεράστιο αρχιτεκτόνημα των 12,5 στρεμμάτων, το μεγαλύτερο και μαζί με τον Παρθενώνα το σημαντικότερο κτίριο της κλασικής Ελλάδας.

Το οικοδόμημα του 4ου αι. π.Χ., που δεν σχεδιάστηκε ως ιδιωτική κατοικία του βασιλιά, αλλά είχε δημόσιο χαρακτήρα, συνεχίζει να εντυπωσιάζει με την εφευρετικότητα, την αρμονία και τη γεωμετρική καθαρότητα της φόρμας του, καθώς και με τη «δημοκρατικότητα» της δομής του, καθώς απουσιάζει οποιοδήποτε στοιχείο εξαίρεσης, απομόνωσης ή περιφρούρησης, που χαρακτηρίζουν την ανακτορική αρχιτεκτονική εκτός Μακεδονίας, όπως υποστηρίζει η κ. Κοτταρίδη και στον τελευταίο τόμο του Ιδρύματος Λάτση για τις Αιγές.

Στα ανατολικά, στην πρόσοψη, βρίσκονταν δύο εντυπωσιακές στοές, οι πρώτες πλήρως ανεπτυγμένες διώροφες στοές της ελληνικής αρχιτεκτονικής, που περιλάμβαναν θρανία για τουλάχιστον 120 καθισμένους. Εκεί ήταν και η μνημειώδης είσοδος του πρόπυλου, από την οποία περνούσαν οι 3.500 και πλέον επίλεκτοι Μακεδόνες για να κατευθυνθούν στο περιστύλιο, την καρδιά του κτιρίου, που λειτουργούσε ως Αγορά.

Στα παραπάνω σημεία -και όπου αλλού είναι εφικτό- θα επιχειρηθεί η αποκατάσταση στο μάξιμουμ, με βάση το αρχαίο, αλλά και το νέο υλικό, που είναι απαραίτητο για τη διάσωση του αυθεντικού. Όσο για το έργο της αντιστήριξης του βόρειου πρανούς, το θέμα θα επανέλθει όταν διερευνηθεί περαιτέρω από τους μελετητές.